Online Üye
Online Ziyaretçi
Kaybolan umutlarla, bazen aç bazen toktu…
Henüz okul bitmemiş, muradına ermemiş,
Kaybedince babayı, gün yüzünü görmemiş,
Çalışmak zorundaydı, başka çaresi yoktu.
Yirmi altı yıl önce, umut doğmuştu gence,
Kazandığı sınavla, bir memur oluverdi.
Yol almalıydı artık, kazanmalıydı önce.
Artık gülmeyen yüzü, bir anda gülüverdi.
Bakındı etrafına, ağabey ve ablalar…
Hepsinde bir tecrübe, bir marifet saklıydı,
Gülümseyen yüzleri, hiç bitmeyen çabalar.
Canlarını verseler, müdürler hep haklıydı.
Herkes telaş içinde, işlerini yaparken,
Birisi hep gülerdi, yumuk yumuk gözlerle.
Dalgasını geçerdi, kahkahalar atarken,
Gülmeyenler gülerdi, söylediği sözlerle…
Genç onu çok sevmişti, ama korkuyordu da,
Hemen hazırdı fırça, bir hata yaptığında…
“Ne geldin len sen yine” Vardı her söz başında.
Küfürler savururdu, evrakı aldığında.
Bir tatar güzeliydi, canım Tangül ablamız.
Yanındaki hatunsa, tam kafası dengine…
Küfrün her çeşidiyle, yarılırdı kafamız.
Boyanırdı yüzümüz, kızılın her rengine.
Sakın sitem sanmayın, yakışırdı onlara,
Herkesin haddi değil, böyle tatlı küfürler…
O küfürler acıtmaz, can verirdi canlara,
Hele can Tangül ablam, hatırlayın bilenler.
Bir zamanlar İstanbul, yıllar geçti üstünden.
Ama hiç unutmadım, o nadide günleri,
Yaş artık oldu elli, beyaza büründüm ben.
Ağaran saçlarımla, yad etmek güzel seni.
Yanına geldiğimde, kaçınılmaz bir soru?
“Cigaran var mı ulen?” uçlan bakim bir tane…
Çorabın içindeyse, Allah’ım beni koru!
Böyle küfür görmedi, yaşadığım her hane.
Şimdi emekli olmuş, bu abla unutulmaz…
Sigaramın dumanı, hatırlatıyor onu,
Canım Tangül ablama, ciğerim nasıl yanmaz?
Her güzel hatıranın, böyle bitmeli sonu…
Şu virane dünyada, ne anam var ne babam.
Sana sayfalar yazsam, yetmez ki anlatmaya.
Dostluğumuz bakidir, canımsın Tangül ablam.
Devam eyle ömrünce, canlara can katmaya…
MEHMET FİKRET ÜNALAN
