Ben mi anlatamýyorum rüyalarý,
Dilimin dokuzuncu basamaðýna yetiþemiyorsa kelimeler.
Ben mi anlatamýyorum özgürlüðü,
Mühürlenmiþse dudaklarým.
Masa kenarýnda kalmýþ ince belli çay bardaðýna baktý. Dibindeki artýktan son bir yudum aldý. Karþýsýndaki genç kýzýn vezneye baþýný uzatarak utana sýkýla sorduðu adresi dinledi.
Mini minnacýk bir burnu var. Burnunun üstünde aldatýcý çillileri. Dudaklarý kimden miras kalmýþ acaba. Bakýþlarýnda ki mutluluk çiçekleri kimindi. Saçarý kumral, kývrým. “ Yok, yok o otobüs buradan geçmez hanýmefendi, siz 12/A’ya bineceksiniz.’’ “ Þoföre söyleyin sizi Adem Yavuz Duraðý’nda indirsin.’’ Dalga dalga adýmlarýyla kadife ses tonuyla týkýrdayan ayakkabýlarýnýn gölgesinde kalabalýðýn içinde kayboldu. Neden hala gözlerim takip etmekteki anlayamýyordum. Bugün de hava ne kadar sýcak, þýpýr þýpýr terliyorum. Hay Allah, þehrin ýlýk nefesi bir anda ýsýnýverdi.
Adem Yavuz da bir kýz iner. Hay Allah’ým ya … Bu yürek çarpmasý da nerden çýktý þimdi? Kýz uzaklaþýyor, onunla birlikte kalbimin dýþarý kapýsýndan da bir þeyler kopuyor. Adem Yavuzda bir kýz iner, beraberinde… Nasýl demeli , þu sýcak yaz gününde taze yaðmýþ karda yürümek hevesi gibi yarým kalan bir þey …Ama olmaz ki, bende insaným; üstelik tahammül gücüm kadar insaným. Þiþþt, kendine gel bakayým sayýn belediye görevlisi. Sizi kamu hizmetinde lakaytlýktan men ederim. Vatandaþla aranýzdaki mesafeyi muhafaza ediniz. Her gördüðünüze aþýk olmayýnýz rica ederim. Þu mesai bir an evvel bitse. …
‘’Hayat bize öyle garip olmaya baþlamýþ ki var olmayý seçtiðim neden bile kýsýtlanýr olmuþ. Özgürlük içinde yaþarken bile çerçevelenmiþ ve öyle bir yere asýlmýþýz ki diline dokuyan düþmeye baþlýyor. Ben bu kulübede sýkýþýp kalmýþken uçurtmayý göklerde nasýl gösterebilirim ki. ’’
Otobüs biletçisi olarak girmiþti belediyeye. Aslýnda tarih mezunuydu, tarihçi olacaktý, tarih yazacaktý. Tarihi yaþayanlar deðil yazanlar kurardý. Ama sonra ipini koparan bir uçurtma gibi uzaklaþmýþtý tarihten; döne döne bir belediye kabinine konmuþtu. Çoðunlukla kendisine adres sorulan her hangi biriydi. Gerçi böyle durumlarda kendine önem affediyor, herhangi biri olmadýðýný düþünüyordu.
Sakladýkça içini kemiren bir rüya gibiydi üniversite okumuþluðu. Kimselere söyleyemiyordu üniversite de tarih okuduðunu. Oðlum sen bu üniversiteyi gelene gecene bilet satmak için mi okudun? Bir de özgürlük var derler, eðitimini gördüðün mesleði icra edemeyeceksen bu nasýl özgürlüktür? Al iþte, memlekette benim gibi istediði iþi yapamayan ne çok adam var. Durmadan kendime yontuyorum. Ama ne yapmalý elde deðil ki kendime yardým etme þansým yokken baþka birine nasýl akýl verebilirim ki. Beklide diðerleri mutludur. Yoksa bir isyan eden ben miyim?
