Ýçi içine sýðmýyordu Sulhaddin’in. Nihayet beklediði gün gelmiþti. Yarýn Ankara’da bir özel hastanede mülakata girecekti. Ýþi kesin gibi bir þeydi. Gece geç vakte kadar arkadaþlarýyla dolaþmýþ, yattýðýnda ise heyecandan sabaha kadar uyuyamamýþtý. Askerlik dönüþü kaç aydýr iþsiz, baþýboþ gezmek ona çok aðýr geliyordu artýk. Babasýnýn yanýnda çalýþmak da iþine gelmiyordu hani.

Kahvaltýdan sonra valizini eline alýp Ankara’ya girmek üzere evden ayrýldý. Annesi hayýr dualarý ediyordu ardýndan…

Dün gece sözleþtikleri gibi Erzincankapý’daki her zaman takýldýklarý Kara Kemal’in kahvehanede, iki candan arkadaþý Ahmet ve Hüseyin ile buluþtu. Onlarla koyu bir sohbete dalmýþtý. Kendinden anlatýyordu… Söz babasýna gelmiþti.

- Yahu adam sabah namazý bir ayaða kalkýyor, Lala Paþa Camiinde namazý kýlýyor, namazdan sonra gelip Taþmaðaza’ya dükkâný açýyor. Sanki sabahýn köründe müþteriler kuyruða girdi. Bu adamýn da, iþinin de hiç kahrý çekilmiyor.

Hele sabahlarý tüm esnafla Kel Hasan’ýn kahveye týkýlýp lavaþlý, lorlu kahvaltý partilerine ne demeli? O zift gibi çayý nasýl içerler hala anlamýþ deðilim.

Neme lazým þimdi hastaneye baþlarsam, sabah sekiz akþam beþ. Týkýr týkýr maaþým da gelir. Yok müþteri taksit ödemedi, yok mal teslim edilmedi, yok sipariþ gelmedi, yok çek yazýldý… Aman sende ne uðraþacaksýn bunlarla.

Adam tutturmuþ “oðlum son güne iþi býrakma, önceden yer ayýrt asker sevkiyatý var yer bulamazsýn, bir gün önce git” diye. Otobüslerde yer yok ama tren var. Tren yolculuðunu da ben seviyorum. 1 gün sürse de rahat oluyor hiç olmazsa. Önce gidip de ne yapacaksam sanki?

Arkadaþlarý da onu tasdik ediyor, o da gaza geldikçe coþuyordu.

Trenin kalkmasýna bir saat kala hep beraber gara gittiler. Tren kalkana kadar gardaki çay ocaðýnda Ahmet ve Hüseyin ile çay içip yine ilerisi için kurduðu hayallerini, planlarýný anlattý durdu Sulhaddin. Hayal kurmayý çok seviyordu. Hayal kurmak onu bayaðý rahatlýyordu. Trenin hareket vakti gelince arkadaþlarý ile vedalaþýp trene bindi. Onlarýn peþinden bakarken kendi kendine yine hayallere dalmýþtý.

- Bu Ahmet ve Hüseyin iyi çocuklar, can ciðer insanlar. Sað olsunlar beni yolcu ettiler. Ankara’da iþim olunca bunlarý unutmamam lazým. Bana da bu düþer, ne de olsa biz arkadaþýz. Ankara gibi büyük bir þehirde böyle saðlam arkadaþlarla örülü bir çevren olursa ayakta kalýrsýn. Zaten hastanede iþe baþlayýnca çok sürmez beni önemli bir yere getirirler. Ben de Ahmet’i þoför olarak, Hüseyin’i de güvenlikçi olarak yerleþtiririm oraya.

Önce Ankara’da bizim dadaþlarýn çok olduðu Erzurum mahallesinden bir ev tutmalýyým. Zaten oradaki birkaç akraba eþya iþini ayarlayacaklar. Daha sonra yakacak meselesini halletmem gerekiyor acilen.”

