Kadýn, dört gözle onun ne söyleyeceðini bekliyordu bilgisayarýn baþýnda. Adam günün herhangi bir saatinde atýyordu yazýlarýný. Gece yarýsý da oluyordu bu, sabahýn körü de. 24 saat onun emrindeydi. Oysa bekleyenleri sabýrsýzdý. Yüreðe atýlýyordu her satýrý, tabi ki kesecekti deðdiði yeri. Ruha dokunuyordu her dizesi, elbette hizaya çekecekti okuyaný.

            Onu sevmek zordu, zoru seven onu elde edebilirdi. Çiçeðe uzanan ele diken elbet batacaktý, elbet kanatacaktý. Onu okuyanlar aslýnda kýþ günü demire dudaðýný deðdirenlere benziyorlardý: Býrakamýyorlardý, býraktýklarýnda ise canlarý çok pis acýyordu.

            Hayaller kuruyordu kadýn, ruha dokunan sözleri seviyordu. Elinden yazmaktan baþka iþ gelmeyen bir adamý sevmek pek de akýl iþi deðildi günümüzde. Yazan bir adamýn ruhu da farklý olurdu. Ýnceliklerden bir demet, güzelliklerden bir desteydi onun her sözü.  Adam, kadýnýn tam da istediði gibiydi. Kalmýþ mýydý alemde böyle düþünen baþka birisi, sanmam diyordu kadýn.

            "Herkese sitem var bende sana özlem." diye yazdý ilk dizesini adam, gecenin 3'üydü. Her taraf derin bir sessizlikle imtihan olunuyordu. Gökte yýldýzlar inadýna parlýyordu. Uzaktan uzaða köpek sesleri geliyordu. Kadýn büyülenmiþ gibi dizelere bakýyordu. Dünya umurunda deðildi, kýyamet kopsa nafileydi. Bu harflerin, kelimelerin ve dizelerin içinde bir esrar mý var diye düþünüyordu. Sahi kelimeler insaný alýp baþka diyara götürebilir miydi? Kendinden geçiyordu adeta adamýn yazdýklarýný okurken, içmeden sarhoþ oluyordu. "Hem de nasýl bir özlem bu biliyor musun; daðýn baþýndaki karý içsem, dinmez. Göðün mavisini çalsam ve kendimi baþtan ayaða maviye boyasam yine bitmez." "Vavvv!" dedi kadýn! "Bu nasýl bir ruh halidir ki gönülden süzülüp gelen sözcükler beni tesir altýna alýyor. Aklým almýyor bunu?" Okumaya devam etti adamýn yazdýklarýný: "Sensiz her yere nefret var bende, hem de nasýl bir nefret! Þimþek olup deðsem sensiz her yere; yaksam yýksam hani diyorum. Hiçbir iz kalmasa senden, olmaz!"

            Bir þey vardý adamýn yazdýklarýnda. Kalbe dokunan... Ruhu okþayan. Kadýn içinin bir tuhaflaþtýðýný, ruhunun okþandýðýný ve kalbinde ýlýk bir kan akýþýnýn olduðunu hissetti bir an. "Senli her yere hürmet var bende: Oturduðun bank bile anlamlý, tebeþirle karatahtaya yazmýþ olduðun Kaptan, yapmýþ olduðun serzeniþ, haklý olduðun sitayiþ... Hepsi þimdi iðne ile yüreðime iþler. Rabbim bunlar ne güzel iþler! Baktýðýn insanlar deðerli, sevdiðin þeyler önemli... Mesela papatyalar, sen seviyorsun diye yüreðimde açýyor. Ah be güzelim, edalým, elalým, belalým; neredesin sen ya? Dönülmez akþamlar hüzzam makamýnda, sana gidilmez mi þimdi bir ayrýlýk meyhanesinde? Tekmil acýlar içilmez mi tek bir yudumda? Yüreðim kireç baðlamýþ gibi ayrýlýk baðlamýþ, týkanmýþ bacalar gibi kurum tutmuþ."

            Kadýn, muhatabýn kendisi olduðunu biliyordu. Düþünsenize birisi size hitaben yazýyor ve siz hayatýnýzda duymadýðýnýz sözleri içinize iþleye iþleye okuyorsunuz. Bundan büyük saadet olur mu? Ýncilere, gerdanlýklara bedel deðil mi bu sözler? Kadýn söz incilerini alýp gerdanlýk yapýyordu boynuna.Ve gülümsüyordu okurken adamýn yazdýklarýný. "Getir meyhaneci þiþelerin hepsini, dibini bulmam lazým yalnýzlýðýn. Bir dikiþte ona sarhoþ olmam lazým! Ayýklýðýnda ne buldum ki sensizliðin, sarhoþluðunda ne bulayým sevgili? Doldur meyhaneci, sevdasýzlýðý doldur; vefasýzlýðý doldur, kýymetsizliði, acýmasýzlýðý... Yüreðim aþkýn kýrýk kadehi, dökülsün her yerine damla damla ve yaksýn yüreðimi kezzap gibi."

