Ve konuþtu üstadý azam vakitlerden bir akþam. Etrafý izdiham.... "Adamsýzlýktan çok çekti bu köhne dünya, adamlýða hicret gerek bugün!" cezbeye düþtü her adam, "Eyvallah" dedi hep bir aðýzdan.

            Devam etti üstadý azam: "Elbet bu benim davam, senin davan, onun davasý deðil, iþte böyle bölük pörçük ettiler bizi sonra sömürdüler her birimizi. Elbet olacaksa dava bizim davamýz olacak, böylesi daha büyük ve bu yük hepimizin... Ve en gür seda Ýslam'ýn olacak."  

            "Amin." dedi hazirun yek aðýzdan. "Halimizi bilir elbet yaradan."

            "O zaman" dedi üstadý azam:  "Bir kýssa anlatayým size hemen: Gündüz vakti, feneri eline alýp, gördüðü her adamýn yüzüne tutup 'deli misin ne yapýyorsun sen böyle?' diyenlere "adam arýyorum adam" diyen Diyojen'e dönmek gerek bugün. Hicret adamlýða, erkekliðe dönmesi demektir insanlýðýn. Eksiklik ekseriyetle bu yöndedir." Galeyana geldi cemaat: "Ýnþallah" dedi toptan.

            "Madamlýðý ve mademi býrakýp; amayý fakatý, þöyleyi böyleyi terk edip, adamlýða hicret gerek bugün. Savaþtan barýþa hicret gerek, ölümden yaþama, aðlamaktan gülüp oynamaya ve ahirde insanlýða hicret gerek bugün!" Öyle bir zikir hali olmuþtu ki, herkes bir kiþi gibi olmuþtu. Aminler öyle tek bir aðýzdan gür çýkýyordu ki! Kulaklar saðýr olacaktý neredeyse. Herkes büyük bir huþu içinde ama içlerindeki ilahi güçle "Amin." diyordu.

            Sözler bir gürz gibi iniyordu baþýna herkesin. Aklý yerinden oynuyordu. Üstadý azam elinde kelam kamçýsýyla þaklatýyordu ortalýðý ve haklýyordu körelmiþ yürekleri, onlarý önce yakýyor sonra küllendiriyordu: "Ýnsanlýk nakline ihtiyaç var bugün, donör olmak isteyenler davet var!  Aydýnlýða hicret var bugün. Kalplerin karardýðý, aklýn zývanadan çýktýðý, akan kanýn durmadýðý  bir dünyada, düþen ateþin yaktýðý yüreklere hicret gerek. Acýnýn koynuna, hüznün kaynaðýna hicret var. Kefenini alan gelsin arabasýný alan deðil! Herkesin delirdiði ve cinnet geçirdiði bir dünyadan asrý saadete hicret gerek! Maddeyi elinin tersiyle itmeye, manaya dönmeye hicret gerek bugün!"

            Yürekler göðüs kafesine yumruk atýyordu. Sesleri geliyordu her kaburganýn, "çat" diye. "Kalpler kýrýlmýþ kaburgalar kýrýlsa çok mu?" deyince üstadý azam, bayýlanlar oldu o an. "Ýslam, zalimin elindeki kuklalarla zir u zebun edilmek isteniyor, Müslüman, zalimin elindeki silahlarla katledilmek isteniyor. Uyanýk olmak ve zalimlere maþa olmamak icap ediyor. Zalimin uþaklýðýndan rabbin uþaklýðýna hicret etmek lazým. Müslüman, Müslüman olana düþman olursa; Müslüman olmayan neden Müslüman olana düþman olmasýn! Sen ben olmayýn ümmet olun. Ümmet olmaya hicret edin."        