O an aklýna Hülya gelmiþti. Annesi askerden döndüðünde:

- Oðlum Hayriye Haným Hatice yengenle haber göndermiþ, Ankara’da hemþire olan kýzlarý Hülya’yý sizin oðlana isteyin, hýsým olalým diyormuþ. Hülya da iyi kýz, benim hoþuma gidiyor. Onlarýn eli kolu uzun... Sana da bir iþ bulurlar” demiþti.

Hülya güzel olmasýna güzeldi ama ona biraz kýzýyordu. Çok havalýydý bir kere… Askerden geldiðinde tesadüf Hülya da izne gelmiþti. Bir fýrsatýný bulup görüþmüþler ve ona evlenme teklifi etmiþti. Lakin Hülya ona alaylý bir þekilde “ben iþsiz güçsüz bir adama sýrf Üniversite mezunu diye niye varayým ki? Kendi dükkânýnýzda bile çalýþmýyormuþsun. Git bir iþ bul önce. Sonra gel beni iste. Tabi bu arada bana baþka uygun bir talipli çýkýp da ben gitmezsem” demiþti.

“Demek ki duydular iþe gireceðimi hemen haber saldýlar” diye iç geçirdi.

Kendi kendisi ile konuþuyordu adeta.

- Yok caným, bu Hülya da tam ana kuzusu. Öyle anlaþýlýyor ki anasýna benim ona evlenme teklifi ettiðimi söylemiþ ki o da iþe gireceðimi duyunca haber saldý. Bu sýr olarak kalmalýydý ikimizin arasýnda, dadaþ dediðin mert olmalý. Ama nerede? Yarýn evlensen çýt olsa gider anasýna yazar. Zaten bir kere benim kadar uzun boylu. Erkek gibi, çok tatsýz birisi… Hele tok sözleri… Hem de beni “ben olarak kabul etmeyen” birisini ben de kabul etmemeliyim.

Yarýn iþe baþladýðýmda çalýþacaðým hastanede kendime göre bir laborant falan bulurum. Bence insanýn çalýþtýðý ortamda evleneceði kiþi; onu en iyi anlayan olur. Ben evliliðe pek acele etmemeliyim. Yok yok hastanede gözümü kestirdiðim birisi olursa hemen iþi baðlamam lazým. Yoksa elin gurbetinde halim nice olur? Ýnsana bir hayat arkadaþý þart… Yalnýzlýk Allah’a mahsus diye boþa mý söylemiþler atalar?

Evlenince de hemen bir araba alýrýz hanýmla. Ne de olsa iki maaþla bu iþi kolayca hallederiz. Belki önce sýfýr araba alamasak da yine modelli bir þey olur herhalde…

Hayallerini trenin düdük sesi bozmuþtu. Tren Aþkale istasyonunda durmuþtu. Sulhaddin aþaðýya indi ve beþ dakika kadar istasyonda dolaþtý. Trene tekrar bindi ancak aradan yarým saat geçmesine raðmen tren hareket etmemiþti. O arada gördüðü bir görevliye:

“Kondüktör Bey neden kalkmýyor tren? Bir problemi var?”

“Sanýrým ilerde heyelan olmuþ. O yüzden bekliyoruz. Çabuk açýlýr diyorlar”

Neyse ki çabuk halledeceklermiþ bari diye sevindi. Akþam olmak üzereydi. Kýþ günü olduðundan günler çok kýsaydý ve hemen de hava kararýveriyordu. Acýkmýþtý iyice. Annesinin hazýrladýðý kumanyadan bir þeyler atýþtýrmaya baþladý. Karnýný týka bas doyurmuþtu. Keteleri, çörekleri, börekleri bir anda mideye indirmiþti.

Yemek sonrasý çok yediðinden midir bir uyku bastýrmýþtý… Zaten dün gece geç yattýðýndan uykusuz ve yorgundu. Koltuðunu geriye yasladý ve kýsa zamanda uykuya daldý.

