KÜÇÜK BÝR NOT


Siyah ve gür kaþlarýnýn altýndaki insaný dehþete düþüren bakýþlarý pek çok kiþiyi yanýltmýþtýr. Küçük burnu ve geniþ oval burun delikleri karizmaya gölge düþürse de önemsemiyordu. Uzun býyýklarý saklardý. Çýkýk çene kemiði en küçük bir öfke anýnda bile titrer, kýpkýrmýzý olan yüzü ruh halini ele verirdi. Çokça içtiði sigaradan mý yoksa kendine karþý özensiz olduðundan mý bilinmez diþleri sapsarýydý. Hiç kimse ne kýzgýnlýðýný ne de güldüðünü görmek istemezdi. Ýri yarý vücuduyla kasýlarak yürür, tek omzuna attýðý ceket düþecek gibi dururdu. “Erkeðin kýllýsý Hz. Ali soyundan, kadýnýn kýllýsý ayý soyundan” diyerek bir kahkaha patlatýr, gömleðin üst düðmelerinden bir kaçýný hiç kapatmaz ve oradan dýþarý fýrlayan kýllarýyla gururlanýrdý. Buralarýn aðasý benim edasýyla yürürken arkasýna bastýðý yumurta topuk ayakkabýlar ve elindeki tespihle, Arnavut kaldýrýmlý eski Osmanlý sokaklarýndan fýrlamýþ kabadayýlara benzerdi. Bolca limonladýðý saçlarýný arkaya özenle tarardý. Yol geniþ bile olsa geçen her bayana reverans yaparken býyýðýný burar ve davudi sesiyle muhakkak laf atardý.

Muhitine yaklaþtýkça önce usul usul gömleðin düðmeleri kapatýr, sonra da bir çýrpýda ceketin kollarýný giyiverirdi. Ýri omuzlarýný düþürür, elindeki tespihi telaþla cebine saklardý. Evine doðru yaklaþtýkça kabadayý tavýrlarý gider, yerine halim selim bir adam gelirdi. Zile basmadan önce kapýdaki camdan yansýmasýný görmeye çalýþýr, ceketin düðmelerini iliklerdi. Eliyle saçlarýný ikiye ayýrýr sonrada cebinden çýkardýðý tarakla defalarca tarar, bir gariban memur olur çýkardý. Kapýnýn sesinden önce yürek gümbürtüsünü eþi duyacak diye ödü kopardý. Basýlý unuttuðu ayakkabýlarýný aceleyle düzeltir, hemen toparlanýp gülümsemeye çalýþýrdý.

O gün kapýyý karýsý deðil oðlu açtý. Karþýsýnda eþini göremeyince birden yüzünü ekþitti. Ýsteksizce “Annen nerede?” diye sordu. Çocuk cevap verme gereði duymadan, omzunu silkeleyerek arkasýný dönüp gitti. Bu harekete çok bozulan adam “Hep o ananýz olacak kadýn yüzünden! Ne kendi saygý gösterdi ne de size öðretti.” diye baðýrýrken bir yandan gözleriyle etrafý kolaçan etti. Salona doðru yürürken ani bir hareketle mutfaða yöneldi. Acýkmýþtý. Buzdolabýný ne kadar çok sevdiðini düþündü; o an bu soðuk alet eþinden daha sýcak geldi. Yayvan yayvan gülerek dolaba uzanmýþtý ki gördüðüne inanamadý. Ýri omuzlarý ve karakaþlarý düþtü. Çenesi titremeye baþladý. “Bana bunu da mý yapacaktýn Nalân?” diyebildi. Üzüntüden mi sinirden mi titrediði anlaþýlmayan elleriyle buzdolabýn üzerine yapýþtýrýlmýþ notu aldý. Okuduklarýna inanamýyordu. O kocaman adamýn dizlerinin baðý çözüldü, mutfaðýn fayans zeminine çöktü.

“Bana bak Sacit, yetti artýk senin boþ boþ gezmen! Her gün “Ýþ bulamadým karýcýðým” diye çýkýp gelmen artýk beni çýldýrttý. Buraya kadarmýþ, yeter! Bundan sonra evde oturup çocuðun bakýmýyla, ev iþleriyle sen ilgileneceksin. Ben iþ buldum, çalýþýyorum. Akþama kuru fasulye ve pilav yap, bu kez piyazýn soðanlarýný ince doðra!”