Sigarasýna uzandý, bir tane çýkardý, içecek gibi oldu, býraktý. Acaba kýzda nasýl bir izlenim býraktým. Dalgýn bir memur görüntüsü mü verdim? Hay Allah tabi ya, karanlýk sulara gömülmüþ gibi duruyordum. Sonra birden onu görünce …
Uzaklardan sesleniyormuþ gibi baðýrmak da neydi öyle? Ne yani, sesimi biraz yumuþatýp hanýmefendi, yýllar sonra sizinle birlikte içimde bir aðaç ansýzýn tomurcuklanýverdi, bakmayýn kerli ferli durduðuma, bekarým ben. Üstelik üniversite mezunuyum, saçlarým biraz döküldü tabi, gözlük de yaþlý gösteriyor ama gencim ben, n’aparsýnýz ekmek kavgasý, kendimi bu vezne önünde buluverdim; þimdi bütün bunlarý nazarý dikkate alarak benimle evlenir misiniz, mi deseydim ?
Koþamazsýn ki ardýndan, bu kalabalýkta bulamazsýn ki þimdiye çoktan binip gitmiþtir otobüsüne. Ama bir dakika, ineceði duraðý biliyorum ya ! Adem Yavuz’da bir kýz iner, inerde beraberinde… Mesai bitimi ilk iþim 12/A’ya atlayýp… aðzýný çalkala oðlum , çocuk olma, kýz kim bilir þimdi nerelerdedir? Olsun, belki duraðýn yakýnýndadýrlar,belki ablasýnýn evine gitmiþtir,belki ev duraðýn tam karþýsýndadýr, belki o sýrada pencereden dýþarýya bakýyordur, beni görünce aaa otobüs biletçisi bey deðil mi bu, diyerek baþýný pencereden uzatacaktýr, belki oda benim gelmemi bekliyordur. belki…
Isýtýcý bir ikindi güneþi camdam yüzüne vurdu. Geriye doðru kaykýldý, eli masanýn kenarýnda duran çay bardaðýna takýldý bardaðýn yere düþüp kýrýlmasýyla gerçek dünyaya teþrif etti. Sol meme ucuna doðru bir kasýlma hissetti. Ne oluyorsun aslaným, ne de çabuk odunlarý çatýp ateþi yaktýn? Daha çýplak etini örtecek bir kazancýn bile yok. Hemen hayal kuruyorsun. Bir de okumuþ olacaksýn. Üstelik yüzüne bakýp bakmadýðýný bile bilmiyorsun. Yüzüne baktýysa bile seni gördüðünde tanýyacaðýný nereden çýkarýyorsun? Aaa biletçi beyefendi diyeçekmiþ pöff… geç bunlarý.
Deminki sigarayý eline aldý, kalbinden çýktý. Ortalýk biraz tenhalaþmýþtý. Biraz sora iþ çýkýþý olur, yine bilet kabininin önü ana baba gününe döner. Göz altlarýnda bir yorgunluk hissediyordu. Burada çalýþmak üniversitede okurken aklýnýn kenarýndan bile geçmezdi. Ne kadar çok hayali vardý o zamanlar. Gidecekti iþe þirin bir doðu köyünde baþlayacaktý. Önce onlara yardým etmeliydi. Yurdunun en karanlýk köþelerini aydýnlatacaktý, Onlarý özgürlükle kuþatacak çocuklarýnýn sýcak gülüþleriyle kendisine gelip vataný son karýþýna kadar gözlerinin himayesine alacaktý.
Sigarayý topraða sürterek söndürdü, çöp tenekesine fýrlattý. Ýçeri geçti. Yatýþmayan bir hýnç içini kemiriyordu.
Ýstanbul’un tarih kokan semtleri, camiler, çeþmeler, baharda açan erguvanlar… Bu küçük gecekondu mahallesinde, dar, tavaný basýk bu biletçi kulübesinde ne iþim var? Bilmiyorum neden belediyeye iþ müracaatýnda bulundum, hangi akla hizmet babama uydum. Sana da ayýp ediyoruz ya Ýlber Ortaylý, elimizin altýnda okuruz diye her gün getirip götürüyoruz. Daha kitabý yarýlayamadýk. Þeytan diyor, Yaradan’a sýðýnýp bas istifayý. Yok, þeytan Yaradan’a sýðýn demez. Öyleyse melek diyor, iyilik meleðim…
Ortalýk bir anda kalabalýklaþtý. Bilet isteyenler, adres soranlar, para üstü hesaplarý…
Derken mesai bitti. Görevi arkadaþýna devrederek kulübeden ayrýldý. Ayrýlýrken de þöyle yalýn bir göz çaktý ve. Kendimi azat ediyorum iþte. Þimdi ne yapmalý? Küreklere asýlmalý. Mademki akýntýya karþý yüzüyorum. Önce þu kýzý bulmalý.