Nesnel dünyayý algýlamamýz, giderek benimseyip sevmemiz, her nesnede var olan estetik ve sanatsal duruþtur bence. Nesnelerdeki bu estetik, sanatsal duruþu duyumsayan, yapýtlarýyla ifade eden ve topluma sunanlar ise sanatçýlardýr.
    Bu anlamda, sanatçý ve sanat toplumsal yaþamý, toplumsal yaþam da sanatý ve sanatçýyý etkiler. Voltaire ( Fransýz, filozof yazar, 1694 - 1778)’in deyiþi ile “bütün sanatlar kardeþtir. Hepsi birbirinin ýþýðý altýnda ilerler.”
    Voltair’in dediði gibi, bütün sanatlar kardeþ ise,
   “Sanatçýlar da insanlaþma yolunun yolcularýdýr” diyerek konuya dönelim.
    Þiir nedir? En geniþ anlamýyla…
    Þiir deðil midir hüzünlü aðýtlar, beþikte dinlediðimiz içten ninniler, coþkuyla söylenen maniler, türküler, destanlar, koþmalar?
    Þiir deðil midir, boncuk, boncuk yanaktan dökülen gözyaþlarý, aðýz dolusu bir kahkaha, yanaklarda yanan mutluluk fenerleri?
    Þiir deðil midir acýsýyla tatlýsýyla bütün bir yaþam, þiir deðil midir? Baþtan sona, iniþli çýkýþlý yollarý, keskin virajlarý ile þiirdir yaþam.
    Þiir bir çýðlýktýr, direniþtir, Ýsyandýr, Ýtiraz etmektir bence…  Korkunun,  coþkunun, sevincin, üzüncün, hasretin, hayallerin sesidir þiir.
    Ve herkes, kendi þiirini yaþar, yazmasa da okumasa da sesiz ve derinden.
     Þiir, acý tatlý hayatýn kendisidir diyebiliyorsak, þiirdeki düzen; (ahenk, ölçü, ses anlamýnda) doðadaki düzenin ta kendisidir diyebiliriz.
    Þiir nasýl yazýlýr?
Bu konuda oldukça çok söz, makale, kitap var. Bu yazýlanlarýn, söylenenlerin ve öðütlerin büyük bir kýsmýnýn, genellikle pratikte bir karþýlýðý yoktur. Hepsinin söylediði doðru bir ortak taným var. Þiir, ölçülü (vezin) ahenkli, kafiyeli bir anlatým biçimidir.
    Nazým Hikmet (15 Ocak 1902 - 3 Haziran 1963 Türkiye, þair ve yazar) “Þiir, vezinli  edebiyat çeþididir”  diyerek katýlýr bu tanýma.

    Yani, þiir’in sunum biçimi; ölçülü, ahenkli, kafiyeli olacak. Vezin ve kafiye þiiri olmazsa olmazýdýr. Biçime yönelik bu tanýmý vurguladýktan sonra, devam edelim.
    Hiçbir þair, anasýndan þair olar doðmaz. Þiir yazmaya heves edenler genellikle ilk þiirlerini yazarken baþka þairlere hem biçim olarak hem de içerik olarak öykünürler. Bu, anlaþýlýr bir durumdur bence. Ama bunlara da henüz þair, yazdýklarýna da þiir denemez.
    “Yazmak, saz çalmak gibidir. Yazdýkça hem içerik, hem de biçim olarak geliþir, güzelleþir.”  
Bu hevesli insanlar da zamanla öykünmekten uzaklaþýr, kendi yolunu bulur. Ýyi ya da kötü kendi þiirini yazar. Bu yolda ilerledikçe þair oldum sanýr.
    Bir þairin þair olup olmadýðýna zaman denen yargýç karar verir. “Ben þiir yazýyorum, Þairim!” demekle de þair olamazsýnýz. Yazdýðýnýz þiir sizden uzun yaþýyorsa, sizden sonra da türkülere, þarkýlara konu olmuþsa ve belleklerde iz býrakmýþ, dillerde söyleniyorsa, siz, gerçekten þair olmuþsunuz denebilir.
    Bana sorarsanýz, “Þiir, ak yeleli küheylan olmalý.  Okuru alýp sýrtýna bu zamandan baþka bir zamana, hatta zamanýn ötesine taþýyabilmeli” derim.
    Þiir nasýl yazýlýr?
    Tabi ki sözcüklerle yazýlýr.
     Sevgili dostum, Öðretmen Turgut Uzdu, (Þiire yolculuk /  Peon) kitabýnda, “Þair de kelimelerle resim yapan bir ressamdýr” diyerek okuruna yol açar.
     Hans Magnus Enzesberger (Alman, þair, yazar 1929-) Çeviri: Ensel Kayaoðlu / Bir þiir nasýl oluþur? Makalesinde, “Çoðu yazar, özellikle de þairler, yapýtlarýný güzel bir çýlgýnlýk içerisinde, kendinden geçmiþçesine ilhamla yarattýklarýna insanlarý inandýrmayý seviyorlar” diyerek devam eder; “Bir þiirin hiçbir bölümünün rastlantý, ya da ilham sonucu oluþmadýðýný, tersine, matematiksel bir iþlem gibi dize, dize ayný kesinlik ve mantýkla kurulduðunu göstermektir” der.
    Nazým Hikmet (Sanat ve Edebiyat Üstüne/ Evrensel basým yayýn)  ise: “Þiir de bütün öteki güzel sanatlar gibi bilim ister” diyerek; iyi bir þiirin bilim, bilgi ve birikimle yazýlabileceðini vurgular.
    Bu ve benzeri söylemleri nasýl okumalýyýz.
    Bana göre de þiir, týpký öteki sanatlar gibi bilgi ve deneyimlerimizin bir ürünüdür. “Ýlham” denilen kavram ise bütün sanatçýlarda var olan duyarlýlýktýr.   
    Duyarlýlýk, hassasiyet, sanatçý ruhu vs. ile ifade edilen durumlar ilgi

