Hiç anlaþamazdýk ya babacýk, kýlý kýrk yarman, pek bir titiz olman beni deli ederdi. Senin defalarca sabrýný zorladýðým, seni  kýzdýrdýðým anlar aklýma gelmezdi hiç.

  Sivri dilliydin ya, bir lafýn gözlerimin dolmasýna yeterdi, o an nasýl öfke dolardým. Saçma sapan aldýrmazca söylediðim sana göre çok aðýr gelen sözlerde aklýmdan çýkardý iþte.

  Annemle tartýþýnca biraz kafa daðýtmak için dýþarý çýktýðýnda sana nereye diye sorduðumda cevap vermezdin de meraklandýrýrdýn ya nasýl telaþlanýrdým, oysa ki senin ben bir yere giderken sadece ''Nereye gidiyorsun'' demen bile Öff! dememe sebep olurdu. Biliyorum, biliyorum sadece bana zarar gelmesin istiyorsun, beni sakýnýyorsun, çok iyi biliyorum. Ya da bilmiyor muyum? Ama ben çocuðum deðil mi babacýk? Ben hep küçük kalacaðým, ve sende hep 38 yaþýnda kalacaksýn, babalar çocuklarýn aklýnda hep ayný yaþta kalýr bence. Sen hep ilk sorduðum yaþtaydýn, 38 sin sen, 38 kalacaksýn, yaþlanmayacaksýn ki.

 Saçma sapan sorular sorardým, her þeyi merak ederdim, cevaplardýn ama babacýk. Hiç hayýr demezdin ya, hep evet, peki derdin. Ama yaþým büyüdükçe -ki biliyorum hala çocuðum- hayýrlar, olmazlar artmýþtý. Yaþýmýn artmasýyla senin beni sakýnman artýyordu, baþýma bir þey gelsin istemiyordun, evet sýkýlýyordum bazen bu aþýrý koruyucu kollayýcý tavýrlarýndan.

Ve evet benim gözleri ufacýk, yüreði kocaman babacýðým, babacýk dememe bakma sen. Sen ailemizin kralýsýn, bizi korur kollarsýn, bizleri hep seversin. Ya da sen kocaman bir dünyasýn, biz de o dünyada yaþýyoruz. Evet elleri hep boya kokan babam, boya kokardý ama o eller bir yandan ekmek kokardý, o eller HELAL kazanýlan ekmek kokardý. O eller öpülesi ellerdi babam. Deli kýzýn yazdý bu yazýyý, ara sýra seni üzen, ara sýra aptallýk yapan kýzýn yazdý. Ah bu gençler! (Tamam ben daha çocuðum genç deðilim tamam.)