Çok eski bir tarihte küçük bir ülke vardý,
Bu ülkenin baþýnda adil bir kral vardý.
 
Kral bekârdý ama var idi bir sevdasý,
Evlen artýk diyordu onu seven annesi.
 
“Evlen ki bir veliaht olsun sana” diyordu,
Her geçen gün kralýn kafasýný yiyordu.
 
“Zaman geçiyor oðul, yaþýn kemale erdi.”
Her gün bir güzel kýzýn adresini söylerdi.
 
Kral: “Hele dur! Ana, daha erken” diyordu.
Krallýðýn iþleri ne etse bitmiyordu…
 
“Daha halkým için, çok çalýþmam lazýmdýr,
Tüm yurttaþlarýmým huzuru tek arzumdur,
 
Ülkemde hiç bir fakir fukara kalmamalý,
Memleketin her ferdi mutlu mesut olmalý.”
 
Adil kralýn halký çok çalýþkan çok mertti,
Bu mutluluk huzurla günler günleri ekti.
 
Bir gün anasý geldi dedi: “Hakaným! Beyim!
Bir gelin getir bana, mürüvvetini göreyim.
 
Artýk bende yaþlandým yazýk deðil mi bana,
Bir gelin getir bana, kurban olayým sana.
 
Bir torun cuk görmezsem gözü açýk giderim,
Senden olan bir caný, caným gibi severim.
 
Vezirlerden birinin çok güzel bir kýzý var,
Hem akýllý hem güzel, odur sana layýk yar
 
Ýzin ver vezirinle bir görüþme yapayým,
Kýz da razý gelirse onu sana alayým.”
 
Kralda güzel kýzý için, için severdi,
“Ýþte krallýðýma kraliçe bu” derdi.
 
Kral gülerek baktý anasýnýn yüzüne,
Dedi: “Güzel anacým bakacaðým sözüne,
 
Senin de yüzün gülsün mutlu ol sen ana can,
Belki bir torun verir cümlemizi yaradan.”
 
Çaðýrdý vezirini anasý makamýna,
Açtý döktü içini veziriazamýna.
 
Vezir biraz düþündü razý geldi sonunda,
Anasý sevinerek gitti kýzýn yanýna.
 
Kýza dedi sýrrýný: “Bana gelin ol” dedi,
Kýz boynunu bükerek ses etmeden bekledi…
 
“Neden? ”dedi anasý, “Kötü bir þey mi duydun?”
“Haþa” dedi güzel kýz, “Kötü bir þey duymadým.
 
Kralda olsa oðlun var mýdýr, bir mesleði?
Yarýn krallýk gider kalmaz ise ekmeði,
 
Biz o vakit ne eder nasýl ekmek buluruz?
Aç açýk per periþan sonra sefil oluruz…
 
Çoluk çocuk olurda aðlarsa ekmek diye,
Ben baþýmý o zaman vuracaðým nereye?
 
Düþmez kalkmaz bir Allah ya bizde düþer isek,
Benim yavrularýma kimler ekmek verecek?
 
Var git krala söyle bir meslekcik edinsin,
Sonra gelsin canýmý feda edeyim bilsin.”
 
Anasý geldi dedi,” Oðul durum böyledir”,
Dedi: “Gelin arzumu kralýma da bildir,
 
Ne eylerse eylesin bir meslekcik edinsin,
Sonra gelsin canýmý feda edeyim bilsin.”
 
Kral, bir an düþündü Onu çok haklý gördü,
Ýçten” iþte bu hatun gerçek hatundur “dedi.
 
Dedi: “Tez toplansýnlar vezirlerim beylerim,
Bir meslek edinmeli bana yardým eyleyin.”
 
Beyler vezirler gelip huzura dizildiler,
Kralýn arzusuna bir çare düþündüler.
 
Düþündüler krala hangi meslek layýktýr?
Biri dedi: “Hünkârým halýcýlýk layýktýr.
 
Hem temiz ve naiftir halýcýlýk mesleði,
Hem de güzel halýnýn biçilemez deðeri.”
 
Kralda razý geldi dedi: “Tamam beylerim,
Bizlerde halýcýlýk mesleði öðrenelim.
 
Dokuma ustalarý derhal huzura gelsin,
Ustalarýn ustasý bana elini versin.”
 
Ustalarýn ustasý oldu, krala hoca,
Kralýn yüzü güldü halýyý dokuyunca…
 
Bir halý dokumanýn gördü kral zorunu,
Dedi insan döküyor gözlerinin nurunu…
 
Gece gündüz çalýþtý dokumayý öðrendi,
Ustalarýn ustasý kralý çok beðendi.
 
