ÝNTÝHAR

Fýrlayarak uyandým. Çok kötü bir kâbus, uykumdan etti beni. Kan ter içerisinde kalmýþtým. Yatakta saðýma soluma dönüp durdum. Bir damla uyku girmedi gözüme bir daha. Saate baktým. Ýþe gitmeme üç saat vardý neredeyse. Hayýrdýr inþallah diyerek doðruldum yataðýmda. Bir süre öylece oturdum yatakta.

Gördüðüm bu kâbusun ne olduðunu hatýrlamaya çalýþtým. Hafýzamý ýsrarla yordum bu konuda. Üstüne üstüne yürüdüm hafýzamýn. Baþýmý, ellerimin arasýna alarak çaresizce bekledim bir müddet. Nafile aðlarýna takýlýp kalýnca kalktým yataðýmdan. Ellerimi, yüzümü yýkadým. Derinden bir “Oh!” çekince rahatladým biraz. Kendime kahvaltý hazýrlamak için mutfaða gittim. 

Ýþe gitmek için erkenden düþtüm yollara. Masmaviydi gökyüzü. Hafifçe esen bir rüzgâr vardý. Vaktim çok olduðu için iþe yürüyerek gitmeye karar verdim. Kestirme sokaklarýn hiç birine sapmadým. Yolumu uzattýkça uzattým. Yol boyunca sýrlarla dolu kâbusumu çözebilmek için uðraþtým. Sonra býraktým her þeyi oluruna.

Bu güzel havanýn, bu güzel yürüyüþün tadýný çýkarmaya çalýþtým. Yolun sonuna doðru iþin kolayýna kaçtým: Þu merdivenden inerek iþyerime bir an önce ulaþmak. Onlarca basamak, ayaklarýmýn altýndan kayýp gidiverdi sanki. Yukarýya doðru çýkanlar için ayný þeyleri söylemem, mümkün deðildi. Çünkü nefes nefese kalýnca arada bir soluklanmadan edemiyorlardý.

Býyýklarý henüz terlemeye baþlayan üç çocuk, merdiven korkuluklarýndan jet hýzýyla kayarak indi aþaðýya. Hayatýmda böyle bir tat hiç olmadýðý için onlara hem imrendim, hem de bir özenti duydum. Etrafýma bakýndým acaba benim bu düþüncemi okuyanlar var mý diye. Fakat yadýrganmaktan endiþe ve korku duydum. Çocuklar, gülmekten kýrýlýyorlardý büyük bir heyecan duyduklarý ve haz aldýklarý bu davranýþlarýna. Son basamakta duraksadým ve bu çocuklarý:

- Dikkatli olun çocuklar! Düþersiniz müþersiniz mâzallah! Bir yerinizi kýrarsýnýz, diye uyardým.

- Amca! Sen de böyle yapabilir misin böyle, demezler mi bana!

Hatta beni ikna etmek ve yönlendirmek için tezahürat yapmaya, tempo tutmaya baþladýlar. Bir gören var mý diye etrafýma bakýndým yine. Kimsecikler yoktu ama utandým yine de. Bana söylediklerini duymazlýktan geldim ve onlara gülüp geçtim.

Besmeleyle açtým kilitleri. Kepengi kaldýrýrken biraz zorlandým. Anlaþýlan bu günlerde hamlanmýþtým yine. Kapýyý açarken bir kere daha besmele çektim:

- Günaydýn ressam bey! Günaydýn komþum, diye bana seslendi Kuruyemiþçi Adnan Efendi.

Ben de karþýlýk verdim ona. Mutfaða geçtim. Kursiyerlerim için marketten aldýðým malzemeleri, masanýn üzerine koydum. “Müþterilerimize Üçlü Hediye” sloganýný görünce bayaðý bir þeyler aldýðýmý fark ettim. Meðer “Üçlü Hediye” diye verdikleri þey, elektrik üçlüsüymüþ! Kendime de, bu üçlü hediyeye (!) de güldüm. Tüketimi tetikleyen bir durumun ben de kurbanlarýndan biri olmuþtum.

