Online Üye
Online Ziyaretçi
Kanıyordu…
Yürek depremlerinin akabinde göçük altında kalmış
Kanıyordu…
Yaralarını kurşunla dağlayanlar vardı
Ama onda o güç yoktu…
Yaraya baktı ve güldü…
Ölümle sevişmeyi eskiden beri seviyordu,
Ruhu diğerlerinin aksine,
Karanlığın kollarında nefes alıyordu…
Yarasından kurtulamayacağını anladığı gün,
Onu açanın ta kendisi olduğunu da anlayacaktı
Şimdilik kanıyordu…
Mutluluk vaatlerinin pembe gölgelerine kanıyordu…
Duvak ve toprak ikilemine sıkışmıştı
Oysa o sahildeki martının yüreğine tutunup
Mavi ile yıkanmayı düşlemişti…
Avuçlarını gökyüzüne kaldıracak, maviye bulanacaktı!…
Her nerede olursa olsun deniz kabuğu gibi olacak
Ruhuna kulak verenler,
Dalgaları yalayan rüzgârın eşsiz sesini duyacak…
Kimi onun peşinden yok olacak…
Kimi onun yok oluşuna şahit olacak…
O ise…
Her kanat çırpışında havalanıp
Yitip giden kuşların ardından yeryüzüne çakılacaktı…
___ Sedanur YÜKSEL ___
Yazarın
Önceki Yazısı