BEN KÝMÝM

Buyurun burasý dedi masa baþýndaki memur gülümseyerek odaya yeni giren adama. Adam çekingen bir þekilde yaklaþtý ama arada bir mesafe koydu ve eline þapkasýný alýp durumunu izaha baþladý.

-Efendi oðlum benim bir yurt dýþý iþim var da sabýka kaydý istediler, aslýnda çok belge istediler de bunu buradan çýkaracakmýþýz iþte.

Memur önünde duran karýþýk kâðýtlarýn arasýndan seçerek hazýr bir dilekçe çýkardý, bir yandan da karþýsýnda hürmetle bekleyen adama 'kimliðin üstünde mi amca, ver ben doldurayým buradaki bilgileri' dedi. Adam hemen bir telaþla arayýþ içine girdi, ceketinin sol cebinde bulmuþtu da aradýðýný o kadar deste edilmiþ kâðýtlarýn arasýndan çýkardý. Yine hürmetini bozmadan ve karþýsýndakini rahatsýz etmeden uzattý bir yandan da ''hay Allah razý olsun senden evladým, bizim oðlan Fransa'da da illa gel diyor, bir turist vizasý alýp gidip geleyim diyorum iþte, o bana davetiye gönderdi' diye ekledi. Sözü bitmeden de memur doldurmuþtu belgeyi bile, imzalanacak yeri gösterip imza da attýrdý. Sonra biraz sanki aðýr iþitiyormuþ gibi sesini yükselterek 'Amca öðleden sonra gel dilekçeni yine buradan al, sen þimdi git diðer belgelerini al' dedi.

Adam yine saygýsýnda kusur iþlemeden açýk kapýdan çýkýp diðer belgeler için yolu tuttu. Bir yandan da etrafýný yokluyor, aldýðý kimliði yine o desteli cebine koyuyordu. Torunu Ahmet Akif'i çok özlemiþti de. Üç yaþýna girmiþti ve görmeyeli bir seneden bir kaç ay fazla olmuþtu. Oðlu genellikle yýllýk geliyordu fakat bir daire almýþ borçlarýný ödemek için bu yazýn gelememiþti. Onun yerine babasýný oraya davet etmiþti. Hey gidi Safiye Hatun keþke sende yanýmda olsaydýn birlikte giderdik, ben þimdi gelinin yanýna nasýl sýðarým diye hayýflandý. Gözlerinden bir damla yaþ geldiðini adliyenin basamaklarýndan inerken hissetti. Safiye rahmetli eþi idi, yol arkadaþý, Cancaðýzý her þeyi idi. Az ilerde duran banka kendini zor attý. Nefesi de daralýyordu, birçok hastalýk demiþti doktor ama 'kulak asma' demiþti doktora 'yaþýmýz çok bizim oðlum, bundan sonra bizim þifamýz kara toprakta olur' bunlarý da hatýrladý oracýkta. Daralmasýný  üzülmesine baðlýyordu, adýný taþýyan torununa duyduðu özlemine bir de. Biraz oturdu oracýkta, nüfus uzak deðildi zaten diðer belgeler de nüfus müdürlüðünden alacaktý, orada bir de tanýdýðý vardý ki bu onu aslýnda çok rahatlatýyordu. Oldum olasý sevmiyordu devlet dairelerini, oranýn nemli kâðýt kokan koridorlarýný, yerine göre tersleyen memurlarýný ki bu yüzden 65 yaþ üstü maaþ için gittiði parayý almamýþtý. Aslýnda burada biraz da kendini suçluyordu, memur sadece amca tarla tapan var mý diye sormasýndan ve ses tonundan bir daha gitmemiþti. Yaþlýlar aksi oluyor diye düþündü bir an, babasýný hatýrladý yaþlý adam kalkýp nüfus müdürlüðüne doðru giderken. 'Babam da aksi idi' diye düþündü önce, sonra hafiften gülümsedi bir yaþanmýþlýðý saklar gibi dudaklarý. Kendisini tutmaya çalýþtý çevredekiler ne der diye düþündü ve fakat gevrek gevrek gülmekten de kendisini alamadý, hatta kendisini sarsmýþ olacak ki 'abdest gitti' diye mýrýldandý.

