Geçen gün çarşıya alış veriş için gittiğim de üç hanım arkadaşa rastladım. İki hoş beşten sonra, geldik yazmış olduğum şiirlerime. İçlerinden biri ses çıkarmazken, bir diğeri onu takip etti, üçüncüsü ise daha ileri giderek fevri davrandı. Şaşkınlık içerisinde kaldım. Kendi kendime; ben ne yapıyorum ki, demekten kendimi alamadım. Yüreğimi bir hüzün kapladı.
Oysa ki, Danimarka gibi yabancı bir ülke de kadınların sesi olabilecekken! Bu ne büyük bir cehalet örneğidir Yarabbim? Dedikodu yapmak bana göre hiç değil, insanları üzmekten hicap duyarım, yapı itibariyle sakin görünsem de; asabiyimdir. Bana zarar verecek davranışlardan ise devamlı kaçmışımdır.Ama üzerime gelindiğinde ise iki kelime ile karşımdakini al aşağı eder ve de silerim.Hele üçüncü kendini bilmezin sözleri, yenilir yutulur cinsten değildi. Bana; nörecen şiiri karnını mı doyuruyor, yaşın kaç olmuş, al abdestini kıl namazını ibadet et dediğinde dananın kuyruğu koptu ! Kavgayı, münakaşayı sevmesem de; hak hukuk davasında kendimi savunanlardanım. Önyargılı olmamaya özen göstersem de, anladım ki, bazen bu gibi tepkileri acımasızca sarfetmek gerekiyormuş. Tabi edepli bir şekilde, açtım ağızımı yumdum gözümü ! Benim namaz kılmadığımı, ibadet etmediğimi nereden biliyorsun diyerek.
Körlemeye birbirinizden duyduklarınızla yetineceğinize, internete girin, kendinizi aydınlatın, iş dua dinlemekse, veya öğrenmekse de, kimseye sormadan oradan öğrenin dedim.Meğer ne kadar doluymuş içim, hüznüm konuştukça biraz daha arttı.En sonunda bana, kitap çıkaracaksın da ne olacak dediğinde; ben bu kitaptan bir gelir elde etmeyeceğim, bana yüz tane kitabın yeterli olabileceğini,bunları ise arkadaşlarıma hediye mukabilinde dağıtacağımı söyledim. Bana herhalde paran bol dediğinde..Tabiki hayır ! Ama bu hayrıma geçecekse ! hayır olacaksa dünden hazırım dedim.. Bu hayır kurumları; çocuk esirgeme, böbrek vakfı,diabetik alanlar, yaşlıların bakım yurtları vs vs..Parası benden, dağıtımı onlardan, geirleri ise onlara kalmak suretiyle dediğimde; Ya boşver, senin demek işin yok, kendine iş arıyorsun dediler.Bunlara boş yere nefes tükettiğimi anladım, anlamasına da! Ayrıca çocuklarım, ben vefat ettiğim de, bu kitabımda; annelerinin duygu yoğunluğunu görmelerini, hatta okuduktan sonrada, annelerinin arkasından dua ederek yad edeceklerini söylediğim zaman, sadece alaycı bir sırıtma vardı, konuşanlardan birinin yüzünde.Bu kendini bilmez kadın, beni her gördüğün de; senin konuşma tarzına bayılıyorum diyenlerin başında gelenlerdendi.Ama beni, artık külliyende kaybedendi, o bilmese de !!Onlara, size doyum olmaz, ama acelem var, şiir dostlarıma gitmem gerek, bir o kadar yorum beni bekliyor dedim. Arabaya binip çalıştırdığımda; gözlerimden akan yaşları kendiliğinden cehaletin üzerine akıtmıştım bile !! Ne yazık ki, artık Avrupa yollarında, buruk bir önyargıyla beraber gezeceğim :(
Bakın bu da başka bir versiyon !
Geçen sene facebook'ta bir üstad, ileri giderek; birde Avrupada oturuyorsunuz, daha bir özgür olmalı ve gerektiğinde Türkiye'ye yalnız gelip arkadaşlarınızla buluşmalısınız dediğinde, o ve onun gibilerde, kökten sildiklerimin arasındaydılar bile. Bu yazımı olaki bulunduğum şehirde, okuyup sahiplerine yetiştirmek isteyenler olacaktır, fakat bu beni hiç bağlamıyor açıkcası..Yazık diyorum sadece, hem de çok yazık.. Dedikoduya hiç bir zaman meylim olmadı, bu saatten sonra ise olmayacağı ise kesindir..
Ya ben yobazım, ya da insanların içi cıvıt çarşısı..bundan altı ay önce biri bana, telefon numaranızı rica edebilir miyim, deyip isteseydi, biran duraklayabilir, desturu çekebilirdim. Şimdi ise kendim istiyorum.Neden mi ? Karşımdaki insanları tanımak adına. Tanınmaz demeyin, sadece yazı karakteriyle değil, konuşmanın da bir tarzı ve karakteri var ki; bu biliniyor diyorum. Oldukça sağlam kadın ve erkek şairler var telefonum da, hepside sayıp severler varolsunlar, saygılarımla..