Epeyce uyumuþtu. Uyandýðýnda saatine baktý. Saat sabahýn 9’u olmuþtu. Ýnsan uyuyunca bayaðý kendine geliyor diye söylendi. Ankara’ya çok az bir yol kalmýþtýr diye düþündü. Trene binerken Ankara’da 14:30 da olacaklarýný söylemiþlerdi. Tren bir saat rötarda yapsa yine de yetiþirdi hastanedeki randevusuna…

Tren hareket etmiyordu. Pencereden dýþarý baktýðýnda yolcularýn çoðu aþaðýdaydý. “Acaba nereye geldik, dýþarý çýkýp bir bakayým” dedi kendi kendine.

Trenden indiðinde istasyon tabelasýný okuyunca dondu kaldý. “Allah Allah… Hala rüya mý görüyorum yoksa” diye söylendi. Yanlýþ görmüyordu. Hala Aþkale’deydiler. “Allah’ým bu þaka mý? Nasýl olur?” diye sordu kendi kendine…

Ýlk karþýsýna çýkan adama kolundan tutup sordu.

“Þey hemþerim burasý Aþkale mi?”

“He gardaþ burasý Aþkale”

“Bu tren?”

“Bu tren dün gelmiþ ama heyelan olmuþ ilerde. Þimdi açýlmýþ ancak birazdan hareket izni gelince yola çýkacakmýþ. Ben de onu bekliyorum. Aslýna bakarsan Ankara treni akþama… Ben de senin gibi þaþýrdým. Bu rötar benim bayaðý iþime yaradý ha. En azýndan 6-7 saat önce varýrýz Ankara’ya. Ne güzel deðil mi? Ýnsana böyle þans ömründe bir kere vurur. Deðil mi gardaþ?

? ? ?

“Gardaþ bir þeyin mi var? Betin benzin attý? Hele þuraya otur. Su getireyim, yüzünü yýka, birazcýk iç.”

Adam gardaki banklardan birsine oturttu. Su getirdi içmesi için. Baþýna gelenleri anlattý. Adam da çok üzülmüþtü durumuna…

“Vay anasýný be, demek öyle… Çok üzüldüm be. Desene mülakat saatine yetiþemeyeceksin. Senin iþ yattý o zaman…”

“Benim iþ yatmasýna yattý da geri dönmek lazým Erzurum’a.

“Hemþerim þuradan anayola çýk. Minibüsler hemen gelir. Çok beklemezsin.”

Dediði gibi az sonra minibüsteydi… Yine hayal âlemine dalmýþtý. Kendi kendisi ile konuþuyordu:

“Erzurum’a varýnca ilk iþ olarak babamýn dükkânýnda iþe baþlamalýyým. Böyle boþ gezmekle olmaz. Ne iþin var elin gurbetinde? Yol bilmezsin, iz bilmezsin. Hele hele Ankara çok büyük bir þehir… Trafik sorunu var. Zaten ev kiralarý da çok pahalýdýr.

Babamýn iþlerini artýk devralmalýyým. Adamcaðýz bu yaþta koþturup duruyor. Ben de sabah erkenden kalkar, babamla beraber gider namazýmý Lala Paþa Camiinde kýlarým.

Hele sabah Cennet Çeþmesinin yanýndaki fýrýndan sýcak lavaþý alýp, içine loru döþeyip esnaflarla beraber Kel Hasan’ýn kahvede o mis gibi çay ile kahvaltý yapmak yok mu? Deðme gitsin. Kel Hasan da çayý sanki iksir gibi yapýyor ha…

Zaten esnaf dediðin dükkâný erken açacak ki sabah melekler nasip daðýtýrken nasibini alacak. Bak babama yýllardýr öyle. Dedem de öyleymiþ rahmetli. Hani o saatte müþteri olmasa da insan iþlerini planlar, dükkâný temizler.

Aslýnda babam prensipli birisi… Onunla geçinmeyenin yüzde yüz kendinde bir problemi vardýr. Melek gibidir benim babam. Çok ta ileri görüþlüdür ha…

Adam ne kadar haklýymýþ “oðlum þu iþi son güne býrakma. Ne olur ne olmaz. Önceden yer ayýrt, iki gün önce çýk yola” demiþti. Ben de ne adamým kalktým adama “Otobüs yoksa tren var, önce gidip de ne yapacaðým. Günü belli, saati belli… Ben trenle giderim. Bir þey olmaz. Tren de yolda kalacak deðil ya” dedim. Demek ki trende yolda kalýyormuþ. Büyük söylememek lazým… Adamýn zoruna gitmiþ anlaþýlan. Allah da adamý böyle yapar iþte. 

