PERVANE

            Pervane bir küçük böcek, uç uç böceklerden, aþka kanat çýrpar 24 saat. Siz boyuna posuna bakýpta küçümseyin zinhar; piþman olursunuz sevgili uðruna yaptýklarýný duyduðunuzda! Pervane sevgilinin kapýsýnda dört dönmeye baþladýðý günden itibaren yani onun aþkýna pervane olduðu günden o müthiþ güne kadar için için yanmýþtýr. Bu bir yanardaðýn yanmasýna, bu bir demirin içten içe paslanmasýna, bu bir okyanusun derinden derine tsunamiye hazýrlanmasýna benzer bir yanmadýr, bir kaynamadýr sevgili okuyucu.

            Pervane, Mum'un cemaline vurulduðu andan itibaren aklýný zayi eyler ve çöllerde Mecnun’un avare dolaþmasýna teþbihen o da havada uçar, uçar, uçar durur. Ta ki o aþkýn kafayý hoþ eden esrikliði ile lebalep haza battýðý ana kadar! O an Pervane'nin varlýk dünyasýndan yokluk dünyasýna geçtiði andýr, tarihi andýr, edebi andýr. Pervane kör kütük aþkýn þarabý ile mest olup bitap düþmüþken sevgilinin kapýsýnda; Ýranlý bir þair diyor ki " Aþk’a uçarsan kanatlarýn yanar." Bu söze cevaben Mevlana diyor ki "Aþk’a uçmazsan kanat neye yarar.” diye haykýrmaktadýr. Zalim sevgili, þuh sevgili, olmazsa olmaz sevgili!

            Pervane'nin yanmasý, yýkýlmasý, dellenmesi umurunda mý acaba? Pervane'nin dillere düþmesi, Mecnun diye bilinmesi, yokluk diyarýna hazýrlanmasý nazarý dikkatinde midir acaba Mum’un?
            Ah biçare Pervane, bu dava sana aðýr, sana fazla, sana yük! Terk et bu sevdayý, býrak bu aþký, def et bu illeti kalbinden! Pervane bir dolu yürek “Bu sevda karþýlýksýz ise dahi terk etmem. Çünkü dayanaðým sonsuz bir kederdir. Bu aþk bana tuzak olsa dahi býrakmam. Çünkü aþk benim her derdimin devasýdýr. Eðer MUM bir illetse ben ise o illeti gözümü kýrpmadan içmeye hazýr olan hastayým.” der usulca. Pervane benliðini saran aþk ateþi ile rüyalar görmektedir ve rüyasýnýn baþmisafiri de Mum’dur.

MUM

            Mum, baþý ateþler içinde, yüreði eriyikler kabýnda, inim inim inlemektedir. Yandýkça tükenmektedir. Bu bir ince hastalýk misalidir ki mumun temiz bedenine girmiþ ve onu günden güne yok oluþa götürmektedir. Bu ateþ baþýný yaktýðý günden beri dinmemiþ bilakis daha da þiddetlenmiþtir. Bu ne biçim bir beladýr ki gelip kamp kurmuþtur ocaðýna. Hiç bu kadar acý çekmemiþtir oysa. Yanan kendisi yakan etrafýnda pervane gibi dönmekte… Ateþe rüzgâr olmakta, bilmeyerek mumun ateþini yükseltmekte ve asla sönmesine müsaade etmemektedir. Dünya cehennemi bu olsa gerek, öbür dünyada yansa da alýþmýþtýr artýk. Bu aþk mecazidir, bu aþk hayalidir, bu aþk imkânsýzdýr. Ah Pervane ah! Deðer mi bunca acýya, bunca ateþe? Fani dünyanýn fani sevdalarý uðruna bunca çileyi çekmek anlamlý mýdýr?
            Mum içindeki aþk fitilini yakmýþ olup Pervanesiz bir an dahi düþünememektedir. Pervane ise etrafýnda pýr pýr dönmektedir. Derin ve sessiz bir bekleyiþ ikisinin de huzur bulduðu bir vaziyet olup sadece birbirlerinin yanýnda olarak oluþturduklarý manevi bir atmosferin havasý ile iletiþim kurmaktadýrlar. Bu Pervane'nin bir pervane gibi dönmesine, bu Mum'un bir ateþ parçasý gibi yanmasýna nedendir. Vuslata daha vardýr. Önce kendi benliklerini bir etmeleri gerekmektedir. Çokluktan tekliðe geçmeleri gerekmektedir. Ruhen bu iklimin semalarýnda dolanmaya baþlamýþlardýr. Pervane'nin baþý iyice dönmekten hoþ olmuþ kendisini semazenlerin makamýnda serazat hissetmeye baþlamýþ bir sufi gibi görmeye baþlamýþtý. Mum ise baþýnýn içindeki ateþi elleri ile söndürebilecek kadar kendinden geçmiþ bir halde idi. Kalden hale geçmiþlerdi anlayacaðýnýz.

                                                                  VUSLAT

            Yokluðun þarabý ile sarhoþluðu tavan yapan Pervane daha fazla dayanamayacaðýný anlar ve kendisine eziyet gibi gelen ten kafesinin tellerini kýrarak önceden; onda var olduðu ve sonrada onda var olacaðýna inandýðý sevgilisiyle bir olma, tek olma hülyasý için kendisini mumun ateþten topa benzeyen alevlerine atar. Mum ise ateþten kollarýný açarak uðruna terki beden eyleyen aþýðýný ateþine çeker. Varlýktan yokluða, çokluktan tekliðe geçiþ aný ikisinin de bir olduðu andýr artýk. Yok kanatmýþ, yok ateþmiþ, yok uçmakmýþ, yok erimekmiþ hepsi fani dünyada kalan anlatýlarmýþ. Onlar makam atlamýþ olup aþkýn en kutsal hikâyelerinden birisinin ölümsüz kahramanlarý olmuþlardýr.

            Ýranlý bir þair diyor ki " Aþk’a uçarsan kanatlarýn yanar." Bu söze cevaben Mevlana diyor ki  "Aþk’a uçmazsan kanat neye yarar.” Bize de bu anlatýyý üslubumuzca daha farklý daha deðiþik bir þekilde ifade etmek düþer. Aþký uðruna Pervane gibi yanýp Mum gibi eriyenlere ithaf ediyorum bu yazýyý.