"O yâr duymayacaksa sesimi

            ben de keserim nefesimi" demiþti son kez. Ve susmuþtu.

            Suskundu O!  Dudaklarý, gözleri, elleri, kalbi susuyordu. Çok derin susuyordu.Çok vahþi susuyordu ve korku vericiydi susuþu! Dilindeki en güzel þarkýydý susmak, aðzýndaki en güzel yemiþ, elindeki en þahane çiçekti. Ve  O, bu alemde hep tekti. Bu suskunluk tohumlarýný onun kalbine kim ekti?

            Susa susa bir haller olmuþtu ona. Ayrýlýðý kusa kusa yaþýyordu. Ne Ýsa'ya yaranýyordu ne de Musa'ya. Bir kitap yazsa sayfalar bomboþ olurdu. Bir þarký söylese gayet net duyulmaz olurdu. Yeryüzünde yâr yüzüne hasret yuvarlanýp gidiyordu kendince. Ayrýlýðýn en tepesindeydi. Rüzgarlarý sert esiyordu, tipisi boraný eksik olmuyordu.  Karlýydý saçlarý. Harlýydý suskunluðu. Atarlýydý.

            En iyi susandý O! Çok konuþanlarýn, atýp tutanlarýn, aþk sözcüklerini yerle bir edenlerin yaþadýðý kentte  O çok iyi bir susandý. En güzel susan ödülünü açýk ara alýrdý. Aþka susan ve susayandý. Alem saðýr olurdu bu suskunlukta! Kafayý yerdi yanýnda olan. Aklýný yitirirdi ona takýlan. Bu ne kadar susmaktýr kardeþim? Bu nasýl bir küsmektir? Keder mahkumuydu. Ederi buydu.

            Ýsyaný vardý aleme! Gideri vardý ademe! Elalem ne derdi umrunda deðildi. Nisyan olurdu her þey, hatýrasý kalýrdý bir tek. Ýþgal ettiði yerlerde ayak izleri vardý; kokusu, bakýþý, sigara yakýþý...Ýþlerdi deðdiði her cana yan bakýþý. Böyleydi ömrünün akýþý. Sevmezdi alkýþý bir de adam satýþý! Ve hýncý vardý ademe ve  kaleme, durmadan yazardý, nefeslenmeden... Bu öylesine bit tutkuydu ki izah edilmezdi. Yazardý  O ve yazdýkça kanardý. Þýrýnga ile kalbinden aþký çekiyordu sanki. Canýndan ruhu!

            Gökyüzünü kýzýla boyardý göz yaþlarýyla. Bir kýzýllýk sarardý dört bir yaný. Bu kýzýllýðý gören akþam olmuþ zannederdi. Oysa kan aðlýyordu O!  "Kýrmýzý bir kuþtur soluðum." diyen Cemal Süreya kulaklarý saðýr eden suskunluðunu ifade etmiþtir belki de O'nun. Avazý çýktýðý kadar susuyordu. Ne varsa ses adýna onda saklýydý! Susmak da ne de haklýydý! Ne de yakýþýyordu susmak ona! Susunca daha yakýþýklý oluyordu; gözleri irileþiyordu, saçlarý gürleþiyordu, rengi açýlýyordu. Susmak bahardý onda; güller açýlýyordu, papatyalar saçýlýyordu. Susmak bir sanattý o da bu sanatýn en usta icracýsýydý.

            "Solgun bir gül oluyor dokununca." diyen Behçet Necatigil'e nazire yaparcasýna kýrmýzý oluyordu dokunduðu her þey: çiçekler, kaðýtlar, mendiller, aþklar... Kýrmýzý onda döktüðü yaþlarýn rengiydi. Ýçine akýttýðý ve göz yaþlarýyla dýþa saldýðý terkin simgesiydi. Yapma be arkadaþ, etme! Bu kadar da susma!

            Susmanýn resmini en güzel o çizerdi. En güzel suskunluk þiirini o yazardý. En güzel susanlarýn fotoðrafýný o çekerdi. Bir sustu mu ömür billah konuþmazdý. Kaç ömür biterdi, kaç kulak saðýr olurdu, kaç yürek o sese hasret kalýrdý kimse bilemezdi. 

En izbe yerleri bilirdi, en kuytu... Bu þehrin en saklýsýydý. En yasaklýsýydý herkese, en pasaklýsý, en haklýsý belki de!  Aþk acýsýndan bu hale gelmiþ derlerdi. Gece gündüz konuþtuðu, bir an susmadýðý bülbül misali sabahlara deðin uðruna þakýdýðý sevdiði onu býrakýp gidince o da susmayý seçmiþti. O þen þakrak adam gitmiþ aðýr aksak adam gelmiþti. Tonla susuyordu.

            Ey aþk, sen nelere gebesin böyle? Ne hale düþürürsün dað gibi adamý, dümdüz edersin. Su olur akarsýn, ateþ olur yakarsýn. Ýþine gelmedi mi üç kuruþa satarsýn. Ne fýrtýnalar var bu adamýn ruhunda, üþür yanýnda duran.Ne avazeler gelir bu adamýn  içinden, duyan saðýr olur.

            Ah be adam, bir keresinde: "O yâr gülmeyecekse bir daha bana / ben de aðlarým kana kana" diye yazmýþtý kaðýt mendile. Alýp saklamýþtým bu nameyi. Sevgili yemiþti naneyi... Ama adam unutmuþtu içten içe gülmeyi, aþkla bakmayý...

            Gök gürültüsü olduðu vakit "O'nun öfkesi ne de þedittir." diye söylenir oldu herkes. Þimþekler çaktýðý vakit "O'nun bakýþlarý ne de yakýcýdýr." diye söylenir oldu cümle alem. Yýldýrýmlar çarptýðý vakit "O'nun deðiþi cana ne de elektriklidir." diye dillenir oldu beniadem!

            Þimþekler çaktý, gök gürledi, yanardaðlar patladý; yer yerinden oynadý, gök yýrtýldý, denizler karaya yürüdü ama O konuþmadý bir daha.