Dünya, her þeyin boþlukta asýlý kaldýðý, sanki zamanýn durduðu ve ilerlemediði bir alemde umutsuzca yaþamaya çalýþtýðýmýz yer. Hiçbir þekilde ilerlemeyen bu zaman sadece birkaç kaleme, boþluktaki eþyalarý yerine oturtmaya çalýþanlara gösteriyor yolu. Ýstemsizce çýkan seslerdi zamanýn kapýsýný açmaya çalýþanlar. Canlýlar bile bu durmuþ zamanda gitgide siliniyor, nesnelere benziyorlar. Hani, ölümdür ya bizi hayattan koparan; bu kalakalmýþ dünyada o, bizi ayýrmaya çalýþan ölüm, þimdi canlý tutmaya çabalýyor. Bir baðlantýmýz, bir farkýmýz olmasýný istiyor. Zamanýn dýþýna sürüklenmenin acýsý bile oturup bizi izliyor, onu bile fark etmiyoruz. Bu boþluktan kurtulmak pahasýna siyah bir hayata da geçseniz, yalan sizi yakalar orada. Sanki en iyi dostunuz, yolu göstermeye çalýþan. Bu siyah hayata anlamsýz bir ýþýk olarak girer adeta. Ancak takip ettiðinizde, ýþýðýn aniden sönüþünü görünce anlarsýnýz o ýþýðýn anlamsýz olduðunu. O ýþýk, sizi baþlangýçtan daha beter bir yere getirmiþtir. Geri de dönemezsiniz bir ýþýðýnýz olmadan. Ya beklersiniz ki gün doðup anlamsýz ýþýðýn sizi getirdiði yerden geri dönebilesiniz, ya da o ýþýðýn yolunu ateþe verirsiniz ki saçýlan kývýlcýmlar tarif etsin size yolu. Asýl ihtiyaç olan bu siyah hayattaki anlaþýlmaz ýþýklara gerek kalmadan bulabilmektir yolu. Susmak ise bu siyahlýðýn ta kendisidir. Bu zifiri karanlýkta ufacýk bir parýltý bile çýkaramaz suskunluk. Ne kadar zarar vereceði önemsiz, konuþmaktýr asýl alevi daðlayacak; ýþýðý tam güç yayacak. Iþýk olmadan kim bilebilir sizin orada olduðunuzu. Konuþtukça ýþýðý, ýþýk açýða çýktýkça ise kendinizi fark edersiniz. Kendinizi fark etmezseniz nasýl engelleyebilirsiniz o koskoca karanlýk diyara dalmayý? Bu alevi baþlatmaya korkanlar ise anlamazlar karanlýktaki kayan topraðý. Doldurmazlar içini, gittikçe büyür. Bu kör, saðýr, simsiyah hayatta tek bir gerçek ýþýk vardýr hareket eden. Orada, duvarda asýlý; üstümüze doðru gelen, sislerin arasýndan sýyrýlan bir fotoðraf. Ýnanýyordu kendisine. Örteceðini bildiði halde, yürüyordu karanlýðýn arasýndan bir fenerle. Güvenin, iletiþimin, inancýn, feneriydi bu. Ardý gözükmeyen bulutlarýn kapattýðý gökyüzünde sadece o fener için açýlmýþtý bulutlar. Ýþte, insan o feneri hak etmelidir. Gerçeðin ilk adamý hayaldir ve mutluluk çukurunda yoðurulmuþ bir çabadýr. Ýnsan, o kendi kaydýrdýðý, çukur yaptýðý topraklardan ancak o umutsuz halini düþünerek ve feneri hedefleyerek çýkar.