Ömür yanýlsamamýn en zifiri karanlýðýna doðdun sen güneþ misali,
Gönül sayfalarýmýn bitip tükendiðini zannederken ben buldum visali.
 
Meðerse boþa koþmuþum yýllar yýlý var olmayan bir emelin peþinden,
Nasibim benimle gelirmiþ de ben bilmezmiþim, üzülürmüþüm derinden.
 
Üzülme artýk ey gönül, düþüme suratýný feleðe ve sabýrla büyüt aþkýný,
Yitirme bulduðun bu baharý, kýymetini bil ve devþir derhal baþýna aklýný.
 
Ýnsan bu pek bilmez sahip olduðunun kýymetini; ister hep var olmayaný,
Var olunca bu kez yeni bir menzile koyar hevesini, arzusunu ve muradýný.
 
Sen öyle ahmak olma sakýn, sýký sarýl yýllar sonra kavuþtuðun bu murada,
Deðiþme onu hiç zaman, hiçbir yerde, hiçbir þeyle olma þaþkýn bir budala.
 
Sen bilmezsin ancak bu ömür denilenin baharý da vardýr allý, morlu ve çiçekli,
Yalnýz boranýný kýþýný, yaðmurunu yaþýný, çakýlýný taþýný bilsen de sen ve çilesini.
 
Yalnýz bir büyüdür ki bu en kolay solan çiçek her zaman en güzeli olmuþtur,
Acý patlýcaný kýraðý çalmaz diye atalar yýllar yýlý dilden dile söylemiþ durmuþtur.
 
Bu nazlý çiçeðe yüz çevirsen bir an olsun bil ki kaybolur gider alýn yazýndan,
Zifiri karanlýk hiç gitmemiþ gibi kaplar tüm ruhunu sökülür kalbin baðrýndan.
 
Bu nasýl bir korku ki yeni kavuþmuþken nazlý yâre asýrlýk bekleyiþin ardýndan,
Kavuþmanýn sevincini kursaðýnda býrakýrcasýna bir korku, henüz hiç yaþanmadan.