Usta dedi: “Hünkârým artýk bir usta oldun,
Ýpekten halýlarýn ruhunu sende buldun.
 
Bu incecik dokunan halý senin eserin,
Bu ipek halýcýðý en güzel yere serin.”
 
Kral çok mutlu oldu ustasýnýn sözüne,
Ustasýnýn sözüyle güven geldi özüne.
 
Gitti anacýðýna: “Bak usta oldum ana,
Bu ipek halýcýkta hediyem olsun ona…
 
Çalsýn artýk davullar yapalým bizde düðün,
Halkýma kraliçe olsun artýk sevdiðim.”
 
 
Anasý halýcýðý götürdü kýza verdi.
“Bu kralýndan sana bir hediyedir” dedi.
 
Kýz halýya dokundu gözleri doldu bir an,
Dedi: “Ana hünkâra bu sefil caným kurban.
 
Hediyesi baþ üste aldým kabul eyledim,
Gönlümü kralýma caný gönülden verdim.”
 
Kýrk gün kýrk gece düðün; alaylarý kuruldu,
Ýnsanlarýn cümlesi mesut bahtiyar oldu.
 
Kral’la kraliçe dünya evine girdi,
Yaradan çok güzel bir evlat, onlara verdi.
 
Mutluluk ve huzurla günler günleri kardý,
Krallýðýn iþleri kralý çok yorardý.
 
Halký için her zaman gönülden çalýþýrdý,
Komþu ülke krallarý buna çok þaþýrýrdý.
 
Hatta bazý zamanlar veziriyle birlikte,
Halk içine çýkardý tebdili kýyafetle.
 
Hele derdi “Halkýmý bir yakýndan göreyim,
Bir sýkýntý bir durum varsa bende bileyim.”
 
Yine öyle bir zaman halk içinde gezerken,
Karýnlarý acýktý çünkü olmuþtu öðlen.
 
Dediler “Temiz güzel bir aþ evi bulalým,
Acýkan mideleri bir güzel doyuralým.”
 
Buldular bir aþ evi girdiler içeriye,
Hancý buyur eyledi dedi “Gelin beriye.
 
Burasý gayet dolu arkada yerimiz var,
Orasý geniþ ferah ön taraf sýký ve dar”
 
“Olsun” dediler, “Bizde ferah yere geçelim,
Hele getir ne varsa bizde yeyip içelim.”
  
Sofra düzüldü vezir krala buyur etti,
Ne güzel bir sofra bu görünüþü lezzetli.
 
Hem kral hem de vezir hem yedi hem de içti,
Ýkisi de nedense kendilerinden geçti.
 
Meðerki yemeklerde sinsi bir ilaç varmýþ,
Her kim yerse bunlarý deliksiz uyurlarmýþ.
 
Kral gözünü açtý baktý bir odadadýr,
Ne aþ evi, ne masa, nede veziri vardýr.
 
Eli kolu baðlýdýr tahta bir iskemleye,
Þaþkýn þaþkýn bir halde baþladý beklemeye.
 
Çok kasvetli bir oda yerde kemikler vardý,
Öyle pis kokuyordu insan her an kusardý…
 
Küçücük bir pencere ýþýkta girmiyordu,
Kral kendi kendine: “ Bu ne iþtir? ” diyordu.
 
Neden sonra açýldý boþ odanýn kapýsý,
Ýçeriye girmiþti iri yarý birisi.
 
Kral, dedi: “Bu nedir ne yapmaktýr niyetin,
Birlikte geldiðimiz arkadaþý ne ettin?”
 
Adam sýrýttý, dedi: “Sen bize esir oldun
Yoldaþýnýn altýnda þimdi yanýyor odun
 
Biz burda insanlara insan eti sunarýz,
Sýran geldiði zaman senide sunacaðýz…
 
Bizimde iþimiz bu; kaderin bu neylersin,
Pek semiz ve güzelsin iyi para edersin.”
 
Kral hiç anlamadý adamýn sözlerinden,
Ýki damla yaþ geldi masmavi gözlerinden.
 
Hani krallýðýmda her kes mutlu diyordu,
Bu nasýl bir durumdur hala anlamýyordu…
  
Baþýna bu kötü iþ gelmiþti acep niçin?
Söylenip durur idi aðlardý için için.
 
Peki, bu zor durumdan nasýl kurtulacaktý?
Sevgili yavrusuna nasýl kavuþacaktý.
 
                            +++
 
Kraliçe bekledi gelmedi kral geri,
Gönderdi aramaya en iyi askerleri.
 
Kapýldý bir telaþa gözleri dolu dolu,
Hýçkýrarak aðladý kucakladý oðlunu.
 
