Okulun son günleriydi. Yýlsonu müsameresi hazýrlýklarýna baþlanmýþtý. Ayþe beyaz tenli,siyah saçlý,oldukça zayýf ve çok sevimli bir öðrenciydi.
Öðretmen müsamere için her öðrenciye bir görev vermiþti. Ayþe’nin görevi de perde açýp kapamaydý. Ama Ayþe görevini hiç beðenmiyordu. O piyesin baþrol oyuncusu olmayý kafaya takmýþtý. Ýçi içini yiyordu. Bu konuda kabiliyeti olmadýðýný bildiði halde yine de istiyordu iþte.

Ayþe mutsuz bir þekilde eve geldi. Üzgündü.. Annesi akþama gelecek olan misafirler için masayý hazýrlamýþtý. Ayþe hala içindeki mutsuzluðu atamamýþtý. Ve o sinirle masadaki sandalyelerden birine oturdu. Birden bir ses iþitti. Aman Allah’ým kendisine sesleniyordu. Evet evet doðru iþitiyordu, bu masadaki kürdanýn sesiydi. Ayþe’ye neden bu kadar üzgün olduðunu sordu. Ayþe de okulda olan biten her þeyi ona anlattý. Sonra kürdan Ayþe’nin ne kadar yanlýþ düþündüðünü ve kendisini boþu boþuna mutsuz ettiðini söyledi ona. Sözüne þöyle baþladý.

_ Bak Ayþeciðim, önündeki masaya ve üzerindeki tabaklara, tencereye, kaþýklara, peçetelere iyice bak. Bu sofrada bu eþyalarýn her birinin bir görevi var. Mesela; porselen tabak. Belki bu masanýn baþrol oyuncusu o. Onunla misafirlere o güzelim yemekler sunuluyor. Ama düþünsene ben ufacýk bir kürdan parçasýyým ama neden ben kürdan parçasýyým diye hiç üzülmüyorum. Düþünsene ben olmasam insanlar diþlerinin arasýndaki þeyleri çýkaramayýp rahatsýz olacak demi. Benim çok önemli bir görevim var ve görevimi çok seviyorum. Zaten önemli olan iþe yaramak deðil mi!. Bunun için rolun önemi yok önemli olan verilen görevi en güzel þekilde yerine getirmek.

Bu sözler Ayþe’ye çok mantýklý gelmiþti. Evet o bir kürdan parçasýydý ama o olmadan insanlarýn içine düþeceði sýkýntýyý düþündü. Evet belki perde açmak baþrol deðildi ama perde açýlmadan da oyun sergilenemezdi. Görevinin büyüklüðünü düþündü. Ve kürdan kardeþe onu uyardýðý için çok teþekkür etti. Ve ertesi gün görevinin önemini idrak etmiþ ve mutlu bir þekilde okuluna gitti.