Ben bize ait el emeði, göz nuru sanatlarýmýzdan birini atölyemde sevdirmeye, benimsetmeye çalýþýyordum. Boyayla suyun ahenkle uyumundan kâðýda yansýyan ebru sanatýný öðretiyordum. Ofisin açýlmasýný, gerekli bütün hazýrlýklarý iki arkadaþ sýrayla yapýyordu. Erken kalkmak zorunda kaldýðým için ben yaptým bu gün.

Öðrencilerimin gelmelerine daha vakit olduðu için kendime ebru yapmaya koyuldum. Su ve boyanýn ahenkle dans edebilmesi için su ve boyaya kaba taslak þekil verdim. Sonra da en ince ayrýntýlarla buluþturdum bu dansta. Onu kurumaya býraktým.

Ýçeriyi havalandýrmak için pencereleri açtým. Öðrencilerim bakalým, beðenecekler miydi benim eserimi? Benim için önemli olan onlarýn beðeni ve takdirleriydi. Yoksa kendi sanatýmý kendi beðenmem, neye yarardý ki? Sadece kendim çalýp kendim oynamak istemiyordum. Çünkü onlarýn deðerlendirmeleri, daha güzele ve mükemmele ulaþabilmem için beni kamçýlar ve bana yön verirdi.

Salâ okunmaya baþladý. Ben de lezzetleri acýlaþtýran ölümü bir an düþünenlerden biriydim þimdi. Ben, onu dinlerken telefonum çaldý. Telefondaki þahýs, bir kursiyerimin dayýsýydý. Hýçkýrýklara boðulmuþ sesiyle bana Salih’in vefat ettiðini haber verdi. Cenazesi öðle namazýna müteakiben Merkez Camisinden kaldýrýlacaktý. Kendisine mutlaka cenazeye katýlacaðýmý ve taziyeye geleceðimi söyledim.

Þaþkýndým. Bir o kadar da matem ve hüzün elbiselerinden kuþanmýþtým. Kendimi suçladým onunla biraz daha ilgilenebilseydim, onu ebruyla meþgul edebilseydim, kursa onun devamýný saðlasaydým diye. Kursiyerlerimden birkaçý girdi az sonra içeriye.

Emel:

- Günaydýn hocam! Erkencisiniz bugün. Hayýrdýr! Sizi böyle görebilecek miydik, dedi arkadaþlarý adýna da.

Bir þeylerin ters gittiðini sezen Emel:

- Hayýrdýr hocam! Canýnýzý sýkan bir þey mi oldu sabah sabah? Yoksa ben mi yanlýþ bir þey söyledim size?

Ýç çekerek derince bir nefes aldým. Þaþkýnlýklarýný gidermek için sabahki ruh halimi anlattým onlara. Sonra da kara haberi verdim. Herkesin þaþkýnlýðý bir kat daha arttý. Ýntihara bir kum tanesi kadar meyli yoktu Salih’in. Hiç birimiz onun intihar edebileceðine ihtimal vermediðimiz için hepimiz de buna inanmakta güçlük çekiyorduk.

Sevgilisiyle ilgili problemi vardý Salih’in. Kýz, baþlangýçta karþýlýk vermemiþti ona. Gel zaman, git zaman muhabbet fýsýltýlarýyla baharda bir aþk goncasý açýlývermiþti aralarýnda. Sevgilisinde sýcak bir tebessüm görünce aþk acý ve yarasý dinmiþti Salih’in. Suskun meraktan iyice kabarmýþ bakýþlar arasýnda Emel:

- Niye vefat etmiþ hocam? Gayet saðlýklý görünüyordu. Gerçi ne zamandýr derslere devam etmediði için durumundan haberdar deðildik pek.

