Ben seni anlatýyorum, 
Onlar, þiir yazýyorum sanýyorlar... 
Ben yudum yudum seni soluyorum, 
Onlar, nefes aldýðýmý sanýyorlar.. 

Ben üzerime devrilen cümlelerde seni anlatýrken 
Onlar; öznelerin, nesnelere geçiþini arýyorlar.. 
Aslýnda andýðým her cümlede varken, 
Adýnýn yirmidokuz harfin hiç birinde olmayýþýna yükleniyorlar.. 

Kaç kýsrak mahmuz darbesi yedi karnýna, 
Þu sana giden yollarda, 
Kaç nal, kaç mýh topladýk dere tepe. 
Han olan þu dünyada, 
Yol kaçtý, yolcu olmayý býrakmadým sana giden yolda.. 

Bazen kaplumbaða adýmlarýyla, 
Bazen dört nala, 
Ýçimden geçen zamana raðmen 
Umudum tükenmeyecek yolunda... 

Belki ihtimali dahi yok, bilirim 
Yine de dilime dolanan kelimeleri 
Kalemime giydiririm... 

Devrilip duran cümlelere inat; 
Soluðum tükenir yolunda da, 
Yine de mahþer günü dahi olsa 
Ben seni söyler, seni yazar, seni çizerim..