Ne umutlarla sevdim ben seni, ne yaþanmamýþlýklarla… Ne masallar yazdým ikimiz için bir bilsen. Hayaller büyüttüm içinde yalnýz biz olan, yalnýz bizim yaþadýðýmýz þehirler kurdum yüreðimde… Hayatýmýn anlamý diyebilecek kadar sevdim seni. Uðruna canýmý verebilecek kadar. Evet, aþk fedakârlýktý bir yerde ama benim yaptýklarýmýn baþka bir adý olmalýydý? Nelerden vazgeçtim senin için, kimleri yýkýp da geçtim… Kendimden ne ödünler verdim. Seninle birlikte ne kadar deðiþtim dikkat ettin mi hiç? O bitmez tükenmez neþemi kimse bulamaz oldu artýk. Gülmenin yerini hüzün kapladý yüreðimde… Ve aðlamaya baþladým, durduk yerde, olur olmaz aðlamaya… Gözyaþlarým bile siyah akýyorken nasýl renkli görebilirdim dünyayý? Nasýl elimi tutabilirdi aydýnlýk? Sevmenin baþka bir boyutuydu bu belki. Hâlâ çözemediðim bir hali aþkýn… Eðer beni üzmezsen gülebiliyordum sadece. Yoksa artýk gülmek nerde ben nerde. Susmayý bilmezdim önceden hatýrlýyor musun? Ne baþýný aðrýtýrdým. Þimdi de konuþmayý bilmiyorum, sözcükleri sanki cýmbýzla alýyorlar aðzýmdan… Aðlayarak susar oldum. Her þeyi içime atar oldum. Yalnýzlýk huzur vermeye baþladý ki bilirsin kalabalýða bayýlýrdým ben. Her yaðmur yaðýþýnda birlikte yürürdük ya yollarda þimdi bende yaðmurla birlikte aðlýyorum. Her þarkýmýz çalýþýnca içim içime sýðmazdý. Böyle kendimden nefret ediyorum diye baðýra baðýra etrafý daðýtmazdým. Bütün insanlara küsmezdim eskiden. Arkadaþlarýmýn bile yüzünü göremez oldum. Kýrýk kalemimden ve defterimden baþkasý anlamaz oldu halimi. Hele yüzüm, ben bile tanýyamaz oldum. Ne çok yýprandý aðlamaktan, ne hale geldi… Hani aþk yarardý insana. Daha bir güzelleþtirirdi… Daha bir mutlu ederdi. Nerde hani?

Oysa böyle olmayacaktý. Birlikte mutlu olacaktýk. Hiç ayrýlmayacaktýk ki biz. Gülüþünle yeniden hayat bulacaktým. Her caným deyinde içimden bir þeyler kopacaktý beni aðlattýðýnda deðil… Sen buluþalým diye arayacaktýn. Ben ne giyeceðim derdine düþecektim. Sana geliyorum diye yolda yürüyemeyecektim. Elim ayaðýma dolaþacaktý. Gördüðümde içim gidecekti.  Kol kola gezecektik belki sokaklarda. Gülerek gezecektik, görenler deli zannedecekti bizi… Rüzgâr savuramayacaktý. Güneþ hiç böylesine ýþýl ýþýl olmayacaktý. Belki bir yerlerde oturacaktýk. Konuþamayacaktýk birbirimize bakmaktan. Ayrýlma vakti geldiðinde býrakamayacaktým ellerini. “Ama caným…” diyecektin. Arkamýza baka baka gidecektik. Yolda hep geçirdiðimiz zamaný düþünecektik. Gece birbirimizin hayalini kurarak dalacaktýk uykuya… Sabah uyanýr uyanmaz seni arayacaktým. Sesimle uyanacaktýn yeni güne.”Bir þey diyeceðim ama gülme” diyecektim sana “Daha dün yan yanaydýk ama ben seni çok özledim”…