ÖLÜM MELEÐÝ GELMEDEN UYANALIM


Ölüm anýnda gelirler, rahmet melekleri karþýna. 
Haydi! Gitme vaktin geldi der. 
‘’sen razý isen Rabbin de senden razý’’, gidelim yanýna.
Alýp götürürler seni, semanýn yedi katýna.
O davete ruh, kuþ gibi uçarak gider.
Hepimizin bir eceli, ölüm zamaný vardýr.
O vakit, ne ileri, ne de geri alýnýr.
Ecel, bellidir doðmadan önce.
Hepimiz, öleceðiz ecelimiz gelince.
Rýzýk bitince dünyada, ecel vakti gelmiþtir, 
Ki ruh teslim edilir.
Ansýzýn terk ederken evladýný, malýný,
Hazret-i Azrail’e teslim ederiz, taþýdýðýmýz caný.
Ne vakitte, hangi memlekette öleceðimiz yazýlý,
Ayaðýmýzla gider teslim oluruz, ama ruhlar kaygýlý.
Ölüm haline yakýnlaþtýðýmýz anda,
Dört melek gelir karþýmýza.
Tutup çekerler el ve ayaðýmýzdan,
Ruhumuzu isterler hiç durmadan.
Ruh, kalbe geldiðinde birden dilimiz tutulur,
O andan itibaren hiç konuþmaz oluruz.
Fasýklarýn ruhlarý öyle çetin çýkar ki;
Kayanýn ortasýnda yetiþmiþ, köklü bir ot sanki.
Öyle yaþanýlmalý ki; Ölüm halinde iken, 
Çýksýn ruhlarýmýz, kolaylýkla bedenden, 
Zorlanmasýn melekler, nefesler azalýrken. 
Cesedimiz soðusun yavaþ - yavaþ,
Beden candan geçerken.
Ruhumuz gitmek kalmak arasýnda kol gezer.
Meleklerin harbesi, fýrtýna gibi eser.
Teslim bayraðý çeker, ruh ruh diyen bizler. 
Her insan dirilince, mezarýndan kalkacak.
Günah ve sevaplarla, tek baþýna kalacak.
Ýþte o zaman, kýyamet baþlayacak.
(Kabir), 
Ahiret ile dünya arasýnda ince bir çizgidir.
Dünyadan daha çok ahirete yakýndýr.
Kabirdeki o hayat,
Daha aþikâr asýldýr hakikat.
Dünya hayatýna hiç benzemez ahiret.
Neden peki bunca acý, dert, kasvet.
Geçiþtiremediðimiz bunca zaman, bize geçirecek o zaman.
Ne dersin Âdemoðlu? 
Uyanalým mý, geçmeden zaman? 
Vakit, vakit iþte bu zaman.
Ýzmir2012denizce