Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir düş zembereği:
Yetim hicazlarda kurulası köprü…
Zamanın sarkacı
Yaftalar yağar kimi zaman
Kirpik uçlarımda notalar
Gam yüklü sesi piyanonun solunda
saklı anahtar.
Her düş kendi kafesinde yaşar
Kafeslerse sonsuza kadar
Kapıları kapalı
İçindekilerle beraber sessizce ağlar.
Bir renksem doğaya aykırı
Bir hüzünsem için için büyüyen
Meşrebi ömrün
En çok kıyama durduğum dünün
Nameleri dolar tenime
Dolunayda sessizliği savunurum
Savururum da heceleri
Sessizliğinde gecenin
Şiirlerle avunurum.
Gel zaman git zaman
Şiirlerse damlayan kanımdan
Hazin ruhumda tutulur nutkum
Nazenin kalemin de güftesine sarılır
Ama saklı tutarım öznemi
Şiirlerse kalemin ucuyla
Kazdığım kuyu
Sağdıcımdır sözcükler
Şairlik kim ben kim?
Issızlığına düşkün bir kardelen
misali
Buz tutan yüreklerde açarım
Açmasına açarım lakin
Aymazlığında soğuğun
Kurur giderim gecenin sessizliğinde.
Narin olsa ruhum kime ne?
Azığa aldığım düşlerimle kavrulurum
Hem yanık hem yetimdir mizacım
Öykündüğüm dünüm olsa bile
Nasıl kavuşurum yeniden kendime?
Bir milatsa kalemle tanışıklığım
Oysaki miadı doldu bilmiştim ömrü
Sezilerimle yaşar sızarım
Sızdığım kadar göğün pervazından
Sırtımı sıvazlayan yüce Yaratan.