Yaklaþýk 25 dakikalýk mesafede olan müdürlüðün önüne geldiðinde hayalleri kenara býrakmasý gerektiðini düþünerek hýzlý adýmlarla merdivenleri týrmandý. Mesai bitmeden kâðýtlarý almasý gerekiyordu, sonrasýnda da bunlarýn tercümesi yapýlacaktý. Aslýnda en kolayý olarak onu görüyordu, bir öðretmen vardý tanýdýðý tercüme iþleri yapan, daha önceden çocuklarýnýn iþlerini de ona yaptýrmýþtý zaten. Çocuklarý derken kýzý da Fransa'nýn baþka kentinde idi, gitmiþken ikisi ile de görüþüp iki ay kadar kalýp geri dönerim diye geçiriyordu kafasýnda. 'Allah ömür verirse tabi' diye mýrýldandý odalarýn önündekiler duyacak þekilde. Ama yaþlý olduðu için kimse de çok takmamýþtý bu söylemi.

Bekleme bankýnýn üstüne oturdu gözü ile de bir yandan tanýdýðý memuru arýyordu. Biraz bekledikten sonra müdürün odasýndan bir deste belge ile çýktýðýný fark edip elindeki bastonla dikkat çekmek için iþaret etti. Dikkati nihayetinde çekmiþti de, genç memur bankosunun önünde bekleyenlere kâðýtlarýný verip yaþlýya doðru yürüdü, bir yandan da 'Ahmet Emmi hoþ geldin, safa getirdin, hayýr mý bir emrin mi var buyur’ dedi. Yaþlý adam yine kimliðini ve yurtdýþýndan gelen belgeyi uzatýp, ‘iþaretli belgeleri istediler bizden evladým' dedi. Cevap hiç beklemeksizin geldi genç memurdan;

-O kolay Ahmet amca, hemen hazýrlarým, sen otur hele ben sana çay söyleyeyim. Hiç durmaksýzýn devam etti memur, amcanýn hayýr anlamýna gelen iþaretine raðmen ‘öðlen bir iþin yoksa bekle de eve gidelim. Yeðenin de özledi seni valla, gelip gitmiyorsun dert yanýyor zaten. Dur haber vereyim de hazýrlasýn bir þeyler öðlen için' sözü bitmeden bu sefer de yaþlý adam olmaz iþim var diye iþaretlerle baþlamýþtý bile. Öyle de olsa ikna olmaya elveriþli idi, genç memur damatlarý oluyordu, kardeþinin kýzý ile evliydi. Aslýnda Tülay'ý da özlemiþti, ýsrarlar devam edince 'tamam' dedi kafasý ile.

Sonra genç memur ve yaþlý adam öðle arasý baþladýðýnda evin yolunu tutmuþlardý ki yaþlý adam elim boþ gitmeyeyim diye düþündü. Yanýnda yeðeni varken de gidemezdi ya markete, izin isteyip bir bakkala girdi yaþlý adam, peþinden de genç memur biliyormuþçasýna atladý içeri, ekmek almak istedi 'yok olmaz evde var sen iki çikolata al Ahmet emmi yeðenlerine o yeter bize' dedi memur. Anadolu insanýnýn o meþhur teklifleri yaþandý bir zaman bakkalda neyse ki çýkýp eve varmýþlardý bile, küçük bir kýz karþýladý kapý aralýðýnda hafif çekingen bakýþlý, Sarý saçlý, beyaz tenli, büyük ve ela gözlü bir kýz çocuðu. 'Dede geldi Beyza bak' dedi hemen arkasýnda bekleyen annesi. Güzel bir karþýlama yaptýlar yaþlý amcaya sýrasý ile elini öptüler genç memur baþta olmak üzere, Beyza da öptü tabi çikolatayý da kaptý. Hemen ardýndan ellerini yýkayýp sofraya geçtiler, sevdiði yemekleri yapmýþtý yeðeni, o kadar kýsa sürede bu kadar yemek nasýl yapýldý diye düþündü Ahmet Amca, 'ellerine saðlýk çok maharetli bizim kýz' dedi yine içinden.