Ya sabaha kadar duran trende uyumaya ne demeli. Eee bir gece orda burada gezer uymazsan olacaðý bu. Ben bunu hak ettim.

Ýnsanýn kendi iþi gibisi de yok hani. Patron sensin. Geldin diyen olmaz, gittin diyen olmaz. Ben iþleri biraz büyütünce bir tane Mumcuya, bir tane de Erzincan Kapýya þube açarým. Birinin baþýna Ahmet’i býrakýrým, diðerinin baþýna da Hüseyin’i. Taþ gibi saðlam adamlar, onlara güvenmeyeceðim de kime güveneceðim. Dadaþýn hasýdýr onlar. El kapýsýnda þoförlük, korumalýk etmekten iyidir. Kendi memleketin þurasý… Burada alacaðý üç kuruþ dýþarýda alacaðý beþ kuruþtan daha bereketlidir aslýnda…”

Bir anda aklýna Hülya gelmiþti. Yüreði cýz etti. Ya þimdi annesi ona Hülya’yý vermezse ne yapardý?

Babasýnýn yanýnda çalýþmaya baþlarsa belki sorun etmezlerdi. Hülya zaten dememiþ miydi “kendi dükkânýnýzda bile çalýþmýyorsun” diye.

“Aslýnda kýz beni ben olarak kabul etmiþ ama ben anlamamýþým. Teklifimi ret ederken bana mesaj vermiþ ama nerde ben de o kafa. Hülya iyi kýz aslýnda. Yahu alacaðýn kýz senin örfünü, âdetini bilmeli. Senin canýn tarhana çorbasý çekse Hülya yapar becerir ama Ankara’daki laborant kýz ne bilsin tarhana çorbasýný. Deðil mi ya?

Bir kere dalyan gibi kýz. Ne demiþ atalar: “öküzün yiðit olsun da çekmezse çekmesin” erkek gibi vallahi. Tam dadaþ, lafý adama yumruk gibi oturtur, kimseden sözünü çekmez. Eee ne demiþ Akif: “lafýn odun gibi olsun, doðru olsun tek”. O kadar akýllý ki cesur da. Benim ona evlilik teklif ettiðimi annesine söylemese belki annesi bize haber göndermeyecekti. Aslýnda annesine söylemesi de iyi. Yarýn bir sorun olsa annesinin haberi olur. Yardýmcý olurlar en azýndan. Bu kýz benim için tayinini hemen Erzurum’a çýkarýr. Yok yok ben ne yapýp edip Hülya’yý almalýyým.

Evet, evet almalýyým Hülya’yý…”

Ani bir gürültü ve sarsýntý ile yine daldýðý hülyalardan silkindi. Bir de baktý hala trendeydi ve kondüktör avaz avaz baðýrýyordu.

“Haydi Ankara yolcularý insin trenden… Tren Ýstanbul’a hareket edecek. Ankara yolcularý hemen insin…”

Bir an þaþýrdý. Çok þükür dedi. Saatine baktý. Saat 15:00 olmuþtu. Yarým saat rötar yapmýþlardý. Sevinçle aþaðý indi. Gelen yolcu kapýsýndan çýkýyordu ki gördüðüne inanamadý. Karþý banklarda Hülya oturmuþ onu bekliyordu. Hemen ona doðru koþar adýmlarla yürüdü.

Hülya:

“Hoþ geldin Sulhaddin. Biraz geç kaldýnýz. Hemen gidelim baþhekim seni bekliyor”

Sulhaddin hastane iþini Hülya’nýn ayarladýðýný anlamýþtý. Ama hala korkuyordu. Ya bu gördüðü de rüya ise?

Hülya’nýn kolundan tuttu ve þaþkýn bir halde dudaklarýndan tek bir cümle döküldü.

“Hülya beni çimdiklesene…”