Özde sözleri söyleyenler hep eðitimli özlü insanlar olmuþtur.Peki özde yoksa nasýl olmalý?iþte o zaman yandý gülüm keten helvasý,kendinden menkullüðü ön plana çýkar ki bunu hiçbir þey kurtaramaz.
Bu yazýnýn baþlýðýný okuyan hemen herkeste belli belirsiz bir irkilme olacaðýný kestirmek güç deðil... Bunun nedeni, Çaðrýþtýrdýðý veya bir þekilde onunla baðlantýlý olan onur, haysiyet, egoizm,her hangi bir metaya zâfiyet,midesine düþkünlük,ufak bir ikrama küçülmek,alçak tabiat, þehvet, ihtiras, cehalet, asalet, zillet, gösteriþ meraký gibi (daha da çoðaltmak mümkün) kavramlardan da güç alarak;
Bazen tiksin ti duyulan bir kimsenin yüzüne indirilen bir tokada, bazen güçlünün zararlý haþereyi yok etmek için acýyarak ama tavizsiz bir ezme operasyonunun nedenine, bazen karþý durulmaz bir kinin eseri aþaðýlayýcý bir küfre, bazen politik manevralarýn yaldýzla paketlenmiþ hediyesine (!), bazen uzun vadeli stratejilerin uzantýsý merhamet bilmez bir taktiðe veya bazen de cehaletin ve yokluðun da etkisiyle onuru bir lüks olarak görenlerin tek bildikleri yöntemin tanýmýna dönüþen bir kavramdan nasýl irkilmesin ki insan...bunun kaynaðý cehalet olursa eh iþte diyebiliriz peki eðitimciliðini ön plana çýkaran eðitimli(!)cahillere ne demeli? Adýný siz koyun…
Ýnsanlar yaþamlarý boyunca dik duruþlarý ile sergilerler hayatýn gerçeklerini…kimler için mi geçerli bu tabiî ki onur sahibi gurur sahibi olanlar için geçerlidir.Bunlar yoksa ufacýk bir hediye bile onlarý almaya yeter de artar bile…Ýnsanlar doðar, büyür ve ölür. Týpký diðer canlýlar gibi. Bütün canlýlarýn ortak özelliði olan bu doðum ile ölüm arasýndaki süreçte, “fýtrat”a uygun yaptýklarýmýzdýr bizi diðer canlýlardan ayýran ve “insan olma” vasfýný kazandýran.
Doðum ile ölüm arasýndaki “ömür” dediðimiz süreçte beynimize iþlediðimiz ve insanlarla iliþkilerde önem verdiðimiz “deðerler” sayesinde insan oluyoruz. Hayatýmýzý bu “deðerler”le süslemediðimiz sürece insan olmanýn bir kýymeti yoktur diye düþünüyorum.Þahsiyetimizi belirleyen bu “deðerler” gerek aile, gerek okul, gerek çevrenin verdiði eðitim ile kazanýlsa da esas kazanma insanýn kendi kendine verdiði eðitim ile olur. Baþka bir ifade ile insanýn kendisine olan saygýsý ile olur.zira kendisine saygýsý olmayanýn da topluma saygýsý olmaz.
“Deðerler”le nakýþ nakýþ süslenerek oluþturulan “þahsiyet”, kiþinin bütün özelliklerine yön verir ve toplum içerisindeki yerini belirler. Milli ve manevi deðerlere sahip olma, insanlara deðer verme, sevgi ve saygý gösterme, iletiþimde “tatlý dil” kullanma, tasayý ve neþeyi paylaþma, yardýmsever olma, zikirde ve fikirde aynilik, hoþgörü, merhamet ve tevazu sahibi olma, dürüst olma, DEVLET MALINA SAHÝP ÇIKMA ve koruma, “kendin için istemediðini kardeþin için de istememe”… gibi vasýflar þahsiyetimizi belirleyen “deðerler”den bazýlarýdýr.
Kimi insan vardýr bu deðerleri doðumundan ölüme kadar olan süreçte taþýr. Kimi insan vardýr bu deðerleri sonradan kazanýr. Kimi insan da vardýr bu deðerleri kaybeder. Sonradan kazanan ne kadar takdiri hak ediyorsa, kaybeden de o kadar hakir görülmeye lâyýktýr.yani hak ettiðini çekmesi gerekir ki sosyal adalet þaþmasýn…Hak ettiði kadar deðer görmelidir.yoksa ne mi olur? iþte bu olur…
Kendinde güç görme sahibi olma ile kendisini çok farklý gören, bu farklýlýðý çevresine hal ve hareketleriyle hissettirmeye ve kabullendirmeye çalýþan bu “çukur adamlar” toplumun bozulmasýna, deðer kaybýna uðramasýna sebep olan baþ aktörlerdir.
