'Adam' anadan doðma hüzünlüydü.
Böyle düþünüyordu. Düþüncesinde de içtendi.
Düþünceleri içinde kendini yalnýz buluyor bunun acýsýný çekiyordu.
Yitip giden zamanýn dipsiz derinliklerine inmekle kalmayip,
Karanlýklarýnda kendini boðuyordu.
Tutkularýný sýnýrlayan geçmiþin karanlýklarý
Ruhsal acý gibi derin, bedensel ateþ gibi sürekli,
Büyük bir iþkenceyle ruhunu yakiyordu.
Yaþamýn her saniyesi,
Her dakikasi tanýmlanmaz bir hüzün birakiyordu yüreðine.
Düþünceleri dile geliyordu:
Ey! hayat ne çok sýrlarým var sende yalnýzca seninle paylaþtýklarým.
Ve ne çok sýrlarýn var bende, kendimle bile paylaþmaktan kaçýndýklarým! ...''
...
Avuçlarýnýn içinde; kederli, derin, ve özgün bir göz olmayi ve de o göz'le dünyanýn nasýl dönüp durduðunu seyretmeyi bilmiþti...
Çeþitli biçimlerde kendi kendisinin izini kaybetmiþ ruhsal çöllere karýþýyordu.
Tükenmiþ olan iç kaynaklarýný yansýtan çorak yerlere doðru
öyle bir göç ki..
Gerilim akýmlarýna kapýlmiþcasýna soluðunu içine çektiðinde
geçmiþi onu karnýndaki sinir aðýna zýmbaliyordu...
Hüzün; her ne demekse onun bilinmezliðinde -ruhsal savaþ'ý- yalnýzca þiir'e deðil
hayata da bir vedaydý...