Ardýnda ölülerini býrakýp giden  bir orduydum
Senden vazgeçerken.
Adýndan bile korkuyordum  ve dokunmuyordum
Yüzüme kapattýðýn hayatýnýn izlerine..

Beni korkutan
Ýçimdeki cehennemim zebanileri deðil
Sözlerinin ruhumda açtýðý mezarlardan çýkýp
Üzerime yürüyen heyulalardý.
 
Kederlerim , 
Buðulu camlardan süzülen damlalar gibi  
Nefretine çarpýp önce ,usulca  düþüyordu ellerime.
Senden sonra
Bir sürü resim karaladým içimde,
Önce kendi resmimi, gözlerimi
Sana bakmasýn diye.

Sen duymuyordun ayak seslerimi
Hemen gidemedim
Kurþun dökülmüþ gözlerlerimle
Dolaþtým etrafýnda gecelerce,,,
Hep uzaktan seyrettim izlerinde  kaybolan izzetimi.
 
Ýnsana kalemle yazmayý öðretene
Ve ona þiiri ilham edene and olsun ki
Ben sende kendimi yaktým.

Ölebilseydim eðer
Ve geri gelebilseydim
Topraðýmdan bir avuç hüzün  alýp,
Serpmek isterdim saçlarýna.
Çocukça biliyorum ama rüyana girip
Sana gözlerimle dokunarak
Kalbimle konuþarak anlatmak isterdim
Ateþle yýkanan kalplerin, suskun revnaklarýn
Ölürken geride býraktýklarý
O lal rengi bergüzarlarý.

Ruhumu huzura kavuþturmanýn 
Onu senden arýndýrmanýn bir yolu olsaydý
Bunu mutlaka yapardým.
Falezlere çarpan dalgalarýn
Sürülen topraklarýn acýsýna ortak  olur,
Kalem sýzýmý bastýrýrdým tenimde.

Ama yakýlan bir büyücü
Lanetlenmiþ  bir þair
Diri diri gömülen bir kýz çocuðuydum
Ve sen son bakýþýmý görmüyordun.
Görme! Beni bir daha görme
Daha yakýlmamýþ kelimelerim var çünkü içimde.

Senden çevirip yalnýzlýða astýðým yüzüm
Bir þairin
Kendisinden aldýðý intikamý olsun.