            Hani tutmasa insan kalbini göðüs kafesinde, çýkýp yerinde koþacaktý her yürek, üstadý azamýn ayaðýnýn dibine. Rivayet edilir ki, Mevlana ve babasý birlikte hac farizasý dönüþü Þam'a uðrarlar. Burada Muhyiddin Ýbnü'l Arabi ile görüþürler. Ýbnü'l Arabi, babasýnýn arkasýnda yürüyerek giden Mevlana'ya bakarak. "Sübhanallah! Bir okyanus bir denizin arkasýnda gidiyor." der. Her yürek, vaktin en büyük yüreðine koþuyordu. O bütün yüreklerin toplamýydý. Denizler önde olan okyanusa koþuyordu, bütün ýrmaklar, göller, dereler ve çaylar bir olmuþtu ve akýyordu kutbuna doðru vaktin. Suriye'ye hicret etmek lazým, Filistin'e, Mýsýr'a... Nerede akan bir kan varsa oraya. Bir insan seli ki dünya tarihinde eþi emsali görülmemiþ olsun. Toplar tüfekler hiç susmasa ne olacak ki! Öldükçe çoðalan, çoðaldýkça akan bir okyanus savaþý bitirmez mi, ölümü hallaç pamuðu gibi atmaz mý, açlýðý silmez mi, sahipsizliði yok etmez mi? Akdeniz'e hicret var, Ege'ye... Tek bir insan boðulmasýn diye. Gerekirse milyonlar denize harç olsun. Ýnsanlýk bunu gerektirir.

            Üstadý azam konuþtu mu; uçan kuþ donup kalýrdý semada, açan çiçek kokardý hemen, canlar alevlenirdi, kalp hýzlý çarpmaya baþlardý: "Kalabalýktan yalnýzlýða, yalnýzlýktan ümmette hicret gerek! Yüzümüzün mazluma dönmesi için hicret gerek! Vicdanýmýzýn aç olan sýzlamasý için hicret gerek! Boðulana nefes olmak lazým, kurþunlanana siper, yakýlana su... Ýyi, güzel ve doðru olana hicret etmek gerek; hak olana, haklý olana hicret etmek gerek. Bir halt olamayana, halt edene bütün bunlarý  terk etmesi için hicret gerek! Terki terk edene selam olsun. Dünya malýna tamah eylemeyene, malý mülkü yok edene, eti kemiði un ufak eyleyene...Caný o cana katmaya gidene..."

            Öyle bir heyecan vardý ki dinleyenlerde. Ýçten içe kaynayan bir yanardað gibiydi herkes. Alevden sözlerdi üstadý azamýn dilinden akýp gelen, deðdiði her yüreði tarumar eden, gözyaþlarýný sel edip akýtan... Çöle inen nur, çölleþen ruhlara sirayet ediyordu ve öyle eþsiz güller açýyordu ki yüreklerde bunu görenler cennet bahçesinden bir enstantane olduðunu zannederdi.

            Alem mest oluyordu. Ve kutlu bir yürüyüþ baþlýyordu insanlýðýn kalbine doðru, Kâbe'ye... Ve incinen her kalbe! Barýþ için, kardeþlik ve güzellik için. En önemlisi de bu yüzyýlda kaybettiðimiz insanlýk için.

            Üstadý azam sura üflüyordu adeta. Sýratta koþar adým geçiyordu inananlar. Dünyanýn neresinde bir mazlum varsa hicret oluyordu bütün yürekler ona. Hicret peygamberin gül kokusunaydý. Rabbin ol dediðine.

            Üstadý azam, rabbin  aciz kuluydu.

            Nefesini hak yoluna sarf ediyordu.

            Ayaða kalktý ve "Ya hak!" dedi. "Uðruna bu can feda olsun. Sana hicret etmeyen gönle ateþ düþsün, sana varmayan akla nüzul insin." Asasýný aldý ve gözden kayboldu aniden. Millet kendine geldiði vakit gözyaþlarýndan bir derya vardý içinde yüzdükleri. Bütün kötülüklerini dökmüþlerdi içlerindeki. Bir iyilik peyda olmuþtu ki huylarýnda sormayýn, bir güzellik neþet etmiþti yüzlerinde bakmayýn.