Eskiden hic anlamazdim bazi insanlarin yasam tarzindan. Onlar, kendilerinden, hayatlarindan, bildikleri herseyden bir anda vazgecen insanlardilar.
Bu benim icin cozemedigim bir bilmeceydi.
 
Meger bir gun anlayacaktim, haberim yoktu.
Onlarin dusdugu duruma bende dusecektim uyaran yoktu.
 
Once onlari bu duruma dusurenin ne oldugunu ogrendim; sevgi. Sonra da sevmeyi.
Cok duydum ama hic inanmadim. Beni yaniltilar. Bir baskasini kendinden vazgecebilecek kadar sevebiliyormussun. Dogru. Yasadim. Kalbim bunun ispatidir.
Prensiplerimi, gururumu hice sayidim, ailemi karsima aldim.
 
Ve sunu anladim ki insanoglu insan halinden anlamiyor. Hani derler ya 'Delinin halinden bir tek deli anlar', diye. Ne kadar dogruymus bunu soyleyen atamiz.
Biz birbirimizin yasamadigini yasamadikca empati kuramayiz.
Insanlari yargilamakla mesguluz.
 
Ve Allah o kadar buyuktur ki baskasinda hor gordugun, sorguladigin kararlari anlaman icin basina getirir.
Hayat iste, yasamadikca bilemezsin.
( Hayat başlıklı yazı Gizemli tarafından 29.12.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.