BİR ZAMANLAR
Âdetâ savaş açtı, bu milletin özüne
Şer güçleri tutular, bize yaban olanlar.
Hiç riâyet etmedi, “bezm-i elest” sözüne
Hakka bâtıl kattılar, bize yaban olanlar.
Halkı ile araya, çektiler kalın perde
Ne zulümler yaptılar, hem topluma hem ferde
Bülbülleri hapsedip, o yüksek tepelerde
Karga gibi öttüler, bize yaban olanlar.
Tahammül edemedi, uzanan dallarıma
Hakka yürürler diye, set çekti yollarıma
Resmi kurumlarınca, tüm kutsallarıma
Her fırsatta çattılar, bize yaban olanlar.
Siz aldınız milletin, biliniz ki âhını
Duymadınız bir vakit, feryâdını, vâhını
Birden bire kapladı, ülkenin tüm sathını
Mantar gibi bittiler, bize yaban olanlar.
Yasakladı örtüyü, sokaktaki kadına
İnanmayın siz onun, ne sözüne, vâ’dına
Güvenince kof olan, olmayan o yâdına
Her gün daha battılar, bize yaban olanlar.
O dönen dolapları, belki de bilir diye
Kim mert ise sindirdi, belki öç alır diye
“Neyli; neyliye güler!”, belki iz kalır diye
Bize çamur attılar, bize yaban olanlar.
Neleri götürdüler, bir bilseniz neleri
Her vurgunda o kadar, gittiler ki ileri
Bir bahâne uydurup, hörgüçlü develeri
Hamuduyla yuttular, bize yaban olanlar.
Lüks içinde yaşadı, bizi bıraktı yaya
Sanki biz engel olduk, onlar gitti de aya
Güyâ kendisi “aydın”, mümin “gerici” diye
Çağ dışına ittiler, bize yaban olanlar.
Onlar için mâverâ, uzaktan da ıraktı
Onca kan ve gözyaşı, belki de boşa aktı
“Sırat-ı müstakim”i, “orta yol”u bıraktı
Sağa/sola gittiler, bize yaban olanlar.
Resmi toplantılarda, her içkiyi içtirdi
Her kim ki karşı gelse, ona kefen biçtirdi
A dan Z ye ne varsa, her şeyi değiştirdi
Neleeer, neler ettiler, bize yaban olanlar…!!!
16/12/’11
Hanifi KARA
