Yýldýzlarda küsdüðünde bana.
Düþtüðümde zifiri karanlýða.
Ararken yolumu
Ve vuruken benliðimi duvarlara
Sen yoktun yanýmda…

Düþdün bana,
Hayaldin bu cana.
Sesdin ,
Nefesdin,
Hem derman hem derttin
Ama yoktun…

Aðýtlarým oldu hem acýdan hemde mutluluktan.
Günlerim oldu yarýsý aydýnlýkta diðer yarýsý karanlýkta kalan.
Þehrime gelen komþularým vardý hem doðudan hem batýdan.
Bir yarým vardý yarýsý kaybolan.
Ama sen yoktun.

Yoldun,
Zordun,
Sondun,
Yoktun…

Her þiirin son satýrýydýn.
Her þairin kelimelerinde saklýydýn.
Her kitapýn son sayfasýnda anýldýn.

Yardýn,
Yangýndýn,
Saklýydýn,
Yoktun.

Yokluðununda durdun ben vurulurken.
Bir adým bile atmadýn, bir damla nefese muhtaç kalmýþken.
Kaçýrdýn hep okyanus gözlerini ben suya kanmýþken.
Bir can arýyordum, yorgundum, vurgundum sen yoktun.

Kimsesiz çocuklar gibi anneye hasretken,
Açýn ekmek dilenmesi gibi bir ses ararken,
Her bakýþ benden kaçarken,
Bir çift göz arýyordum, yalnýzdým, yarsýzdým sen yoktun.

Bir damla su aradým durdum.
Geçtim sahralarý, deryalarda bile bulamadým.
Oturdum kaderime aðladým.
Kaderimi þimdi daha iyi anladým, mahkumdum, vurgundum, yorgundum sen yoktun.

Olmadýn hiçbir zaman, hiçbir zamanda olmayacaðýn gibi.
Bir düþdün bir hayaldin kaf daðýnýn arkasýndaki anka kuþu gibi.
Herkesin sustuðu yerde sestin,
Tükendiðinde hava, nefesdin,
Hiçbir zaman geçmeyecek bir hefesdin.
Adýný unutturmuþtu güzelliðin.
Asaletindendi kimsesizliðin.

Bir rüyaydýn, bir hayaldin,
Kaf daðýnýn ardýndaki düþdün.
Sesdin, nefesdin,
Adý bilinmeyen peri masalýnýn son günüydün.

Gece kadar siyahtýn,
Kimsesiz sevdalarýn adýydýn.
Olmalýydýn su kadar hava kadar yol kadar.
Gönlünü geceler yakar.
Kimsesizliðine þimdi kimler aðlar.

Olmadýn hiçbir zaman gözlerimde, dizlerimde ve ellerimde.
Her sözümde vardýn ama hiçbir günüm de yoktun.
Biliyorum yar sen bu gönle çoktun…