Bir kaprisiydi bu adım atarken mitosunu içinde yaşayan kadının
Aklını sağaltmak için yaktığı ateşte yüreğini yakması..
Ne çok şey vardı dilinde
Nöbetleşerek gelirken ıstırabın yalnızlık okları
Bir kadının attığı adımın hesabıydı bu
Bir aralıkta ayrılığın son mızrabı…
Karları eriten bir sinenin
Buz dağına çevrilmiş mütereddit bakışları
Çağın çağın akarken iniltilerinde boğulmak bir Romalının son yakarışları….
Lacivert renkli bir kadının düşüydü bu
Parası için değil de arayıp da bulamadığı ummanı
Bir tacın gerisinde bırakacak kadar tutkuydu belki o kadının
En muhacir tarafı….
Yapmacık bir aşka tutulmuştu belki Cupid’in eliyle
Ah işte buydu Venüs’ün en büyük ihtirası…
Bir nazmın içinde bulurken kendini
Kapı bozması bir gelecek mi ardında kalacaktı…
Sulara koşacak kadar cesaret yoktu Dido’nun adımlarında
Ah siyah düşlü kadın griye boyarken zaman saçlarını
Altın sırmalı kefenler görüyordu o hep
Şehrazat bozması bir yalnızlık kalıntısı
Celladına bakarken
Lakin bunun adı aşktı…
Cemşid’i gitmişti onunda belki bakarken sarhoş bıraktığı…
Karlı dağları vardı onun Jüpiter oynaşıyla içki içerken
Bir Ferhat onu bulmadı…
Hürmüz’ün dudakları dokunurken karanlık talihine
Krallığının sınırlarında ne çok mezar kazdırdı
Ve büyücüleri çağırttı bir bir kaldıramayacağı bu sancıdan kurtulmak için
Anılarını sağaltmak istemişti acıdan o
Ama anının tam kendisi olarak aynada kaldı…
Ah türküsünü ayrılığa yazan Mecnun tutmalıydı onun kollarından
Ona göre aynı yolda yanmamışlar mıydı
Leylayı karanlıkta bırakan kader
Ne de Şirin’in ölüm sancıları
Yetmedi lacivert renkli bu kadına
Bir tılsımın içinde kendi ateşinde kendini yakarken
Geride sadece yapmacık bir aşkın narsist kalıntıları kaldı
Ve giderken o aşk adını muhabbet kaplı bir mektupla paraladı….
