Kaderim yazýlmýþtý sanki çardak altýnda, seni beklerken ayaklarým titriyordu. Belki heycandan belki havanýn soðumasýndan bilemiyorum; ama bildiðim birþey vardý ki o da heycanýmdý. Ýlk defa tüm cesaretimi toplayarak duygularýmý akýtacaktým kalbimden. Ýþte senin geldiðin an nasýldý anlatamam sanki kalbim duracak gibiydi çevremdeki herkes donmuþtu.

Sadece kendi nefesimi bir de senin nefesini duyuyordum. Aðzýmdan tek kelime çýksa gerisi gelecek çorap söküðü gibi; ama birtürlü baþlayamadým. Çünkü karþýmda sevdiðim adam vardý ve iþte o an, sanki meleðin biri bana fýsýldadý ben de onunla birlikte baþladým anlatmaya titremekten konuþamadým.

Evet, o titreyiþlerim kaderimmiþ meðer. O meydandaki çardakmýþ benim kaderim. Üþüdüðümü sanýp omuzlarýma ceketini veriþin meðer ömür boyu desteðinmiþ. Daha ilk konuþmamýzda beni sahipleniþin gelecekteki birlikteliðimizmiþ. Beni otobuse bindirip sana el sallayýþým gelecekteki vedalaþmamýzmýþ meðer.

Ben bilemedim iþte bukadar hasret olucaðýný bu aþkta bilemedim. Þimdi aþkým desem duyar mýsýn? Gel, özledim, desem gelebilir misin? Ellerim çok üþüdü ýsýt desem... Yoksun çok zaman oldu hiç bukadar ayrý kalmamýþtýk. Biticek birgün biliyorum ben tükenmeden gel, ben yýkýlmadan gel artýk; köklerim saðlam deðil avunacak bir þey kalmadý elimde fotoðraf ve bikaç mektup...

Eðer þu an içinde ufak bir sýzý hissettiysen ben seni düþündüm ve yine tutamadým kendimi aðladým. Ama üzülme ben seni bekliyorum, söz verdin geleceksin kesin tarih verme, ben beklerim geleceðini bilmek bana yeter. Sonunda özlem hasret bitecekse beklerim zaman mühim deðil, yeter ki gel!...