AH ÝSTANBUL

Bir ah çeksem gönülden, bir nice ah dökülür,

Bir yanýn gülzâr iken, bir yanýn hâr Ýstanbul.

Taksim coþar, Eyüp’te Hakk’a boyun bükülür,

Sana hem yâr hayrandýr, hem de aðyâr, Ýstanbul.

Huzur verir bir bardak demli çay, Emirgân’da,

Bülbüle gül de sensin, cân ehline cânân da,

Gezen de vurgun sana, topraðýnda yatan da,

Melteminde cennetten rayiha var, Ýstanbul.

Yedi cennet yatarmýþ senin yedi tepende,

Nice aþklar yaþanmýþ, bilmem, hangi köþende,

Yoktur sendeki füsun, lâlezarda, gülþende,

Benzeyemez ki sana hiçbir diyar, Ýstanbul.

Mevlâ’m Boðaz bahþetmiþ, mavi – yeþil bir yakut,

Selamlar Çamlýca’yý, gökte süzülen bulut,

Sultanahmet niyazdýr, Telli Baba bir umut,

Dualar dile gelir, diller susar Ýstanbul.

Çýksam Piyer Loti’ye, baksam Altýn Boynuz’a,

Þiir yazsam, saçlarý yosun kokan bir kýza,

Büyükada’dan veda etsem eylülde yaza,

Zavallý yüreðimden hüzün sýzar, Ýstanbul. 

Bahar, Eminönü’nde balýk ekmek zamaný,

Vapur sesinden baskýn martýlarýn figaný,

Buram buram yükselir taze simit dumaný,

Sussam küser kalemim, yazsam, kýzar Ýstanbul.

Nerde eski Sadabat, öksüz Göksu Deresi,

Heybeli’de mehtap yok,kanar gönül yaresi,

Aðlayan yýldýzlarýn gönle vurur haresi,

Her þarký hüzzam kokar, her fasýl zâr Ýstanbul

Katiplerin eteði, bilmem, hâlâ çamur mu,

Gözlerimden boþanan kan mý, yaþ mý, yaðmur mu,

Sus, deli gönül desem, beni dinler, durur mu,

Senden ayrý dilim lâl, gönlüm bîzâr Ýstanbul.