Bir türkü söylüyordu Anadolu’dan,
Yürek sızlatan…
Hazan mevsiminde düştü kırağı,
Ağlayamadı kadın…
Adında sonbahar saklıydı,
Ama o ilkbahara layıktı…
Oynak türkülerde bile ar namustu.
Kötü bir enerjiye dönüşmüştü yoğunlaşan kristaller
Yavaşlayıverdi ritim tutan eller
Ve türkü sustu…
Gülmemişti bahtı,
Oğluydu muradı,
Denedi, olmadı…
Saz söze, söz saza uymadı.
Boğazı düğümlendi, ağlayamadı,
Soğuk bir cisme düşen su taneciği gibi kristalleşmişti gece,
Kısa da sürse bir kâbustu
Ve türkü sustu…
Bir tokat gibi patlayan kötü enerji,
Bir yerlere götürmüştü sanki onu…
Sızlamıştı yüreği.
Hatırlatmıştı hiç kaybetmediği gururunu.
Ayaklarının üzerinde durup,
Yitirmediği umudunu…
Gözleri doldu
Ve türkü sustu.
Kadın candı…
Anadolu kokuyordu.
Erzurum’du, Erzincan’dı,
Türkülerde yaşıyordu,
Ağıt olup, deyiş olup yüreklere akıyordu.
Rengi soldu
Ve türkü sustu.
Nem düşmüştü geceye,
Hava ağırlaştı,
Sabitleşen gözler dışarıları aradı.
Basınç arttı
Ve türkü sustu…
Kadın candı…
Bazen Sivas, bazen Maraş
Damarlara akan kandı.
Bazen halay, bazen yavaş
Yiğit ama sıkılgandı.
Alıp götürürdü telaş…
Hazan mevsiminde düştü kırağı,
Ağlayamadı kadın
Ve türkü sustu…
MEHMET FİKRET ÜNALAN
(
Ve Türkü Sustu başlıklı yazı
MehmetFikret tarafından
9.10.2011 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
