Gözleri parıl parıl parlıyordu..                             1.bölüm..
  Tarifsizdi mutluluğu..
     Yarın karne alacaktı, bir yılı daha geride bırakacaktı..
         Dedesi sarı kıvırcık saçlarını okşadı..
             Yarın karne alacağını ona getireceğini şöyledi küçük kız..
           Dedesi heyecanla bekleyeceğini şöyledi..
        Küçük kız heyecanla uyudu..
     Annesinin "uyan kızım hadiii okula geç kalacaksın!" sesiyle gözlerini açtı..
Küçük kız okula koşa koşa gitti..maddi durumları iyi olmadığı için o uzun yolu kardeşleriyle
    yürüyordu..Onlar beş kardeşti..Küçük kız ortancaydı..iki abisi iki küçük  kardeşi vardı..
       Konuşa güle oynaya okula gelmişlerdi..Okulda kardeşleriyle ayrıldı ve büyük bir heyecanla 
         sınıfına girdi.Sırasına oturdu ve karnenin verilmesini bekliyordu büyük bir                                         heyecanla..Arkadaslarının sesleri hep bir ağızdan yükseldi, " isteriz isteriz biz karnemizi isteriz" küçük kız tebessüm etti..Sonra bir anda sesin kesildiğini farketti, hoca sırayla ismini okuduğunun karnesini verdi..Sıra küçük kıza geldi ve büyük bir heyecanla karnesini aldı.Mutluydu, dedesi bekliyordu ona karnesini gösterecekti, dedesi söz vermişti bekleyecekti onu..Koşarak dışarı çıktı, abilerini bir süre bekledikten sonra abileriyle beraber yola koyuldular.içi içine sığmıyordu, tatildi, bir yıl daha geride kalmıştı, sabah erken kalkma derdi yoktu, istediği kadar oyun oynayanacaktı, abisiyle çamurdan pastalar yapacaktı ve birazdan evde olacaktı dedesine büyük bir sevinçle karnesini gösterecekti.Dedesi onu ödüllendirecekti, abilerine ilk dedeme ben göstereceğim karnemi demişti onlarda en önce kim hızlı koşup giderse dedesine karneyi o göstereceğini şöylediler.Büyük bir heyecanla hepsi koşmaya başlamıştı, mahalleye vardıklarında mahalle arkadaşları hep bir ağızdan deden öldü demişlerdi, küçük kız idrak edememişti, nasıl olurdu bu dedesi onu bekleyecekti..
Abileri önden koşa koşa gidiyorlardı..Küçük kız inanmak istemedi, dedesi onları bırakmazdı, hem "ölüm" neydi ki..? nasıl alırdı onlardan dedesini, gözlerinden yaşlar akıyordu..evin kapısına vardığında bir uğultu, çığlıklar, feryat figan iniltiler duyuyordu..Anladı ki  "ölüm"  kötüydü, soğuktu, yanlızlıktı,çaresiz bir vedaydı, gitme diyememekti sevdiğine, aradada olsa görememekti "ölüm" gözyaşıydı, kötüydü ve dedemi bizden alandı "ölüm". Eve girdiğinde annesinin dizlerine sarıldı küçük kız, gözlerine baktı dedemi tekrar göreceğimizi şöyle der gibi; fakat annesinin yaşlı gözleri umutsuz ve bir hayli üzgün bakıyordu..

( İçimdeki Çocuk 1. başlıklı yazı unknown tarafından 27.12.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu