B E N Z E D Ý M !..

Hýrçýnlýðý biten sele benzedim ..

Bu çýlgýn arzular sarstý bedeni ,

Ümitle beklerken þimþeði , nur’ u ,

Ufkuma yaðmýyor sevgi yaðmuru ..

Dudaklarým kuru , baðrým kupkuru ,

Meðer ki kaderim böyle çizilmiþ .

Dert ve gamlar peþisýra dizilmiþ ..

S e v d â özlemiyle kalbi ezilmiþ ,

Felek s e v d â defterimi dürünce ,

Beni çýkmaz bir vadiye sürünce..

Ümitsizdim , o gözleri görünce ,

Aylardýr ki aþkýn baðrýmda acý ;

Yýllara varmasýn bunun usancý …

Þu an senden uzak , sana yabancý ,

Senden önce dünya baþýma dardý ;

Gönlüm s e v g i n ile huzura vardý ..

Turan der :“Ufkumu mutluluk sardý,

Huzuru þakýyan d i l e benzedim !.

Ankara -- 2000