Bugün gene bir yaprak koptu takvimden... O yaprakla beraber giden gitti benden... Ruhumu erozyonlar içinde býraktým... Yaprak benim tüm köklerimi de çekip aldý sanki... Düþerken onlarý da yanýnda götürdü...

Bedenimi sallantýda býraktým... Bir resmi izler gibi izler oldum kendimi ve yavaþ yavaþ yýkýlýþýmý. Kimseden yardým dilemeyiþime güler oldum...

Sanki bir þey var güvendiðim... oysa bedenini dýþarýdan izleyen bir ruhun neye güveni olabilir ki...? Neye sýký sýký tutunabilir, nasýl bir ümidi olabilir ki..?

Þehrin ýþýklarý denize düþer ya geceleri... Ýþte benim de gülücüklerim düþtü birer birer denize... Düþtü de yansýmadý ýþýklar gibi, kaybolup gitti karanlýk sularda... Sanki hiç olmamýþ, hiç gülmemiþim gibi...

Belki de Asi nehri gibi aksine akýyorumdur bende... Bu yolda kýrdým belki de kolumu kanadýmý... Þimdi ne uçabilirim, ne tutunabilirim...

Herkesin gittiði yöne bakarým gýptayla... Bakmakla kalýrým çoðu kez... Ne zaman bende yönümü çevirmeye kalksam, ya birine yolunu þaþýrttýrýrým ya da yolun çakýllarýný ezberletirim dizlerime... Kanatýrým, ya kendimi ya da kendim gibi sevdiðimi...

Takvimden her yaprak kopuþunda bir kökümü de kaybederim ben... Kaybederim de, tek bir ses bile yükselmez semaya... Kaderimi beklerim baþým önümde.

Kimi zaman gülücüklerimi gömsem de yansýmasý umuduyla o karanlýk sulara, ben hep kabullenmediðim bir umutla dolu olurum...

Kabullenmeye gelemeyecek bir hayatta, varlýðýný kaybettiðim köklerimle, varlýðýmdan habersiz bir yolda yürürüm...
Ya dizlerim kanar... Ya da sevdiðim aðlar...