Online Üye
Online Ziyaretçi
Veda etmeden gitmiştin bir Cuma günü.
Yalnız sen değildin bırakıp giden o gün beni.
Umutlarım, hayallerim, yaşama sevincim
İçimdeki çocuk bile terk etti senden sonra beni.
Sana dair ne varsa içimde bir çırpıda sildin.
Yerinde koskoca bir boşluk, karanlıksa cabası.
O boşlukta kayboldu benliğim, kimliğim.
Bundandır sanırım geleceğimden habersizim.
Bir Cuma günüydü seni buluşum.
Yine bir Cuma kaybettim sessiz, vedasız.
Gözlerime bakıp kendine iyi bak demiştin.
Sessizce gidişinin son cümlesi olduğunu bilemedim.
Parmaklıklarla ördüm tüm boşluklarımı, zincirledim.
Artık kimse oralarda kaybolmasın, bomboş kalsın.
Bana tertemiz umutlar lazım, yeni hayaller
Eskileriyle karşılaşıp kirlenmesin diye kilitledim.
Gece yarısı duymuştum isyanlarını mahkumlarımın.
Ölü bendenler yerde, ruhları sıkışıp kalmış içimde.
Yeni umutlarıma, hayallerime kıldırdım cenaze namazlarını.
Yine bir cumaydı, en azından ruhları huzur bulmalıydı.
Yazarın
Önceki Yazısı