Online Üye
Online Ziyaretçi
Yazdıkça büyüdü, büyüdükçe kelimeleşti duygularım içimde.
Kendime ait bir dünya çizdim kalemimle.
Yeni yüzler, simalar yaptım. Evler, binalar inşa ettim canım istediğince.
Gerçek hayattan farklıydı benim dünyam.
Beğenmediğim olayları alır, silerdim silgimle.
Her şiir bir insanı anlatır, her insan da benim duygularımdan
izler taşırdı.
En güzeli de yıkılmazdı benim şiirlerden inşa ettiğim dünyam.
Sonunu sevmediğim zaman silerdim sessizce can acıtmadan.
Sonra birikip enkaz altında kalmamak için yokmuş misali silinmesine
izin verirdim.
Yazdıkça büyüdü özlemlerim.
Uzaklaştım gerçek dünyamdan,
Benim mutlu sonumla biten hikayem yok diye...
Orda her şey bana aitti, bütün mutlu sonlar beni anlatırdı.
Birden kararınca anladım, insanlarım benden kaçınca.
Artık mutlu sonlarımı yazamayınca anladım.
Bütün duygularım öyle gerçekmiş ki...
Ben gerçeklerden kaçtıkça onlar da benden uzaklaşmışlar.
Ben içimdeki seni silmeye çalıştıkça,
Aslında benden izler taşıyan insanlarımı silmişim tek tek dünyamdan.
Anladım geç oldu ama anladım.
Nereye gidersem kaçış yok senden.
Kendi dünyamı başıma yıktığımda anladım.