onlara kulaklarımı dayayıp
bir müzik kutusu oluştururdum içlerinde.
Güneşin de akşamları battığında inanmazdım mesela,
akşam olduğunda gökyüzünü bıraktıktan sonra
insanların içlerine doğduğuna inanırdım,
içimde hissetmeye çalışırdım gün doğana kadar.
Geçen her güne de sevinirdim çocukken,
günler geçtikçe mutluluğa biraz daha yaklaştığımıza inanırcasına...
Ölümden habersiz uçan bir kelebek gibi...
Peki ya şimdi?
Büyümeye başladığım bu günlerde,
bulutlar karanlık ve yağmur demek sadece,
hayal ülkem yok olmuş.
Ağaçlar yok olmuş,
müzik kutum kırılmış,
hayallerimcesine...
Güneş her akşam batan umutlarımı andırır olmuş gözlerimde.
Kaybolmuşum bu büyüme derdinin içinde.
Özlemim;hayallerime...
Hayallerim; çocukluğumda sadece...