“Geçer akçe”nin “þahsiyetsizlik” olmasýnýn en büyük müsebbibi bunlardýr.
Dürüstlüðün hastalýk olarak görülmesine sebep olan bunlardýr.
“Adamýna göre muamele” anlayýþýnýn sebebi bunlardýr.
“Fakir fukara”nýn boynu bükük dolaþmasýna sebep olan bunlardýr.
“Bizim bize” düþman olmamýza, “bizim bizi” tanýmamamýza, “bizim bizden” uzaklaþmamýza sebep olan bunlardýr.
“Ýnsanlarý tanýmaya yarar bazý mevkiler,
Tanýmak istediðin insana mevki ver.”
Ýlköðretim çaðýndaki çocuklarýmýza küçüklere sevgi, büyüklere saygý gösterilmesi gerektiðini ant içtirerek öðretmeye çalýþýyoruz. Acaba kiþi, küçüklüðünden dolayý sadece sevgiyi mi hak ediyor? Ya da büyüklüðünden dolayý sadece saygýyý mý hak ediyor?
Sevgi ve saygýda kýstas yaþ ise doðrudur. Ancak kýstas “þahsiyet” olursa ki olmasý gerekir kiþi her ikisini de hak edebilir veya etmeyebilir. Amiyane tabirle “oturup kalkmasýný bilen”, “þahsiyet” sahibi herkes hem sevgiyi hem de saygýyý hak ediyordur.
Oturup kalkmasýný bilmiyorsa kendinden menkul olanlar topluma da hissedilir ölçüde zarar verebilirler.Dünya görüþü dar,atiye bakýþlarý kör insanlar toplum içinde cücedirler.
Altýn her zaman deðerli bir madendir,ama kömür ile altýný da ayýrmak gerekir zira ikisi ayný deðerde olmazlar.Balýn tadýný bal yiyenler anlar,Bal demekle bal yemek arasýnda da büyük fark vardýr.BAL demekle balýn tadýnýn farkýna varýlmýþ olsaydý.Arýlarýn çalýþmasýna hatta yaratýlmasýna ne gerek vardý.Nasýl olsa BAL deyince bal’ý yemiþ sayýlacaktýk dolayýsýyla tadýný da anlamýþ olacaktýk.demek ki öyle deðilmiþ…
Baþka bir deyiþle üniversitede okuyan bir çocuk “ey üniversite ben seni çok seviyorum diyerek okulun duvarlarýný yalamýþ olsa” okul dan mezun olabilir mi? Olamaz o halde her kese hak ettiði kadar deðer verilmelidir.
Evet tanýmak istediðin insana mevki vereceksin ki;makamdaki tutumlarýyla “OTO KONTROL”dediðimiz mekanizmanýn nasýl iþlediðini göreceksiniz.eðer bu mekanizma iþlemiyorsa, CÜCE’lerin DEV olacaðý bir durumla karþýlaþacaksýnýz ki;bunu belki de düþünmek bile istemeyeceksiniz.neden mi? Toplumun temel deðerlerinin aþaðýlandýðý seviyesizlikle karþý karþýya kalacaksýnýz demektir.
Aslýnda bu sözlerin muhataplarý sözüm ona kendini usta addeden(istisnalar hariç) bazý menkul tipleredir sözüm.Asalak tipli saygýyý öðrettiðini zanneder ama kendi saygýsýzlýk yapar.Öðretici hata yaparsa öðrenenin günahý olur mu? Günümüzde o kadar çok ki çanakçýlar hangisini saymalý bilemiyorum.
Ancak ne hikmetse yine de günümüzde bu tip insanlar baþ tacý edilerek adeta ödüllendiriliyor.Ýþte burada ÝNSANLIK adýna durmamýz gerekiyor,burasý susmamýz gerektiði noktadýr.Günümüz insanýnýn kendine gelmesi noktasýnda daha özverili düþünmeye geleceðimizi,çocuklarýmýzý buna göre yetiþtirmemiz gerektiði inancý hayatýmýza hakim olmalýdýr diye düþünüyorum.