Eğri ağızlarıyla,
arada bir döktürdükleri buhurdanlıklarında,
her biri dışlarından parlatılarak
cilalanmış birer çaylaktır.
Birbirleriyle al gülüm ver gülüm,
aynı tasla aynı hamamdadırlar,
yıkanır dururlar afsunlanmış sularında.
Biri görünmez gerilerde saklanır,
şeyhleridir güya kendi tekkelerinin.
İşi kerametiyle pişirip
allayıp pullamak aklamaktır
günahkar ruhları,
kendi mekânından kotardığı
üfürükten sözleriyle.
İkincisi serttir,
pehlivanlığa soyunur,
her seferinde öne sürülen
serseri bir mayın budur.
Tükürükten hokkasından çıkarır
arada bir dilini,
kendine yontar devamlı
o şeytansı şizofrenlik aklını.
Kendi yarattığı tanrılarıyla kendi kendine konuşur durur.
Cennet markalı faytonunda pinekleyen bu aksak,
bu nesebi belirsiz,
kafası kabuğunun içine doğru çekilmiş bir hiçtir.
Üçüncüsü,
oldukça yumuşak görüntüye girendir.
Baldan sözlerini damlatır ağzından çok bilir edasıyla,
dikkatleri her mekânda kendine çektiren.
İçlerinde,
en asil olan da bu yağdanlıktır.
Hele şu,
ah şu buçuk olanıysa,
haylaz şımarık çocuğudur baba şeyhin.
Bir o dalda bir bu daldadır.
Alınca yukarılardan alimallah her görevi gelir aşka.
Heyecanlandırır her yüreği.
Kovalattırır kendini vazifesini aklına kazık gibi çakarak.
İpsizdir,
bu haliyle dahi kördüğümdür.
Boz bulanık yumağıyla oynaşan bir kedi gibidir,
yanar döner çıkrığında bir o yana bir bu yana,
hep döndürülendir.
Kerametler alemidir hasılı,
bir kesit alınca,
görünen budur işte
bu alemden;
bu yağdanlıklarla dolup taşan iş bu malum tekkeden.
Daha kesitin dışında
görüntüye giren figüranlarsa,
Şimdilik anlatılamadı.
Ama o da yakındır!
Ali Arslan