Askerler geri geldi iyi haber gelmedi,
Kraliçe þaþýrdý ne ettiðin bilmedi.
 
Gitti anacýðýna yalvardý ana deyi,
“Bilmem ki nerelerde þimdi evimin beyi.”
 
Günler günleri kardý haber yoktu kraldan,
Bir ümit verir belki cümlemizi yaradan.
 
Kral yine zindanda üzüntüden aðlarken,
Yine açtý kapýyý o zalim katil adam.
 
Elinde bir býçakla: “Sýran geldi hemþerim,
Yukarýda pirzola bekler yeni müþterim.
 
Senin nazik etinden çok güzel cýzbýz olur,
Mekânýmýn þöhreti tüm ülkede duyulur.”
 
Kral aman istedi cellada dedi “az dur!
“Benim naçiz canýmýn söyle bedeli nedir?”
 
“Kesip satsanýz beni ne olacak kârýnýz?
Yalnýz bir kez doyacak acýkýnca karnýnýz.
 
Büyük bir hünerim var ederi benden çoktur
Ben bir halý dokurum saraylara layýktýr…
 
Kurun bana bir tezgâh getirin ipekten ip,
Size halý yapayým rengârenk çeþit çeþit.
 
Götürseniz saraya ihya ederler sizi,
Ýnci mercan ya yakut verirler dizi dizi.”
 
Adam biraz düþündü aklýna yattý; durdu,
Temiz bir odacýða birde tezgâh kurdurdu.
 
Getirdi iplikleri saf ipekten rengârenk,
Tezgâha dizildiler iplikler ahenk ahenk…
 
Çok özlemiþti kral hatunu ve yavruyu,
Gözyaþýyla suladý dokudukça halýyý…
 
Aradan geçti günler halý tamama erdi,
Kral biten halýyý zalim baþýna verdi.
 
“Bu ipekten halýyý derhal saraya götür,
Kraliçeye ver ki zümrüt ve yakut getir”
 
Adam halýyý aldý düþtü saray yoluna,
Dünya serveti onu düþürmüþtü oyuna.
 
Sonra vardý saraya halý ile birlikte,
Biraz burda dur deyip beklettiler eþikte.
 
Dediler: “Nedir arzun ne etmektir muradýn,”
Dedi: “Kraliçemi görmek benim muradým.        
 
Vardýr özel bir halým layýk kraliçeme,
Kraliçemden gayrý gösteremem kimseye.”
 
Dediler: “ Kraliçem bir halý satan gelmiþ,
Kraliçemden baþka kimseyi görmem dermiþ.”
 
Halý lafý gelince gönlüne umut doldu,
Kraliçe sevindi bir anda mutlu oldu.
 
Dedi: “Tez getirsinler huzura halýcýyý,
Bir an önce göreyim bu çok özel halýyý.”
 
Kraliçe halýya baktý hemen anladý,
Gözleri þaþtý kaldý çokta heyecanlandý.
 
Bir haber gelmiþ idi evinin direðinden,
Bir mutluluk akmýþtý tertemiz yüreðinden.
 
Döndü adama dedi: “Arzunuz nedir deyin?
Dile aðýrlýðýnca sana altýn vereyim.
 
Böyle müstesna halý hayatýmda görmedim,
Bu halýdan bir tane daha getir isterim.”
 
“Emrim baþým üstüne” dedi adam, çekildi,
Aðýrlýðýnca altýn hazineden verildi.
 
Adam altýný aldý yola düþüp giderken,
Kraliçenin gözü parlýyordu sevinçten.
 
Vezirlerde þaþýrdý biri dedi: “Sultaným,
Vallahi ben bu iþten hiç bir þey anlamadým.
 
Gözleriniz parlýyor sevinç ve mutlulukla
Nasýl bir marifet var bu ipek halýcýkta?”
 
Kraliçe gülerek vezirlerine baktý,
Sonra büyük hýþýmla hýzla ayaða kalktý.
 
Dedi “bu halý mutlak beyimin halýsýdýr
Benim için yaptýðý halýnýn aynýsýdýr.
 
Halýcýnýn peþinden bir bölük hazýrlansýn,
Nereye gider ise dört bir yaný sarýlsýn.”
 
Kendisi de atýldý bölüðün en önüne,
Bir mutluluk bir huzur dolmuþtu yüreðine.
 
Çok geçmeden aþ evi asker ile sarýldý,
Kral soðuk zindandan çar çabuk kurtarýldý.
 
Kral bir meslek çiðin önemini anladý,
Hatununu görünce sevincinden aðladý.
 
Zalimlere verdiler en aðýr cezalarý,
Yaradan kavuþturdu þükür sevdalýlarý…
 
Nizamettin UCA