Yemekler yendi, içeri geçildi, Beyza'nýn çekingenliði de asgari dereceye inmiþti artýk, kapý aralýðýndan içeride oturan yaþlý amcayý süzüyordu da. El etti bir daha küçük kýza Ahmet Emmi 'gel bakalým bembeyaz Beyza’m, al þunu koy cebine' dedi uzatarak hatýrý sayýlýr bir parayý, Beyza alýp uzaklaþtý oradan, doðru mutfaða gitmiþ kahve yapan annesine parasýný gösteriyordu. Annesi Tülay geri odaya geldi 'amca senin harçlýðýn var mý da sen bize para veriyorsun' diye çýkýþtý incitmeden ama. Amca 'var'  dedi ve gülümsedi.

Abdest almaya kalkmak üzere iken kahvelerde geldi odaya içtiler, hasbýhal yaptýlar. Köyden, annelerden, babalardan durumlardan konuþtular mesai baþlamasýna gelinceye kadar. Tekrar çýktýklarýnda namazlarýný bile kýlmýþlardý. Damat Ahmet amcayý çok seviyordu.  Düðün öncesinde iþleri bozulma aþamasýna geldiði zaman evin büyüðü olarak elini masaya vurup yeniden tesis eden kiþi idi o. Zira damat iki yýl kadar niþanlý kalmýþ düðün için hazýrlýklar yapýldýðý sýrada annesini ve peþinden de ablasýný kaybetmiþ düðün gecikmiþti. Çeþitli dedikodular çýkmýþ tüm bu yaþananlarý bertaraf eden ses Ahmet amcanýn 'de get ulan, ben bu kýzý verdim bir kere, bozmak töremize yakýþmaz, bize yakýþmaz, beni eziyorsan daha evin git orada otur' sözü canlandý genç memurun kafasýnda.

Gelene kadar da yine bazý konularda konuþtular genç adamla. Suriye meselesi, Rusya'nýn Türkiye'ye karþý takýndýðý olumsuz durumlar, Arap baharý olarak bilinen isyanlar. Damadýn iþ yerinin önüne kadar bir çok konu konuþuldu. Helallik istenip ayrýldýlar sonra da, akþam için kal dese de yaþlý amca kalmayacaðý yönünde birçok bahane uydurdu ayaküstü.

Adliyenin önüne nasýl geldiðini hiç hatýrlamayacaktý bile, içeriden belgeyi yine ayný intizam içinde alýp çýktý, tuþlu telefonu ile tercüman öðretmeni aradý fakat çalsa da açýlmadý. Çay ocaðýnýn önüne oturup çay içti ve beklemeye baþladý. Telefon ile nasýl olsa geri döner diye emin bir þekilde bekliyordu.

Sonra oradan ayrýldý ayakkabýcýlar arastasýnda yakýn dostu Halim Usta'nýn dükkânýna gitmek için ara sokaklara daldý. Halim tertibi idi Konya'da birlikte askerlik yapmýþlar acý tatlý paylaþýmlarda bulunmuþlardý. Ýkindi namazýný da arasta içindeki camide kýlarým diye düþündü. Arastaya varmadan bir kaç maðazaya girip alacaðý öteberinin fiyatlarýný sordu, geri dönüp giderken de alýþveriþ yapacak en uygun yerden alacaktý. Bu onun övünerek anlattýðý bir hasleti idi. 

Arastaya girdiðinde ikindi namazý da hayli yaklaþmýþtý. Yalnýz hangi arada olduðunu hatýrlayamadý dükkânýn, yaþlýlýðýna baðladý. Az ilerde duran simitçiye sorayým diye geçirdi kafasýndan. Yaklaþýp sorsa da kimse bilemedi Halim Ustayý, ‘Ya hu bu adam uçmadý ya, burada ayakkabý tamiri yapýyordu. Hangi ara olduðunu unuttum ben sadece’ diye de kimisine çýkýþýyordu. En son birine daha sordu sormasýna ama aldýðý cevap daha çok yýkmýþtý adamý, allak bullak etmiþti kafasýný. Kendisini bile sorgular hale gelmiþti de. Çünkü o kiþi gedik diþi ile ve hafif dalgaya alarak amcaya Halim Usta’nýn dört beþ sene önce vefat ettiðini söylemesi tamamen feleðini þaþýrtmýþtý.