            Artýk öyle bir hale geldi ki kadýn, onun yazdýðý her satýrý çerçeveletip asmak istiyordu ömrüne: "Katbekat artýyor yalnýzlýðým. Gökdelenler bile gecekondu gibi kalýyor acýlarýmýn yanýnda. Devler bile cüce kalýyor, daðlar tepe... Dayalý döþeli acýlarým var benim; paha biçilmez her bir sancýsýna.  Kapýsýndan bile geçilmez ve buna mimar olan sevgili, sevilmez. Þehir bana dar geliyor, köyümü özlüyorum. Alabildiðine kýrlarý, yalçýn kayalýklarý ve çiçekleri rengarenk. Orada seni düþünebiliyorum, yýldýzlara bakýp eksik olan yere seni düþleyebiliyorum. Oysa etrafým kalabalýk þimdi, iþim gücüm baþýmdan aþkýn. Sana ayýracak vaktim yok, belki de unutmak için seni. Ýmkansýz olduðunu bile bile kendimi buna zorluyorum. Bendeki de ne akýl ama? Göðüs kafesimi kýrýp yüreðimi söküp almak gibi bir þey bu! Ölsem daha iyi. Meþgul ediyorum kendimi, benimkisi olacak iþ deðil iþte!"

            Kadýn aðlamamak için kendisini zor tutuyordu. Adamýn satýrlarýndaki hüzün onu da hüzünlendiriyordu, sevinç onu da gülümsetiyordu. "Her yaným kýrýk, kalbim paramparça... Plaklar vardý eskiden, onlar da terke kaldý benim gibi. Ýðneler batýyor yüreðimin her yanýna. Dönüp dolanýyorum olmadýðýn her yerde. Bu nasýl bir çýkmazdýr; pusulalar þaþkýn, yollar sapa... Olmadýðýn her yer önüme çýkýyor."

            Hem yaralýyordu kadýný, hem iyileþtiriyordu adamýn yazdýklarý. Ýnsan görmediði birisine aþýk olabilir mi, sadece yazdýklarýna bakýp ona hayranlýk duyabilir mi? Kadýnýn hali aynen böyleydi. "Herkese küfür var bende sana þükür! Niye saklýyorlar seni, niye benziyorlar sana, niye söylemiyorlar olduðun yeri, niye seni nasýl sevdiðimi anlamýyorlar? Göle maya çalmak kadar imkansýz mý þimdi seni bulmak! Çöle iðne atýp sonra bulmak gibi imkansýz mý sana kavuþmak?"

            Adam da onu seviyordu kadýn bunu hissedebiliyordu. Belki de bu umuttu kadýný adamýn yazmýþ olduðu her satýra götüren... Kadýnýn çölleþen gönlüne abýhayattý adam. Kuruyan dudaðýna hayat öpücüðü...Kadýnýn Kerbela yüreðine Hüseyin aþkýydý adam. "Herkese aðýz dolusu sövgü var bende, sana övgü... Herkes suçlu tek sen masum, herkes çok ama sen hiç yok! Ne yapalým bendeki de suçu baþkasýna atma psikolojisi, o kadar olmadýn ki gitti kalbimin enerjisi, tükendi ömrümün neþesi."

            Kadýn pürdikkat okumuþtu her satýrý. Kazýmýþtý beynine, söylenen her þeyi. Artýk sona gelmiþti adamýn yazdýklarýnýn. Sabah ezaný okuyordu. Tatlý bir huzur ve serinlik yayýlýyordu etrafa. "Þimdi sen bende; þifa bulmaz bir yarasýn, dikiþ tutmaz bir yýrtýk... Ýyileþmez bir hastalýksýn, kýrýk bir can, yýkýk..."

            Kadýn, abdestini aldý ve namaza durdu. Þükrediyordu rabbine. Verdiði en güzel nimet için. En büyük dert, dertsizlikti ve derdi olan rabbin sevgili kuluydu, ona göre. Adam da ona sunulmuþ tatlý ve güzel bir dertti adeta. O dert çekilmez de hangi dert çekilirdi böyle sefa ile! Adam ona unut deðil umut oluyordu yazdýklarýyla.Ve kadýn, bir kar çiçeði gibi buzlu topraðý yarýp çýkýyordu ortaya. Müjde oluyordu bahara, baharda çiçek, çiçekte umut oluyordu. Adam gelip koparýyordu çiçeði ve yazmýþ olduðu kitabýn arasýna koyuyordu. Kitabý da kadýna özel imzalýyordu: "Seni baharmýþsýn gibi, baharda da papatyaymýþsýn gibi katmerli ve ölesiye seviyorum sevgili." diye.