Mevsimler biriktir düş sağanaklarında ve iklimsiz geçen ömrüne sun rahmeti elbet esen rüzgârın şafağında yüreğin de kıblesinde saklı tuttuğun kadar umudu ve pekişen rahmete sarıl ve seril elbet elindeki asasıdır aşkın seni yarınlara taşıyan belki de sessizliğin bekası hani içinde saklı rüzgârı sunarken mevsime.

 

 

 

Mısralar birer terennüm,

Miladı ömrün

Bazen çözülmek bilmeyen kördüğüm

Hani öğüdün

Kulağa salkım olduğu

Mutluluğunsa rivayet

Sözcüklere ektiğin hüzne

Kim biçiyorsa değer

Saklandığın kozandan taşan rahmet.

 

Aklının iklimlerine sığındın hem bir ömür

İç sesin ölü, mantığın revaçta olduğu dünü

Göğsünü gere gere de salınmadın mı?

Aklın koridorlarında

Aşka ağıtla yakanlardan da olmadın

Çünkü tutuşan sen değildin

Öldürdüğün nefsin

Gidip geldin dünya nimetleri için

Bir elinde kitap diğerinde ayağına serdiğin

Yırtık kilim

Ve uçan halı bildin düşleri

Düşünemeyeceğin kadar da yalnız kalacağın

Kim bilir kimin aklına gelirdi?

 

Yalnızlığın sağanak

Aşkın efsane

Gününse güleç yüzüne inandın

Ah, bir de kendine inanıp dokunsaydın ya,

İçli çocuğa hani içindeki o mızmız sefil varlığa.

Yetimliğine doyamadın da bir ömür

Yetinmeyi ise hep bildiğin

Yetemediğinse kibirli dünya ve ahvalin

Hala sevebilmeyi beceren seyyah bir kâhindin

Elbet sevgi ekip umut biçtiğin

Güne dokunup mutluluk beklediğin.

 

Renkler soldu, sefil şair

Atlas yüreğinde yorgunluğun

Dönendin bir ileri bir geri

Nereye kadar asla düşünmedin

Ve işte mantık ölü

İç sesinle bulduğun her teselli

Şiir soluduğun bir ömür

Dillenirken yeni yeni…

 

Dilemması dünün

Direttiğin kadar sevgiyi ve umudu

Hala gözünü diktiğin o zirve

Ulaşılmazlığın yükseldikçe çıtası

Yoksunluğun savruk nidaları

Her perçem yürekten dökülen

O perde ki artık görmedin

Haiz olduğun kalp gözün

Dile getirip daha çok sevebilmenin

Meali iken

Şimdilerde yakın durmak kendine

Sevgiyi banıp içindeki rahmete

Dirilmekse yeniden

İyi de öldüğünü kim söyledi?

 

Mizacın ve şaşkınlığın

Şiar edindiğin şunca saf terennüm

Göğe diktiğin gözlerinde saklı şahin bakışı

Aşk meleğinin

Gel gör ki izafi bir aşk bu

Ruhu dahi duymadan serildiğin bir iklim ki

Kimsesizliğine kılıf geçirdiğin nice şiiri

Bir yudumda içtiğin

Yine susuzluğun dinmedi

Acının da aşkın da sonu gelmedi

Tükenen neyse tünediğin

Varlığın kadar yokluğa meylettiğin.

 

Kara kuru bir hece de değildi madem aşk

Sırların mesken tuttuğu tek mevsim

Başı da sonu da olmayan

Mademki başlamaktı dileğin…

Sonlanan sadece şiir

Diktiğin kadar söküklerini yüreğin

Solansa yüzünde açan çiçek

Sindiremediğinse bunca zulüm bunca nefret

Oysaki aşk olmalıydı gıdası tüm evrenin

Kayıtsız kalamadığın kadar kanadığında tek gerçek

Tıpkı umudun ve inancın gibi

Şiarın iken sevgi…


( Şiarın Sevgi... başlıklı yazı GÜLÜMM tarafından 11.03.2021 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.