Online Üye
Online Ziyaretçi
Onu ilk defa
Başında şapkası
Elinde çapası ile
Harran ovasında
Irgatlık yaparken gördüm
Bazen pamuk topluyordu
Bazen tütün çapalıyordu
Nasırlıydı elleri
Hem cinsleri
Akdeniz’de
Bronzlaşırken
Onun beyaz teni
Artı kırk beş derecelerde
Güneş altında kalmaktan
Ekmek parası yüzünden
Alın terinden kararmıştı
On kardeşin en büyüğüydü
Kendini bildi bileli
Çalışıyordu
Yılmıyordu
Yılgınlık getirmiyordu
Ortaokul görmemiş
Urfa’ya gitmemişti
Kuaförden habersizdi
Parfüm, oje
Yoktu onun dünyasında
Buram,buram
Anadolu kokuyordu
İri ela gözlerinin altında
Vahşi bir güzelliği vardı
Sımsıcak bir yüreği
Riyasız cilasız
Duyguları vardı
Zift gibi
Gerçekleri olmasına rağmen
O boyalı düşler kuruyordu
Yaşamdan
Çok şeyler beklemiyordu
Çatısı akmayan
Elektriği olan
Tek katlı kerpiç bir binada
Koca dayağı olmayan
Kumasız
Bir yuva kurmak istiyordu
İşte ben
Bu yuvaya talip oldum
Dicle’nin ötesindeki
Bu kara kızı sevdim
Delice çılgınca
Bir sevdaydı benimkisi
Amma
Yinede sevmiştim o kara kızı
“Takıl peşime
Kurtar kendini
Gönül köşkümüm sultanı
Kadınım ol “
Dediğimde
Sevinçten
Boynuma atılacağını düşünmüştüm
Amma
Ne kadar yanıldığımı
O kara kız
Suratıma bir tokat gibi vuruverdi
“ Çek git işine Kütahyalı
Çek git işine
Benden sana yar olmaz
Bütün aşireti
Peşimize takmak mı istiyorsun
Biz ayrı dünyaların insanıyız
Davul dengi dengine çalmalı
Ben bu topraklarla evliyim
Seninle evlenmem imkansız “
Kibarca reddedilmiştim
Yıkılmıştım
Göz yaşlarım
Yalvarmalarım
Fayda etmedi
Gelmedi benimle
Seramik başkentine gelmedi
Dicle’nin öte yakasında
Sanki canımın öte yarısını
Ela gözlü o kara kızı bırakmıştım
Bir daha onu hiç görmedim
İşte o gün bu gündür
On üç bin yüz gündür
Yaşayıp yaşamadığından
Pekte emin olmadığım
O kara kızı
Unutmaya çalışıyorum