Þemseddîn-i Tebrîzî hazretleri, Tebriz'de ilim öðrendi ve edeb üzere yetiþti. Daha küçük yaþtayken mânevî hallere, üstün derecelere kavuþtu. Kendisi þöyle anlatýr:
"Henüz ilk mektepteydim. Daha bülûð çaðýna girmemiþtim. Peygamber efendimizin sevgisi bende öyle yer etmiþti ki, kýrk gün geçtiði halde, O'nun muhabbetinden aklýma yemek ve içmek gelmedi.Bâzan yemeði hatýrlattýklarýnda, onlarý elimle yâhut baþýmla reddederdim. Göklerdeki melekleri ve yerde gayb âlemini, kabirdekilerin hallerini müþâhede edebilirdim. Hocam Ebû Bekr, hallerimi baþkalarýna haber vermekten beni men ederdi. Bir gün babam bu hallerimden ürktü ve beni karþýsýna alýp; "Yavrucuðum! Ben senin acâyip iþlerinden bir þey anlamýyorum. Bunun sonu nereye varacak? Korkarým ki sana bir zarar eriþir?" dedi. Ben de ona; "Babacýðým! Bir tavuðun altýna konan bir ördek yumurtasýndan çýkan ördek yavrusunun dereye dalýp yüzdüðü gibi ben de mânevî deryâya dalmýþ bir haldeyim." diye cevap verdim."