Kendini kimsesiz hissetti biraz, üþüdüðünü de. Neden sonra bilinmez dükkânlarýn çoðunun da kapalý olduðunu fark etti. Açýk olanlar da sadece temizlik falan yapýyorlardý. Peki, kendisi kimdi. Bu soðuk havada kýsa kollu gömlekle burada ne iþi vardý. Oysa emindi sabah ceket üzerinde çýkmýþtý, hatta belgelerini sol cebine koymuþtu. Acaba Ahmet’in evinde abdest almak için çýkarýnca geri giymedi mi? Yok yok giydiðine emindi de. Bari ikindi namazýný kýlayým diye camiye tam girdiðinde genç bir adamý yanýna gelirken gördü. Genç adam heyecanlý ve de kaybýný bulmuþ bir eda ile ‘Ahmet Amca sen neredesin ya? Yusuf ile iki gündür seni arýyoruz? Elini öptüðüm’ deyip cami de bir yere oturdular. Yaþlý adam tuhaf tuhaf bakýnýyordu. Kafasýnda bir sürü soru vardý. Aðzýndan sadece þu kilemler dökülüyordu. ‘Ben bugün nüfusa ve adliyeye gittim’ bunu o kadar sýk sýk tekrarlýyordu ki, çevresine biriken cemaati bile fark etmedi. Genç adam biriken cemaate sadece ‘Alzheimer –Alzaymýr-’ diyebildi.

Her ne zaman kaybolsa kesin bu camiye geldiðini bildikleri için akrabasý olan genç adamý oðlu buraya býrakmýþ, kendisi de Terminal, hastane ve karakol arasýnda mekik dokumuþtu. Babasýnýn arkadaþý rahmetli Halim Usta'nýn Fransa'da duran oðluna bile ulaþmýþtý bu kýsa zamanda. Halim Usta babasýnýn her þeyi konuþtuðu, deyim yerinde ise can dostu bir insandý. O kadar iyiydiler ki torununa Ahmet ismini koymalarýný o istemiþti. Ýlk çocuklarý Ahmet vefat edince de ikinci bir çocuk olunca da onun adýný da Ahmet Akif koymuþlardý. Üç yaþlarýnda tatlý bir çocuktu Ahmet Akif.  Bunun yaný sýra da kendi torununa da Halim ismini koydurmuþtu. Halim Usta'nýn tek bir arzusu vardý o da Fransa'ya gitmekti. Bu hevesle yaþýyordu deyim yerinde ise. 

-          Oðlum sanýrým beni soydular, ara sokaklardan aðrý geldim. Ceketim sýrtýmda idi. Telefon, kimlik, belgeler hepsi onun cebinde idi. Adliyeye ve nüfusa gittim sabah, bazý belgeler çýkarmýþtým hiç birisi yok maalesef diyebildi. Yardým ister bir bakýþý vardý etraftan. Boþ ve büyük gözlerle süzüyordu etrafýný. Oðlu gayet müþfik bir þekilde ‘tamam babam hepsi evde þimdi, eve gidelim hadi’ bu konuþmayý diðer genç adamýn baðýrtýsý bozacaktý ‘iyi de bugün Pazar, her yer kapalý Ahmet amca’ öyle yýlýþýk bir þekilde söyledi ki, orada ki herkesin tepkisini çekmiþti.

Ýhtiyar ne kadar süre gözlerinin kapandýðýný bilmeden uykusundan uyandý. Güzel bir yatakta yatmaktaydý. Bu sýrada gözlerinin açýldýðýný söyleyen 18 yaþlarýnda ki torunu tamamen uyanmasýný saðlamýþtý. Bir gün önceden hiçbir bilgiye sahip deðildi. Geçmiþ zaman sanki kopuk bir film gibi kalacaktý hayatýnda. Ayaða kalktý, beyaz sakallarýný sývazlayýp aynaya baktý ‘iyi de ben kimim’ diye hayýflandý.

LEVENT SARI