Yeni gelenler, meseleye iyice odaklanmýþlardý. Ben, bu meraka bir son vermek için:

- Sevdiði kýzýn ailesi reddetmiþ onu. O da kendisini a-sarak kýymýþ canýna.

Suskunluk ve þaþkýnlýk girdabýnýn derinliklerinde meraklarý bir yere sinmiþti. Birkaçýnda gözyaþlarý çýrpýnmaya baþladý. Hiç kimse ders yapma cesaretini ve isteðini kendisinde bulacak gibi deðildi.

Emel ve Seher, çayý getirdiler. Çoðu, çayýný yudumlamakta güçlük çekiyordu. Sanki boðazlarýna takýlýp kalýyordu bir yudum çay. Benim yaptýðým ebruyu gördüler ama ona sadece üstün körü beðeniyle bakmakla yetindiler. Hiç biri, bir görüþ beyan edecek halde deðildi. Çünkü þimdi bunun sýrasýnýn olmadýðýný çok iyi biliyorlardý. Onlarýn bu hallerini okuyup analiz ettiðim için dersi ben de tatil ettim. Zaten hepsi de gelmek istiyordu taziyeye.

Etrafý apar topar topladýktan sonra birlikte düþtük yollara. Suskunluk, kol geziyordu aramýzda. Bazý ayakkabýlarýn topuk sesleri, rahatsýz ediyordu hepimizi de.

Ekonomik olarak kalkýnmýþ ülkelerde intihar vakalarýnýn niçin çok yüksek olduðunu düþündüm. Bu düþüncemde fazla oyalanmadan tekrar geçtim Salih’e. Gencecik bir fidanýn bembeyaz kefeniyle toprakla kavuþmasý, aslýna dönmesi capcanlý seriliverdi gözlerimin önüne. Ömür, bir gencin hayatýnýn baharýnda son bulmuþtu bir hiç uðruna.

Ne diyordu çaðlar ötesinden Yunus Emre:

Aþka can feda, olsa ne fayda
Aþk oku yayda, kemânemiyem.

“Bizim hayýr zannettiklerimizde þer, þer zannettiklerimizde hayýr olabilir.” demiyor mu Mevlâ? Evet, aþk kutsaldý ama can, onun karþýsýnda bu kadar aciz ve ucuz muydu? Ne demiþler: “Önce cân, sonra canân.”

Baþkasýna yâr olmayacak mý senin, uðruna öldüðün bu sevgili? Kaçabilirdiniz. Ýkiniz de reþittiniz neticede. Olmadý, bu aþký silmeye muktedir olabilirdiniz. Olmadý “Çivi, çiviyi söker.” deyip ikiniz de hayatýnýza kaldýðýnýz yerden devam edebilirdiniz. Siz de “Güzel gören, güzel düþünür; güzel düþünen hayatýndan lezzet alýr.” diyerek bu düsturu hayatýnýza hâkim kýlabilirdiniz. Psikolojik destek ve yardým alabilirdiniz.

Kanserin pençesinde kývranan, aidsin tuzaðýna bir þekilde düþen nice insan yaþama mücadelesi veriyor umutla. Küçücük canlýnýn bile caný, ne kadar kýymetli. Hayat, kýsa. Onu cennete de, cehenneme de çevirmek bizim elimizde. “Kiþi, ne ile intihar etmiþse cehenneme onunla girer.” diyor Kutlu Nebi. O cismin suçunun ne olduðunu anlayamamýþýmdýr bir türlü.

Ýç dünyamdaki bu öðütleri ve düþünceleri bir kenara koydum. Salih’in psikolojik problemi olduðu için bu grupta yer alamayacaðýný farz ettim. Buna istinaden “Allah, taksiratýný affetsin; mekânýný da cennet eylesin.” diye dua ve niyazda bulundum ona.

HÜSEYÝN ÜSTÜNSOY