Ey yüz güldürmeyen hüzün lâlesi!

Ben sana koþtukça, sen kaçýyorsun.

Düþmesin dedim aþkýn son kalesi,

Ben otað kurdukça, sen göçüyorsun,

Bin derdim var, bir de sen açýyorsun.

Nasýl yaþýyorsun böyle ah ile,

Peþinde derbeder bir günah ile?

Yeþerir sürgünlerim sabah ile,

Ben filiz verdikçe, sen biçiyorsun,

Bin derdim var, bir de sen açýyorsun.

Sen beni Ferhat mý, Mecnun mu sandýn?

Leyla gözlerini kanun mu sandýn?

Gururum eliftir; vav, nun mu sandýn?

Ben dala kondukça, sen uçuyorsun,

Bin derdim var, bir de sen açýyorsun.

Sabredip sustukça, gür esiyorsun,

Hayallerimi dar’a asýyorsun,

Neden damarýma hep basýyorsun?

Ben zehre bandýkça, bal içiyorsun,

Bin derdim var, bir de sen açýyorsun.

Umutsuz vakasýn, gönül hanemde,

Var mý senin gibi aksi âlemde?

Ve sýfýr, elde var sýfýr elimde;

Ben seni sevdikçe, gam saçýyorsun,

Bin derdim var, bir de sen açýyorsun.

Muhittin Alaca