Bana bahar mevsimi üç ay deðil de, üç gün gibi gelir, her geldiðinde. Baþlamasýyla bitmesi, gelmesiyle gitmesi bir olur sanki. Nedendir bilmem, anlayamam bir türlü baharýn bitiþini, sebepsiz gidiþini…

Sebepsiz dediðime bakmayýn siz. Baharda çiçek açmayan dal, yazda meyve yapar mý? Aðaçlara, otlara çiçek açtýran bahar, onlarý meyveye durduran, insanlarý meyveye doyuran ise yazdýr, yaz mevsimidir. Demek ki bahar olmasa, çiçek olmaz, çiçek olmasa meyve olmaz. O zaman en sebepli mevsim bahardýr. Sebepsiz kelimesi, benim aðzýmda sadece bir, laf-ý güzaftýr.

Hani insan sevdiðinden kolay kolay ayrýlmak istemez ya. Ne kolayý caným, hiç ayrýlmak, ayrý kalmak istemez ya. Benimkisi de o hesap iþte! Çünkü bahar; benim sevgilimdir, yârimdir. O benimle, ben onunla çok deðil üç ay birlikte oluruz. O da bana, üç gün imiþ gibi gelir her seferinde.

Sebebine gelince, benim için bir haftanýn iki gün (oluþu), bir mevsimin de bir ay oluþudur her baharda. Neden mi böyle? Anlatayým; þiir yüreðim, þair gönlüm sadece Cumartesi ve Pazar günleri özgürdür. Sadece o günleri, günden ve ömürden sayar. Diðer günleri ise, (memuriyet günleri) bir nevi, tutsaklýk ve esaret günleri sayar. Ne ettim, ne yaptýmsa þair yüreðime söz geçiremedim bir türlü. Hatta çok zaman kulaðýma fýsýldamýþtýr içten içe; “Bak görüyorsun, okuyorsun eski þairler, edipler evkaftaki memuriyetlikten hep istifa etmiþler. Sen de ediversen, ne olur sanki. O zaman ‘geçen her gün ömürdendir’ sözü, bak en çok sana yakýþýr!”

Ah, ah! Neler çektim ben bu þairane yürekten. Kendini bir þey zannediyor. O eski þairlerin, ediplerin ayakkabýsýnýn çivisi olamazsýn sen. Eline su dökemezsin! Belki elinden su içebilirsin. (Tabi bu devirde onlardan kaldýysa!) Ele geçmiþ memuriyetten, beni istifa ettirip de, sanki karnýmý doyuracak. Bilmez miyim hiç! Þairlikten, ediplikten kim karnýný doyurmuþ ki, ben doyurabileyim! Ýþte bu yüzden çok mücadele ettim, bu þair müsveddesi yüreðimle yirmi beþ yýldýr!

Sözü nerden açtýk, nereye getirdik. Oysa ben, baharýn gizemli, süslü-püslü yüzünü, hoþ kokusunu, þiir diliyle, þair gözüyle ele alýp, bahar kokulu/konulu bir yazý yazacaktým. Baharýn ilk müjdesini bana, yüreðime, umuduma taþýyan kýrlangýçlardan söz edecektim. O kýrlangýçlar ki, ilkbaharýn ilk gelen göçmen kuþlarýdýr. Martýn on beþi oldu mu, omzum pencere pervazýna, gözüm göðün ufkuna yapýþýr, kilitlenir. Ýlle de görmek isterim, gökyüzünde zikzak uçan kýrlangýçlarý. Onlarý bir gördüm mü, deðmeyin yüreðimde, tarifi imkânsýz bir sevinç yükselir. Hava ne kadar soðuk, içim ne kadar karamsar olursa olsun, baharýn muþtusu içimi düðün yerine çevirir. Zira benim için özgürlük günleri, yâre kavuþma günleri gelip, çatmýþtýr.

Þu kadarýný söyleyeyim, þair müsveddesi yüreðimle, her bahar çok iyi, sýký dost oluruz. Birbirimizi hiç kýrmayýz. O, bu mevsim ne derse o olur. Bazen bir salkým çiçekli dal, rengârenk bir kelebek, gökyüzünde aðýr aksak uçan, uçurtmalarla yarýþan göç kuþu leylek, nameyle þakýyan bir çift bülbül, þýrýl þýrýl akan, gümüþ renginde bir derecik. Bizi biz yapan, yaþadýðýmýz çevreyi bize hissettirip insanlýk hasletlerini, bir çýrpýda içimize dolduruverir de, insan oluþumuzun farkýna varýveririz.

Yunus Emre’nin; “Bir ben vardýr, benden içeri” sözünü, sanki kendisinden sonra, en çok benim için söylediðine inanýrým. Komik, hem de abartýlý komik ama böyle iþte! Ýçimdeki ‘ben’ ile dýþýmdaki ‘ben’i barýþtýran, kaynaþtýran sevgilim bahara, ne kadar teþekkür etsem azdýr az!

Yani kelebek misali yaþýyorum ben hayatý. Hani koca bir yaþamý, üç güne sýðdýran kelebekler vardýr ya, iþte onlar gibi her bahar ben, yeniden doðar, büyür ve ölürüm. Sevgili dostlarým, bu bahar ve her bahar, çevrenizde ahenkle dans eden bir kelebek görürseniz, ne olur beni hatýrlayýn, olmaz mý?

20.Mart.2010
Ýsmail GÖKTAÞ - ÝZMÝR