YOKSUN

Bu sabahta, her sabah olduðu gibi,
sensizliðe açtým gözlerimi.
Biliyorum yoksun ama,
yine de mutfaða baktým, orada mýsýn diye.
Býktým artýk, her gün ayný hüsraný yaþamaktan.
Ekmek almaya gittim,
yine senin sevdiðin zeytinden aldým.
Ýki yumurta kýrýp bekledim seni, gelmeyeceðini bile bile.
Alýþkanlýk iþte; yine iki bardak koydum masaya,
Ve, ikisinide doldurup, birine þeker atmadým hiç.
Sýrf sen yoksun diye, çayýn bile eski tadý yok.
Güneþ, eskisi gibi vurmuyor artýk pencereme.
Gariptir ama,
çalar saat bile, bir baþka çalýyor sabahlarý.
Oysa, hiçbir eþyanýn yerini deðiþtirmedim,
Hepsi yerli yerinde duruyor, ayný giderken býraktýðýn gibi.
Duvardaki tablolar, vitrindeki bardaklar,
balkondaki saksýlar.
Hatta, her sabah gelip, çiçeklere zarar veren
o inatçý kuþ vardý ya;
O bile, hala ayný inatta.
Sokaðýn sabah telaþý,
Okula giden çocuklarýn koþuþturmalarý,
Mahallelinin sabah muhabbetleri,
Sokak arasýndaki simitçi naralarý,
hep eskisi gibi.
Sonra, her sabah iþe giderken uðradýðým
gazete ve sigara satan o küçük büfe,
Onun önündeki dolmuþ bekleyen kalabalýðýn
uykulu gözleri,
Az ileride, yol kenarýnda bekleyen, küçük boyacý çocuk bile
ayný saatte ve ayný yerinde.
Deðiþen pek birþey yok aslýnda.
Herþey ayný, herþey olduðu yerde ve herþey sensizlikte.
Herþey;
Gelmeyeceðini bile bile,
Hala, seni beklemekte...!

ZEKÝ YÜCEEL / MÜEBBET- MART2006