Sazendenin figanýyla derdest oldum
Mýzrabýn dokunuþla hicranýn akýþýyla, yüreðin çýðlýndaydým
Naðmenin hüzzam oluþu, efkârý yavaþ yavaþ sunuþu ruhuma teselli oluyordu
Kalbimin suskun yanýyla, elemin hüzün sayfasýnda nefesleniyor ve sendeliyordum


Halimin fakirliðinde yol alýyordum
Nice nefeslerin, dile getirilen dertlerin, bakir çilelerin ahýydý
Ne kadar esrarýný þehredemesemde, zerk olunan keder hal diliyle hayli ayandý
Her badede, ram olunmuþ elemde hüzün bir baþkaydý, lisaný hal odaklýydý, farklýydý


“Mazi kalbimde yaradýr” derken
“Söyleyemem derdimi kimseye” güftesini söylerken götürüyordu
Her çekilen, hevesleri tehir ettiren, düþünceleri kederleþtiren hissiyatý sevdaydý
Aþk ne kadar haki kattý, iradeyi zafiyet için maslahat mýydý, duygusallýk sancýydý


Ýçtiðim kahvenin hazzýyla baktým
Saçlarýmý okþayan yapraklarýn hicranýyla bir baþkalýk yaþamýþtým
Rüzgârýn hüznünde, efkârýn büyüsünde bir cazibe vardý, seni sana býrakmýyordu
Anlayan için neleri aralýyor, tefekkür için hesabý güncelliyor ati için ibret saklýyordu


Bir zamanlar Ortadoðu nasýldý
Sermayenin sultasýnda, zevklerin payesinde fevkalade ayrýcalýktý
O zamanda mazlum yine mazlumdu, sadece ses çýkarmayan ve itaate zorlanandý
Gasp için eþiklik yapanlardý, ruhunu unutanlar olarak bizarlardý, kalp yürekte hardý


Tuðyan edenler için fark kulluktu
Azimetin idrakiyle vecde ram olan gönüller, her þeyin farkýndaydý
“La þerike leh” derken, ruhun aidiyetin þuuruyla nefeslenirken, kalbin sesi aþkken
Yeisin saðanaðýnda sabahlamak, þafaklarýn çýðlýðýnda ayýlmak, niye kar etmiyordu



Mustafa CÝLASUN