yoðunlaþmasýndan baþka bir þey deðildir.
    Bir tarihte konuk olarak Gölcük’e gitmiþtim. Orada, bir çok yeri gezdirdiler. fotoðraf makinem elimde fotoðraflar çekiyorum. O ara da mezarlýða da gittik. Bakýmlý tertemiz bir mezarlýk. Yine fotoðraflar çekiyorum. Yerde, adýný bilmediðim küçük bir böcek, diz çöküp fotoðrafýný çektim.
    Beni gezdiren dostum: “Sen, o küçük böceði nasýl gördün? Ben bin defa gelip gitsem göremezdim” dedi.
    Ben de ona: “ Nasýl baktýðýna, ne ile ilgilendiðine baðlý bir durum bu.  Ben de fotoðraf makinesi var. Fotoðraf çekiyorum. Gözüm kadraja düþecek canlý, cansýz nesnelerde. O sebepten görebiliyorum” demiþtim.
    Bu anýmý buraya, ilgi yoðunlaþmasýndan ne anlamak gerektiðine im olsun diye aldým.
    Konuya dönelim.
    Bütün sanatçýlar, kendisinden baþlayarak insaný, doðayý, insan doða iliþkisini, insanlar arasý iliþkileri eserleriyle yorumlarlar. Böylece toplumun deðiþip dönüþmesine de katký sunarlar.
    Þiir, bu deðiþim ve dönüþümün en etkili aracýdýr bence.  
    Þiirinizin ruhunu yüceltmek, etkisini artýrmak için aklýnýzý yetkinleþtirmek, dolaysýyla kendi ruhunuzu (iç dünyanýz) yüceltmelisiniz. Bu da sanat (Roman, öykü, þiir) yapýtlarýný bolca okumak, anlamak, resim, fotoðraf vs. sergileri sanatçý duyarlýlýðýyla gezip görmek, sinema, tiyatro oyunlarý gibi sanatsal, görsel etkinlikleri fýrsat buldukça izlemek, bütün sanatçýlar gibi þairlerin de iç dünyasýný, dilini, zenginleþtirir, ruhunu yüceltir.
    Hacý Bektaþ Veli (1209- 1271 þair), “ Okunacak en büyük kitap insandýr” demiþtir.
    Yunus Emre (13.yy, Tasavvuf þairi) ise “Ýlim kendin bilmektir” der.
    Bu yüce gönüllü þairlerin sözlerini nasýl okumalýyýz.?
    Bana göre, Yunus Emre’nin dediði gibi kendimizden baþlayarak insaný; zaaflarýyla, meziyetleriyle, baþarý ve baþarýsýzlýk durumlarýnda verdiði tepkilerle, insanlarla kurduðu iliþkileriyle daha bir yýðýn fiziki ve ruhsal özellikleriyle ‘Hacý Bektaþ Veli’nin dediði gibi’ insaný okumalý, anlamalýyýz.
    Bu da yetmez, doðayý, doðada akan suyun sesini, çavlanlarý çýðlýðýný, aðaçlarý, kýrýlan dalýn acýsýný, yapraklarýn korosunu, çiçekleri, böcekleri, renkleri, hayvanlarý, rüzgarýn fýsýltýsýný, denizin nefesini, dalgalarýn homurtusunu tanýmalý, duymalý, doðanýn müziðini sade kulaðýmýzla deðil, ruhunuzla da dinleyebilmeliyiz.
    Victor Hugo: (Fransýz, þair, yazar 1802- 1885) da  Þiir Üzerine makalesin de:   “Þiir bir tabiat ‘doða’ unsurudur, ne azalýr, ne bozulur; etkilere karþý koyar. Deniz gibi o da, söyleyeceði ne varsa, her defasýnda söyler,- sonra rahat ve vakur, vahdete vergi olan o bitmez tükenmez deðiþirlikle yeniden baþlar. Bu yeknesaklýk içindeki deðiþiklik, sonsuzluðun mucizesidir” der. Çeviri: Azra Erhat
    Zor iþ mi, dediniz? 
    Þair olmanýn ve þiir yazmanýn zor olduðunu en baþta söylemiþtim.
     Binlerce yýl gerilerden gelip daha binlerce yýl þiirleri ve dizeleriyle yaþayacak þairler, bu zorluklarda yoðrulup, piþerek ölümsüzleþtiler.
    Yazýmý þöyle sonlandýrmak istiyorum
    “Her þairin þiiri, kendi parmak izi gibidir. Ne kadar birbirine benzer görünse de þairin kendisi kadar farklýdýr.”
    Bir de þiir düþelim izninizle.
    “Sözü söylemeden biraz demlensin / Bin düþün bir söyle, bal olur gider
Dillerin tatlansýn, zevkle dinlensin / Gönül bahçesine gül olur gider.

Doðruyu güzeli, yazsa kalemin / Gönüllere düþse, sözün, kelamýn
Kavgayý durdurur, bir tek selamýn / Bin bir çiçek açan, dal olur gider.

Bilgi denizine, girdiðin zaman / Evrenin sýrrýna, erdiðin zaman
Benlik kafesini, kýrdýðýn zaman / Dilinde sözcükler, sel olur gider.

Tek ziynetin bilgi, yolun bilimse / Tevazu hýrkanda, sevgi gölünse
Seni yerenlere, sen hep gülümse / Onlar da sonunda, lal olur gider