bir makinst olsam
trenim aðýr yük treni
yükümün
ilk vagonu SEVGÝ
son vagonu KARDEÞLÝK
ara vagonlarým BARIÞ
olurdu

aðýr yükümle
kývrýlýrken karayýlan gibi
derin vadilerde
daðda bayýrda kýrda
ansýzýn duruverdiðim
küçük köy istasyonlarýnda
sevgi yüklü vagonumun
açardým kapýlarýmý
ardýna kadar
sevgi çiçelerimi
býrakýrdým buket buket
gülücüklerimle
küçük köy istasyonlarýnda

tüm karalýðýma raðmen
geçerken bozkýrlardan
ak kepeneðinin altýnda
kuzularýný kurtlara kaptýrma endiþesiyle
pusuya yatmýþ
köyümün çobanlarýna
barýþ yüklü vagonumdan
uçururdum ellerimle
barýþ güvercinlerini
gülümseyerek
gökyüzüne özgürlüklere doðru
bozkýrlardan geçerken

biraz daha hýz alýrdým
yükümün hafifliðiyle
metropoollere doðru
hummalý bir telaþ içinde
saða sola savrulurcasýna
koþuþan
kent yorgunu insanlara
seslenirdim
-bu telaþýn ne diye kardeþ
býrakýrdým kardeþlik yükümü
iç huzuruyla
metropol istasyonlarýndan geçerken

ve
yine
geçerken
diðer bir metropolden
yüreðime patlayan silah seslerine
cevap verirdim
kara trenimin karanlýklarý yýrtan düdüðüyle
sevgi barýþ kardeþlik
melodilerini çalarak
boþaltýrdým tüm yükümü
sevgiye aç olanlara
SEVGÝ
düþmanlýklara
KARDEÞLÝK
savaþanlarýn üzerine
BARIÞ GÜVERCÝNLERÝMÝ
uçurudum
tüm dünya barýþ içinde yaþasýn diye

iþte
o zaman
bir kuþ hafifliðiyle
uçuruverirdim
kara trenimi
yeniden yük almak üzere
aydýnlýk yarýnlara
huzur içinde
ben bir yük treninde makinist olsaydým eðer...

Birsen ÝNAL