Boþluk bulduðun yerde karýþýp topluluklara kendinden kaçarsýn
Gerekirse hatta
Ahmed Arif’in þiirlerini okursun içinden her adýmda
Rahat bir bank köþesine kurulup simidini de aldýn mý yanýna
Senden daha efkarlýsý çýksýn görelim
Sonra belki Ýzmirli bir kýz girmiþtir dün gece rüyana
Ýrkilerek olmasa da kaskatý uyanmýþsýndýr
Eklemlerinde hissederek geziyorsundur geceyi hala
Kaldýrýmda oturmuþ sigarasýna ateþ arayan dayýyla sohbet edersin
Simit satan küçük çocukla…
Ürkek bir kedi gibisindir yansýmalarýndan dahi korkarsýn
Bu yüzden ki geçemezsin ýþýldayan dükkanlarýn reyonlarýndan
Kulaðýn cadde üstü kemancýsýndadýr
En sevdiðin þarkýyý çalar senin için sanýrsýn oysa herkes dinlemektedir
Fakat bu dahi senin için bir tesellidir.
Akþama yakýnken otobüs duraðýna giden öðrenciler görürsün
Koyu bir sohbete dalmýþlardýr ve dünya meselesine uzaklardýr
Derinden bir iç çekersin ve kaldýðýn yerden devam edersin yola
-kimliksiz, vatansýz Nazým’ý… düþlersin
-acaba o ne yapardý bu yaþlarýnda?

En güzel rüzgarý Ýstanbul’un Ýzmir’e doðru esenidir sana göre
Uzun, uzun olduðu kadar da yalnýz geçecektir tüm yolculuklarýn
Kýsa molalarda ömrünün yarýsýný yiyeceksindir… ve
Her yolculuðun sonuna bir hasret iliþtireceksindir
Radyolardan akan sesi beynin kabullenmesede yolculuklarda
Geri kalan otuz dokuz kiþi için dinleyeceksindir
Aklýnýn bir köþesinde Ýzmirli bir güzel yatarken hala
Memleketini de o güzel kývamýnda seveceksindir

Gece kondularýn çýkmaz sokaklarýna geldiðinde buruklaþýrsýn
Hemen her evden gelen hareketli müzik sesleri kandýrmaz seni
Sadece daha iyi bir yaþamýn hayalini temsil eder o müzik
Kendinden git gide daha fazla uzaklaþýp
Topluluklarýn içine hapsolmak istersin
Mevzu bahis Ýstanbul kadar gerçek olma savaþýdýr insanlarýn
Ýzmir kadar güzel olma arzusu
Ve bir ülke kadar zengin, hür, refah…

Boþluk bulduðun yerde karýþýp topluluklara kendinden kaçarsýn
Dudaklarýný dayayýp Ýzmirli güzelin dudaklarýna
Yaslanýp duvara her þeyi unutmak vardý… Ama.