Bir yazar tanýdým. Kahramaným oldu.Yazdýklarý rehberim oldu.

            Siyah meþin kaplý hatýra defterini okurken onun bulunduðu mekaný tasavvur ettim bir an. Yazdýðý cümleleri bu tasavvurun içine yerleþtirdim. Bu onun acizane anlatýsýdýr, naçizanece...

            Bir masa, üzerinde sarý saman kaðýtlarý ve bir de kalem... Bir kahve fincaný, bir kül tablasý, çakmak ve sigara... Teypte hüzzam bir þarký aðýr aðýr çalýyordu.   Bir adam oturmuþ da kýrýk ve de eski bir sandalyeye boþ boþ duruyordu. Hüzünle dolup taþýyordu, sanki o aný yaþýyordu. Gözlerini kapalý kapýya dikti, elini sol yanýna götürdü. Bu bir acýnýn çizilmiþ resmi çekilmiþ fotoðrafýydý. Sonra baþýný iki elinin arasýna alýp düþünüp durdu. Onun bu halini gören, onun dünyasý kararmýþ zannederdi. Karadeniz'de gemiler batmýþ bilirdi. Öyleydi ama! Çok sonra derinden gelen bir hýçkýrýkla sayfayý doldurmaya baþladý. Sanýrsýnýz ki gözyaþlarý mürekkep olmuþ deðdiði her satýrý ateþ parçasý düþmüþ gibi yakýp kül ediyordu. Bir insan saðanak misali kaðýda dökebilir miydi içindekileri? Ve yazdýðý her satýr yüreðe inen bir satýr olabilir miydi? "Sen gittin ve benim hikayem baþladý. Hüzün düþtü rahmine günlerimin, payýma düþen her öðün hüzün oldu." diye yazmýþtý. HEP KEDER'di baþlýðý.  "Uzaklarda bir yerlerde bensiz yaþýyorsun. Çayý bensiz ve þekersiz içiyorsun. Aklýna bile gelmiyorum . Oysa sen aklýmdan hiç çýkmýyorsun. Kolay gibi görünse de yazmak zor böylesi. Bensiz geziyorsun, aðlýyorsun.  Düþünmüyorsun ben sensiz nasýl yaþarým diye! Nasýl nefes alýrým, nasýl yazarým akletmiyorsun!  Bana 24 saat hava sendin, kelime sendin, can sendin. O caný bir kilim gibi yere serdin."

            Bir adam yüreðini pazar eylemiþ tek sermayesi hüzünle at baþý gidiyordu yaþamýn ücra ve de uzak yerinde. Kimsesi yoktu yaný baþýnda.  Aklý baþýnda mýydý acaba? Hiç sanmam. Bir gidiþe bu kadar maðlup olmuþsa sanmýyorum ki aklý da baþýnda olsun!

            Onu ilk gördüðümde yüreðimde tuhaf bir aðrý oluþtu. Kývrandým durdum bir süre. Ýçim acýdý resmen. Ýnsan onun bu aþkýn, meczup ve cünun halini gördükten sonra maddi olan hiçbir þeyin insaný bu denli beter edeceðine ihtimal vermezdi daha! Akli ve kalbi zorluklar insaný iþte böylesine beter ederdi.  Sayfalarýnda volta atarken sanki dipsiz okyanuslarda dolaþýyor ve bu karanlýk yerlerde içimi aydýnlatacak, ferahlatacak ve umutlandýracak inciler bulmayý düþlüyordum.  "Bende benden daha çok sen vardý. Gittin ya kütüðüme þunu yazacaklar çok sonra: Ölüm nedeni aþýrý "Sen Kaybý"

            Öyle aforizmalarý vardý ki onun bazen bir cümlesi dahi ustalýk payesini ona vermeye yetiyordu. Bir adam bu kadar mý severmiþ diye sormadan edemedim sayfalara göz gezdirince. Bunu okuyacak olan herkesin saðlam bir yüreðe sahip olmasý gerekir. Kolay kolay aðlamayacak olmasý, düþünüp durmayacaðý, kafaya takmayacaðý bir psikolojiye sahip olmasý gerekir.

            "Bir yarýþtayým ve bu yarýþ sen yarýþý...Varýþý en büyük ödül bana ki canýma minnet....Ve nefes nefeseyim. Soluðum kesilinceye caným çýkýncaya kadar koþmak istiyorum sana. Uçarcasýna, patlarcasýna, ölürcesine koþmak istiyorum. Bu sana vasýl olma arzusu yok mu inan ki beni öldürse de umrumda deðil! Bir iþi sonunda sen varsan bir yolun bitiminde sana varacaksam çöl olsa ne umman olsa ne? Susuzluktan ölsem ne boðulsam ne? Cehennemi koysalar önüme takmam, cam kýrýklarýný döþeseler yoluma itirazým olmaz. Taþ yaðmuruna tutsalar þemsiye açmam. Yansam diri diri, kanasam damar damar kýrýlsam cana can mühim deðil! Sana varan yol güllük gülistanlýk deðildir elbet samanlýk seyranlýk da deðildir, günlük güneþlik de..."

            O benim kahramaným oldu idolüm... Ona dair ne varsa yalayýp yuttum sayfalarda.Yazdýðý her dizeyi satýrý hafýzama kazýdým. Onun kendini aþan ve bize taþan hüznünü miras kabul ettim. "Gittin ya saðanak saðanak yaðmur baþladý gözlerimde. Fýrtýna koptu yüreðimde. Kulaðýmda acý bir siren çaldý durdu. Kalbim yerinden söküldü. Ve avazým çýktýðý kadar sustum."

            Bir hikayesinde Papatya ona: "Çok bencilsin." demiþti. O da buz itham üzerine hemen "Hayýr bencil deðilim inan hem ben sencilim" diye yazmýþtý.

            Kimse göründüðü gibi deðildir. Dýþý süt liman içi feryat figan niceleri vardýr bu alemde yaþayan. Kangren olmuþ bir ruhla, köhnemiþ bir hisle, çürümüþ bir gönülle ve geride kalmýþ bir zihniyetle sevmeye çalýþan þehvani ve hayvani zevklerin tetiðe sürülerek insanlara doðrultulduðu bir vakitte onun yazdýklarý kutsal bir metin gibi geliyordu bana. Ýnsaniydi, harbiydi ve hakikaten tesirliydi. Onun kaleminin keskinliði miydi bizleri etkileyen yoksa bizlerin ve vaktin duygu eksikliði miydi onun yazdýklarýný büyüten?

            "Sen kýtlýðýndayým. Bütün dünya toplansa baþýma boþ! Her taraf bana yine loþ.  Tek sana bana koþ. Ýþte o zaman her taraf bana hoþ." Basit ama vurucu, sade ama yüreðe deðen, kolay ama zor! Bazen bir kelime dahi adamý ne hale kor!

            Siyah meþin kaplý hatýra defterini büyük bir ihtimamla kapattým. Dini bir törendeymiþçesine üç kere öptüm, alnýma götürdüm yine üç kere ve sonra kalbimin üzerine bastýrdým. Gözlerimde akan yaþý kalbime saplanan acýyý hiçe saydým.

            O benim kahramanýmdý artýk. Bize bahþedilen bu acý ve hüzün dolu hayatýn, dalgalý denizlerinde ve karanlýk gecelerinde bana yol gösteren fenerim, rotamý çizen kaptanýmdý O. Herkesin kendisini bulduðu bir þiiri, hikayesi ve de anlattýðý romaný vardýr. Benim de Kaptaným var.