Online Üye
Online Ziyaretçi
.
Vasfım: Şekil adamı; özle kavgalı kabuk;
Ben yılların içini boşalttığı bir kabım.
Aklımın tıkanışı saliseden de çabuk,
Yirmi beş yıldır yalnız boşlukla muhatabım.
Ayrı yönlere yürür aklım, ruhum, bedenim,
Bendeki belirsizlik benden öte kimde var?
Bende yaşayanların en belirsizi benim!
Tutkum, öfkem, takıntım; birkaç totemim de var.
İnsan: Vücut, ruh ve nefs… Kim kuklacı, kim kukla?
İpler kimin elinde, kim kimi oynatıyor?
“Ben” bildiğim bir adam sevişmekte boşlukla;
Bir başkası avcunda beynimi kaynatıyor.
Boşluk, sınırsız boşluk! Dört yanımın sahibi,
Kisvesi kızıl maske, bir de siyah pelerin.
Onu sözle, lisanla anlatmak olmaz gibi;
Kulağını usulca bükmüş kelimelerin.
Kaç akıl yaşar bende, kaç ruh; iç içe geçmiş,
Birincim kıvranırken alkış tutar ikincim.
Her biri benden kopup kendi yolunu seçmiş,
Aramaktan acizim; kimin cebinde incim?
Kimim ben? Ak sandığı yağlı zifte belenmiş,
Tefekkürü çalıntı, gönlü desen; kupkuru,
Diliyle dudağına kimliği şifrelenmiş;
Baştan ayağa sahte bir insan tasavvuru…
Ben buyum, adımlarım birbirinin üstünde,
Her gün aynı senaryo, aynı kavga kavgamla…
Aklımın son raddeye dayandığı bir günde,
Ey şekil süzül benden, mânâ içime damla!
Her çalana anında açılmaz mı bu kapı?
Bir çığlık: “Bu dergâha girmek cesaret ister.
Girmeni beklemekte kapısız nice yapı,
Sen önce boşluğunu yırttığını bir göster!”
Aynı çığlık: “Cehdinde hakikat olmadıkça,
Allah katında esir, kullar nezdinde hürsün.
Kendi içinde kayıp kendini bulmadıkça,
Boşluk içinde ölür, boşluğa gömülürsün.”
Yirmi beş yıllık ömür, Demirel’in sığlığı,
Aklım, seni dört yana savurmalı un gibi!
İçimdeki dehlizden yükselen bu çığlığı,
Boşluğun tam kalbine saplamak, kurşun gibi…
.